Średnia ocena: 3.1
liczba ocen: 28
Ilość ulic: 22
Ilość kodów pocztowych: 1
Współrzedne geograficzne N: 53.164528
Współrzedne geograficzne E: 17.704556
Strefa numeracyjna: Kierunkowy 52
Liczba ludności: 1500
Tablice rejestracyjne: CNA
Ślesin – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie nakielskim, w gminie Nakło nad Notecią.
W latach 1934-1954 i 1973-1976 miejscowość była siedzibą gminy Ślesin. W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie bydgoskim.
Wieś Ślesin (dawniej Śleszyn, Slesis) oddalona od centrum Bydgoszczy około 25 kilometrów, położona jest na wysokości 85 – 100 m n.p.m. przy drodze, którą kiedyś nazywano „Berlinką” (bity trakt, łączący Bydgoszcz i Berlin). Aktualnie nie jest to jedyna droga łącząca wymienione miasta, niegdyś jednakże jej istnienie ułatwiało komunikację z wieloma ośrodkami państwa pruskiego i jego aglomeracją centralną.
Duże znaczenie komunikacyjne „Berlinki” osłabło nieco w II połowie XIX stulecia. Wybudowana w tym czasie linia kolejowa oraz stacja wpłynęła na zmianę w zakresie możliwości transportowych.
Ślesin graniczy z Minikowem, Trzeciewnicą, Gumnowicami, Kazinem, Gabrielinem oraz niejako pośrednio z Gorzeniem i Samsiecznem. W Słowniku Geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich podano, że wieś od chwili powstania należała do rodu Nałęczów, a pierwszym znanym właścicielem był Sułko (1311 rok). Jako właścicieli kolejnych wymienia się : podczaszego bydgoskiego Deresława (1426) i chorążego bydgoskiego Mikołaja (1452).
W 1489 Ślesin należał do Witosławskich, następnie przeszedł w ręce Mikołaja Mścigłówki, któremu w roku 1497 skonfiskowano majątek. Ślesin wraz z Sucharami i Samsiecznem przekazany został staroście nakielskiemu Pałuce Janowi Starszemu z Donaborza.
W roku 1510 Jan i Bartłomiej Stefkowie ze Ślesina nabyli działy od kasztelana lądzkiego i Łukasza Górki. W 1652 podarował go wraz z Minikowem i Górzynem Jezuitom. Tym ostatnim kilka lat później, w wyniku sekularyzacji zakonu, darowany majątek odebrano.. Niedługo potem Ślesin przeszedł w ręce Potulickich.
W roku 1866, jak zaznaczono w archiwum parafialnym, panowała na obszarze dóbr ślesińskich cholera. Od 4 czerwca do 9 października zmarło na nią ogółem 90 parafian : Ze Ślesina – 53, Kazina – 16, Ugody – 3, Samsieczna – 12, Potulic – 1, Smolar – 1, Minikowa – 2, Nidoli – 1, Gorzenia – 1. Pomimo nieszczęścia, którego parafia doświadczyła liczba jej mieszkańców ciągle wzrastała – pod koniec XIX wieku liczyła 1190 „dusz”. Historia parafii pierwszych lat XX stulecia jest słabo zaznaczona w tekstach i dokumentach źródłowych. Fakt ten można usprawiedliwić chaosem związanym z „wielką” historią docierającą w opłotki, z polityką poprzedzającą wybuch pierwszej wojny światowej i samą wojnę. Pewnym świadectwem zaangażowania mieszkańców Ślesina w politykę i działania wojenne jest znaleziony w dokumentach parafialnych, wiersz odnoszący się do roku 1918. Niestety nie wiadomo, kiedy powstał. Znany jest wprawdzie autor i czas, którego dotyczy (powstanie ślesińskie 1918), lecz nie ma danych związanych z zapisem w archiwach ślesińskich (tekst autorski, czy przepisany). W roku 1960 powstała w Ślesinie kaplica pod wezwaniem Świętego Stanisława Kostki.
Z nowym rokiem szkolnym 1960/1961 władze państwowe zabroniły nauczania religii w szkołach. W okresie jesiennym prowadzono zajęcia w kościele, zimą, ze względu na przenikliwy chłód, było to niestety niemożliwe. Ówczesny proboszcz, ksiądz Szczepan Kowalski szukając wyjścia z trudnej sytuacji postanowił zrezygnować ze swojego pokoju gościnnego na plebanii i uczynić z niego kaplicę.
Kościół został rozplanowany na rzucie prostokąta z wydłużonym zamkniętym trójbocznie prezbiterium. Poziomy rzut przyziemia, wykazuje jego jednonawową budowę z podwójnie dzielonym wejściem centralnym oraz osobnym, mieszczącym się niejako w przybudówce wejściem dla obsługujących liturgię.
Dokumentu erekcyjnego parafia nie posiada.
Pierwszy Kościół założyli i uposażyli prawdopodobnie w XIV wieku Nałęcze. Parafia pod wezwaniem św. Mikołaja założona przy lokacji wsi na prawie średzkim, należała do mniejszych. W roku 1486 proboszczem był Tu Mikołaj z Kościana. W tym okresie istniał w Ślesinie prawdopodobnie drugi, nowszy kościół pod wezwaniem Wszystkich Świętych, ufundowany przez dziedzica wsi Wojciecha Jackowskiego. Obecność drugiej świątyni potwierdza konflikt między wyżej wymienionym dziedzicem Wojciechem Jackowskim, a plebanem. Proboszcz Mikołaj odmawiał odprawiania nabożeństw w nowym kościele. Dziedzic Jackowski zgłosił ów fakt władzom duchownym i domagał się obecności księdza w świątyni Wszystkich Świętych.
Spór o sprawowanie posługi kapłańskiej rozsądził na korzyść proboszcza biskup Oleśnicki.
Z czasem stary kościół podupadł i został rozebrany. Jego wezwanie , Świętego Mikołaja, jako pierwotne, przeniesiono na kościół nowy. W roku 1754 wojewodzic czernihowski, książę Aleksander Hilary Potulicki wystawił nową świątynię, która nawiązywała do tradycji drugiego kościoła ślesińskiego i nosiła nazwę Wszystkich Świętych. Kościół w niedługim czasie, z nieznanych przyczyn, uległ spaleniu. W miejsce starego, Potuliccy wznieśli w roku 1779 nowy, któremu nadano pierwotne wezwanie św. Mikołaja. Reliktem poprzedniej świątyni pozostała do dziś chorągiewka na sygnaturze wieży z literami A.P. ( Aleksander Potulicki) i datą 1754.
Sporządzony w 1859 roku rejestr dóbr ślesińskich dowodzi, że właścicielem Ślesina, Gorzenia, oraz Minikowa był od 1825 hrabia Kazimierz Łukasz Guido Ignacy Potulicki. W skład dóbr, pozostających własnością hrabiego wchodziły obok folwarku z kuźnią i karczmą, młynów, łąk, pastwisk, ogrodów, dróg, jezior i nieużytków, oraz również kościół, cmentarz, plebania z przyległą do niej ziemią, budynkami gospodarczymi oraz szpital.
Ostatnia data aktualizacji: 2012-03-17 00:17:23