Algieria (al-Dżaza'ir, Algierska Republika Ludowo-Demokratyczna – Al-Dżumhurijja al-Dżaza'irijja ad-Dimukratijja asz-Szabijja) – 10. co do wielkości państwo świata (największe w Afryce), położone w Afryce północnej nad Morzem Śródziemnym. Członek Unii Afrykańskiej. Znaczną część obszaru Algierii zajmują wchodzące w skład Sahary pustynie oraz półpustynie.

Algieria zgodnie z konstytucją z 19 listopada 1976 (wielokrotnie nowelizowaną) jest republiką, w której głową państwa jest prezydent wybierany w wyborach powszechnych. Prezydent mianuje premiera, który stoi na czele rządu. Zmieniona w 2008 roku Konstytucja zniosła ograniczenie dwóch kadencji, na jakie maksymalnie mógł być wybierany prezydent.
Dwuizbowy parlament składa się z izby niższej – Narodowego Zgromadzenia Ludowego oraz izby wyższej – Rady Narodu. W Narodowym Zgromadzeniu Ludowym zasiada 389 deputowanych wybieranych w powszechnych wyborach na 5-letnią kadencję. 1/3 ze 144 członków Rady Narodu jest mianowana przez prezydenta, a 2/3 wybierane przez izbę niższą. Kadencja Rady Narodu wynosi 6 lat, ale konstytucja wymaga, aby połowa składu była wymieniana co 3 lata.

Rdzenna berberyjska ludność Algierii przez ostatnie 3000 lat przeważnie znajdowała się pod rządami obcych władców. Do czasu przybycia Arabów w VIII wieku najważniejszymi z nich byli Fenicjanie (1000 r. p.n.e.) i Rzymianie (200 r. p.n.e.).

Formalnie będąc częścią imperium osmańskiego, wybrzeże Algierii było używane przez piratów jako ich baza. Ten proceder zakończyła inwazja francuska w roku 1830, po której nastąpiło zajęcie całego kraju, zakończone w roku 1847. W roku 1881 Algieria Francuska została włączona do Francji jako terytorium zamorskie; rozpoczął się masowy napływ osadników francuskich. W roku 1954 wybuchło powstanie zbrojne – wojna o niepodległość Algierii pod kierownictwem Frontu Wyzwolenia Narodowego (FLN). Sytuację skomplikowało odkrycie w 1956 bogatych złóż ropy naftowej oraz działalność OAS – francuskiej organizacji terrorystycznej, domagającej się zachowania władzy francuskiej. Na mocy układu z Evian Francja (prezydent Charles de Gaulle) uznaje niepodległość Algierii.

W niepodległej Algierii socjalistyczny FLN stał się jedyną legalną partią. Urząd prezydenta objął Ahmed Ben Bella, a po wojskowym zamachu stanu w 1965 – Huari Bumedien. Algieria znacjonalizowała firmy naftowe i przyłączyła się do Ruchu Państw Niezaangażowanych (NAM). Po śmierci Bumediena w 1978 urząd prezydenta objął Szadli Bendżedid. Nowa, demokratyczna konstytucja, uchwalona w 1989 roku, spowodowała chaos polityczny. Olbrzymie poparcie społeczne uzyskał islamistyczny Islamski Front Ocalenia (FIS), który w roku 1990 wygrywa wybory komunalne i regionalne. Po wygranej pierwszej turze wyborów parlamentarnych w roku 1991 doszło do reakcji wojska i zwolenników państwa laickiego: FIS został zdelegalizowany, a wybory unieważnione. W latach 90. XX wieku trwała wojna domowa – dochodziło do masakr ludności cywilnej, organizowanych przez fundamentalistów islamskich, ale także spowodowanych przez reakcje władz.

W styczniu 2000 rozwiązała się Islamska Armia Ocalenia, zbrojne skrzydło Islamskiego Frontu Ocalenia (FIS), a wielu jej bojowników poddało się w zamian za amnestię. Na przełomie roku 2010 i 2011 doszło do ogólnokrajowych protestów.