Ambasada Finlandii w Polsce (Suomen suurlähetystö Puolassa) – fińska placówka dyplomatyczna mieszcząca się w Warszawie przy ul. Chopina 4-8.

Zadania i cele Ambasady Republiki Finlandii w Polsce

Ambasada Republiki Finlandii w Polsce jest placówką, która oficjalnie reperezentuje interesy Finlandii i jej obywateli na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Ambasada jest pomostem łączącym oba kraje a do jej głównych zadań należy:reprezentowanie interesów Finlandii w Polsce, śledzenie życia politycznego oraz rozwoju ekonomicznego w Polsce, świadczenie usług konsularnych oraz niesienie pomocy obywatelom Finlandii znajdujących się na terenie Polski, udzielanie wszelkiego rodzaju informacji dotyczących Finlandii obywatelom Rzeczypospolitej Polskiej, promowanie wiedzy na temat Finlandii w Polsce a także wspieranie przedsięwzięć oraz wymiany kulturalnej.

Ambasadą Finlandii w Polsce kieruje obecnie Jego Ekscelencja Ambasador Vesa Himanen. Podstawę działalności Ambasady stanowią w głównej mierze sprawy dotyczące polityki i ekonomii oraz budowanie kontaków z polskimi władzami wysokiego szczebla. Ambasada uczestniczy również w organizacji oficjalnych wizyt delegacji fińskich w Polsce.

W Ambasadzie Finlandii w Polsce działa również Konsul, do którego zadań należą sprawy paszportowo-wizowe oraz notarialne. Konsul jest urzędnikiem, którego niezwykle ważnym zadaniem jest niesienie pomocy obywatelom Finlandii, którzy z różnych przyczyn znaleźli się w tarapatach na terenie Polski. Konsul utrzymuje także kontakty z Finami zamieszkującymi w Polsce.
W Gdańsku mieści się Konsulat Honorowy.

We współpracy z Konsulem działa Dział Wizowy, do którego zadań nalezy obsługa osób ubiegających się o wizy i pozwolenia.

Do zadań Działu Kultury i Prasy należy możliwie najszersze promowanie kultury fińskiej w Polsce. Ambasada w miarę skromnych możliwości wspiera przedsięwzięcia kulturalne oraz współuczestniczy w realizacji wymiany kulturalno-edukacyjnej pomiędzy Polską a Finlandią. Dział utrzymuje kontakty z polskimi mediami i polskimi intytucjami kulturalnymi jak również z uniwersytetami i szkołami wyższymi.

Budynek Ambasady

Kancelaria Ambasady Finlandii znajdowała się początkowo w hotelu Bristol a następnie w hotelu d'Europe. Pod koniec roku 1922 placówkę przeniesiono do składającego się z jedenastu pokoi mieszkania na Placu Napoleona 3, które ambasador Erik Ehrström wynajął od ich właścicielki - pani Iżyckiej. Cała kamienica, w której znajdowały się również wynajmowane pokoje należała do rodziny Goldstandów. Sytuacja uległa zmianie na lepsze w roku 1924 w momencie kiedy uległa rozwiązaniu pierwsza - dwuletnia umowa najmu. Zgodnie z nową umową zawartą na następne trzy lata właścicielka opróżniła mieszkanie ze swoich mebli, co umożliwiło przeprowadzenie niewielkich prac remontowych oraz wyposażenie pomieszczeń Ambasady w odpowiednie meble.

 Hotelli d'Europe na początku ostatniego stulecia

We wrześniu 1929 zmarła pani Iżycka. Ambasada porozumiała się z właścicielem kamienicy i na tych samych warunkach kontynuowała wynajem pomieszczeń. Rozpatrywano w międzyczasie zmianę miejsca dla kancelarii tym bardziej, że zgodnie z doniesieniami ambasadora K.G. Idmana zimą w pomieszczniach było zimno a klatka schodowa nie wygdlądała ani nie pachniała zachęcająco.

Dzięki wytrwałym usiłowaniom ambasadora Idmana Ministerstwo Spraw Zagranicznych ustosunkowało się pozytywnie do jego próśb i zezwoliło na poszukiwanie nowych pomieszczeń na potrzeby ambasady. Zmiana okazała się jednak trudniejsza do realizacji w praktyce i do przeprowadzki ostatecznie nie doszło. Tak więc z roku na rok adres Ambasady Finlandii pozostawał ten sam.

