Ocena internautów miejscowości Radków
Średnia ocena: 3.9
liczba ocen: 6
Ilość ulic: 29
Ilość kodów pocztowych: 1
Współrzedne geograficzne N: 50.503891
Współrzedne geograficzne E: 16.403330
Strefa numeracyjna: Kierunkowy 74
Liczba ludności: 2500
Gęstość ludności: 164 os./km²
Powierzchnia: 15.1 km²
Wysokośc npm: 407
Rodzaj gminy: miejsko-wiejska
TERC: 5020108124
Tablice rejestracyjne: DKL
Radków (niem. Wünschelburg) – miasto i siedziba gminy miejsko-wiejskiej Radków, w powiecie kłodzkim (województwo dolnośląskie), położone u podnóża Szczelińców na ziemi kłodzkiej. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. wałbrzyskiego.
Ośrodek turystyczny; kamieniołom i zakłady kamieniarskie, drobny przemysł. Przez miasto przebiega droga wojewódzka nr 387, na odcinku Radków – Kudowa zwana Szosą Stu Zakrętów. W latach 1903-1999 dochodziła tu linia kolejowa ze Ścinawki Średniej, obecnie tory rozebrane są na całym tym odcinku.
W odległości około 2 km na zachód od miasta, tuż przy granicy z Czechami, u podnóża grzbietu Guzowata, na Potoku Czerwonogórskim (czes. Červenohorský Potok) wybudowano zaporę, tworząc w ten sposób sztuczny zalew (długości niespełna kilometra i około trzystu metrów szerokości), nad którym wybudowane są domki kempingowe i restauracja. Potok Czerwonogórski zaraz po opuszczeniu przepustów zalewu wpada do przepływającego przez Radków potoku Pośna, a ten jest dopływem rzeki Ścinawki.
Radków wzmiankowany był już w 1290 jako Wünschelburg, a prawa miejskie uzyskał ok. 1320. Miasto było ośrodkiem produkcji rzemieślniczej, świadczą o tym występujące tutaj w XIV w. ławy chlebowe, mięsne i obuwnicze. W Radkowie było też młynarstwo, piwowarstwo i sukiennictwo. Na przełomie XIV i XV w. ustalił się ostatecznie kształt Radkowa, który niewiele się zmienił do dzisiaj. W tym czasie wybudowano mury obronne wokół miasta, a w latach 1571-1580 kościół św. Doroty. W 1545 w mieście wybuchł groźny pożar, który strawił większą część Radkowa. Wojny w XVII i XVIII w. spowodowały upadek znaczenia miasta.
Ożywienie gospodarcze miasta nastąpiło dopiero pod koniec XIX w., kiedy uruchomiono warsztaty tkactwa lnianego. W 1895 r. uruchomiono pobór kamieni piaskowca, którego wydobycie zwielokrotniono już w 1903 po wybudowaniu linii kolejowej. W roku 1925 zaczęła działalność poczta, oraz niewielkie fabryczki przemysłu drzewnego, spożywczego, włókienniczego i metalowego.
W 1945 miasto zostało włączone do Polski i przyjęło obecną nazwę. Dotychczasowych mieszkańców wysiedlono do Niemiec.
Ostatnia data aktualizacji: 2012-03-16 23:22:07