Świdnica Polska

Świdnica Polska – (niem. Polnisch Schweinitz, Schweinitz b. Kanth (ab 1939)) wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie średzkim, w gminie Kostomłoty.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wrocławskiego.

Luźno zabudowana wieś położona przy drodze wojewódzkiej nr 346.

Historia

Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1245, odnotowano istnienie wsi "Zuidnica" w dokumentach Bistumot. W 1303 odnotowano nazwę wsi jako Swidnitz, a w 1322 "Polnisch Swidnitz". Niemieccy historycy wywodzą nazwę wsi od derenia świdwy, a ówczesną zmianę nazwy chęcią odróżnienia jej od odległego o ok. 50 km. miasta Świdnica. Przedrostek "Polska" wskazywał prawdopodobnie pochodzenie ludności zamieszkującej wieś. W 1329 opisano wygląd wsi, jest nim zapis dziesięciny przeznaczonej na budowę kościoła. . Od 1335 roku istnieje w Świdnicy Polskiej parafia pw. św. Jadwigi (wcześniej Sankt Hedwige). W 1348 biskup wrocławski nabył "najwyższe prawo" w stosunku do wsi i posiadał je do XIX wieku. W 1353 stan posiadania wsi dzielono na 32 włóki, 3 należały do sołtysa, 3 do plebana i 26 do zamieszkujących wieś chłopów. W 1786 we wsi znajdowała się parafia, szkoła, sklep i wiatrak, wieś liczyła 219 mieszkańców. W 1845 prawa do wsi przeszły z biskupstwa wrocławskiego na rodzinę Wilamowitz-Moellendorf, we wsi mieszkało 326 osób w tym ksiądz i kowal. Przed 1945 we wsi znajdowały się szkoła, poczta, gospoda Thomasa Toska oraz sklep kolonialny. Świdnica Polska słynęła wówczas z wyjątkowo urodzajnych sadów wiśniowych i hodowli bydła mlecznego. W 1939 nazwę zmieniono na "Schweinitz b. Kanth", wieś wówczas liczyła 446 mieszkańców.Podczas II Wojny światowej we wsi pracowali robotnicy przymusowi z Polski i Czech. Wkraczająca w 1945 Armia Czerwona sterroryzowała mieszkańców, kilkoro straciło życie (m.in. rozstrzelano proboszcza Josefa Spittlera).

W 1946 roku ludność niemiecka została wysiedlona, a wieś zasiedlono napływową ludnością polską (część stanowili Polacy z Kresów).

W 1787 w Świdnicy Polskiej urodził się Ignaz Ritter

Obiekty historyczne

• Kościół parafialny pw. św. Jadwigi wzniesiony w 1749 r., późnobarokowy. Świątynia powstała w miejscu budowli wcześniejszej (parafię erygowano w XIV wieku) , gruntownie restaurowana w XIX w (1885). Kościół orientowany, murowany, jednonawowy, z wieżą od zachodu, prezbiterium węższe, zakończone trójbocznie i nakryte sklepieniem kolebkowym. Bogate wyposażenie wnętrza współczesne z budową obiektu.
• W murze okalającym świątynię wmurowano krzyże pokutne.
• W pobliżu kościoła figura św. Jana Nepomucena z 1722 roku. Figura Nepomucena w pozie dość nietypowej, bo w przyklęku na prawym kolanie. Na lewej ręce święty trzyma krucyfiks który adoruje. Czworoboczny zdobiony motywami roślinnymi cokół, opisany jest z każdej strony inskrypcjami gotyckimi głoszącymi chwałę świętego. Na przedniej tablicy widnieje napis: "Chwała Janowi z Nepomuka, który życie oddał Wełtawie w 1383 za co otrzymał koronę męczeńską"
• Przy drodze znajduje się krzyż dziękczynny z II poł. XIX wieku.
• Kaplica św. Józefa Robotnika pocz. XX w.
• Domy mieszkalne nr 3, 5, 7, 11, 19, 22, 24, 27, 33, 39 pochodzące z XIX wieku.