W październiku 1935 Idman ponownie napisał do ministerstwa o warunkach bytowych, które z biegiem czasu nie ulegały polepszeniu. Pokoje były ciemne i nie grzeszyły świeżością. Problemy sprawiała również mieszkająca na parterze rodzina woźnego, którego pokoje były pozbawione okien. Rodzina wietrzyła więc zamieszkiwane przez siebie mieszkanie otwierając drzwi wejściowe czego skutkiem była klatka schodowa wiecznie wypełniona kuchennymi oparami. "To chyba oczywiste, że ciężko jest mieszkać w domu, w którym trzeba ustalać z woźnym godziny obiadowania w jego mieszkaniu, gdy w Ambasadzie oczekujemy gości. Jest również rzeczą naturalną, że nie zawsze jesteśmy w stanie przewidzieć kiedy zagości u nas ważna osobistość. Efektem tego jest fakt, że jeszcze po latach wizytujący o nas goście wspominali i opowiadali o swoich doznaniach z klatki schodowej Ambasady Finlandii". Narodowa potrawa polska jaką jest bigos nabiera największego aromatu w ciągu trzech dni od jego przygotowania.

Ambasador Idman miał jeszcze jeden problem. Rodzina woźnego rozrastała się w oczach. Do mieszkania na parterze wprowadzili się również krewni woźnego. Ze zrozumiałych więc względów mieszkanie stało się za ciasne dla tak dużej ilości osób, dlatego jako miejsca do spędzania czasu użyczano sobie klatki schodowej oraz ulicy przed wejściem do kamienicy. Ambasadora dręczył również inny fakt. "Na porządku dziennym jest widzieć żonę woźnego stojącą w drzwiach i dającą pierś swojemu dziecku przy akompaniamencie krzyków bawiących się w pobliżu pozostałych dzieci. Oczywiście takiej rodzinnej idylli nie można się przeciwstawiać, zwyczajowo placówki dyplomatyczne innych państw powinno się jednak umieszczać w innym środowisku". Odpowiedniego miejsca jednak nie znaleziono. Fińska placówka znajdowala się na Placu Napoleona 3 do momentu wybuchu drugiej wojny światowej.

1 października 1945 na ambasadora Finlandii mianowano Ero Järnefelta. Po przybyciu do Warszawy w ślad za innymi dyplomatami nowy ambasador był zmuszony do zamieszkania w jedynym pozostałym po wojnie hotelu Polonia, w którym ambasada otrzymała do swojej dyspozycji trzy pokoje. Järnefelt oglądał również pomieszczenia będące wcześniej w użyciu ambasady. "Poprzednie miejsce jest całkowicie zrujnowane. Zarówno Plac Napoleona jak i jego okolice należą do najbardziej zniszczonych rejonów miasta. W miejscu, gdzie wcześniej znajdowało się wynajmowane przez ambasadę mieszkanie stoją tylko zewnętrzne ściany budynku. Wszystko inne uległo zniszczeniu. Z pozostawionego wyposażenia nie zachowało się nic."

W roku 1947 na użytek ambasadora oraz sekretarza znaleziono mieszkania. Jednak kancelaria oraz gabinety ambasadora i sekretarza znajdowały się nadal w hotelu Polonia. Pozostali pracownicy placówki posiadali pokoje do użytku własnego również w hotelu. Ambasada Finlandii miała do dyspozycji trzy pokoje. "Pokoje znajdują się w różnych miejscach i nie są połączone linią telefoniczną a ciasnota uniemożliwia zorganizowanie archiwum oraz efektywnego podziału pracy", uskarżał się Järnefelt znużony chodzeniem z jednego pokoju do drugiego.

Aż wreszcie się udało. 27 lutego 1948 Järnefelt przetelegrafował do Ministerstwa wiadomość, zgodnie z którą placówce zaoferowano wynajęcie odbudowanego budynku na ulicy Humańskiej 10 w sąsiedztwie Ambasady Szwajcarii, Bułgarii i Chin. Budynek miał trzy piętra a na jego podwórzu znajdował się garaż oraz weranda. Budynek świetnie nadawał się zarówno na kancelarię jak i na rezydencję, wobec czego zwrócono się z prośbą o możliwie najszybszą akceptację Ministerstwa Spraw Zagranicznych Finlandii, które rozpatrzyło propozycję pozytywnie. 30 lutego 1948 Järnefelt zawarł z właścicielami domu Władysławem i Marią Szczecińskimi umowę wynajmu budynku na okres pięciu lat. Po przedłużającym się nieco remoncie fińska placówka została przeniesiona do nowych pomieszczeń w grudniu tego samego roku. Na przełomie stycznia i lutego 1949 zakończono ostatecznie wyposażanie budynku o łącznej powierzchni 328 m 2. Ambasador Järnefelt był zadowolony: "Biorąc pod uwagę wyjątkowe warunki panujące obecnie w Warszawie budynek się nadaje do jego przeznaczenia."

Niezależnie od wszystkiego w połowie lat pięćdziesiątych ten sam budynek uważano już za zbyt ciasny i przestarzały. Ambasada negocjowała z polskimi władzami oferującymi kilka domów do wynajęcia, które nie zostały przez stronę fińską zaakceptowane. Strona polska uważała, że najlepszym wyjściem będzie zdobycie przez Finów własnej działki oraz zbudowanie na niej budynku, który w pełni odpowiadałby ich wymaganiom. Finowie uważali, że budynek na Humańskiej 10 nie może być wizytówką ich kraju. Zgodnie z doniesieniami ambasadora Orkomiesa z czerwca 1967 budynek i jego instalacje wymagały gruntownego remontu natomiast sąsiedztwo ambasady również nie było reprezentatywne.

Pod koniec lat sześćdziesiątych strona polska oferowała domy do wynajęcia oraz niezabudowane działki, żadne z nich nie odpowiadały jednak wymaganiom Finów. Sprawa zaczynała już wyglądać poważnie gdy w roku 1970 strona polska zaoferowała Finom działkę w dyplomatycznej części Warszawy na ulicy Chopina 4-6. Działka była wstępnie zarezerwowana pod budowę Ambasady Turcji, ale gdy strona turecka zrezygnowała Polacy zaoferowali działkę Finom. Działka odpowiadała wymaganiom i na podstawie podpisanej 14 listopada 1970 umowy działkę oddano w użytkowanie wieczyste na 99 lat. Zgodnie z warunkami umowy prace budowlane miały zostać rozpoczęte w ciągu półtora roku od momentu podpisania umowy, co strona polska argumentowała tym, że ze względu na dobro wyglądu miasta działka nie może być niezabudowana zbyt długo.

Finowie byli więc zdeterminowani do tego stopnia, że wiosną 1972 prace budowlane na działce były na tyle zaawansowane, że strona polska została przekonana definitywnie o zamiarze Finów zbudowania na działce własnej ambasady. Właściwe prace budowlane zaczęto w lutym 1974. Budynek został zaprojektowany przez architekta Erika Adlercreutza natomiast wykonawcą była spółka Wuorio Oy. Budynek wzniesiono w sierpniu 1975 i oddano do użytku 22 września 1975. Oficjalne otwarcie nowego budynku Ambasady Finlandii miało miejsce 4 grudnia 1975 a Dzień Niepodległości Finlandii obchodzono już w nowej Ambasadzie na ulicy Chopina.

Finlandia

Powierzchnia kraju: 338, 000 km2 , z czego jeziora stanowią 10%, zaś 69 % lasy;
W Finlandii znajduje się 187,888 jezior, 5,100 wodospadów i 179,584 wysp;
To największy archipelag w Europie, włączając autonomiczne Wyspy Alandzkie.
Finlandia rozciągla się 1160 km z północy na południe i 540 km z zachodu na wschód.
Finalndia leży w Europie Północnej, między 60. a 70. stopniem szerokości geograficznej.
Jedna czwarta obszaru znajduje się za kręgiem polarnym. Sąsiadami Finlandii są Szwecja, Norwegia i Rosja. Granica Finlandii z Rosją (1,269 km) jest jednocześnie wschodnią granicą Unii Europejskiej.

Ludzie

Mieszkańcy: 5.2 miliona 67% mieszka w na terenach miejskich, podczas gdy 33 % na wsi.Najważniejsze miasta: Helsinki (560,000), Espoo (221,000), Tampere (199,000), Vantaa (182,000), Turku (174,000) i Oulu (124,000)
W okolicach Helsinek zamieszkuje ok. miliona ludzi..
Populacja Samów (Lapończyków) wynosi ok. 6, 5 tys.
Język: W Finlandii obowiązują dwa języki urzędowe: fiński i szwedzki.
Język fiński, który należy do języków ugro-fińskich, używa 91,3% mieszkańców, zaś szwedzkiego 5,4 % społeczności. Lapoński jest językiem rodzimym dla ok. 1,700 ludzi.
Religia: 85,6% wyznania protestanckiego (luteranie) i 1% prawosławnego.