Ocena internautów miejscowości Łabiszyn
Średnia ocena: 4.5
liczba ocen: 28
Ilość ulic: 55
Ilość kodów pocztowych: 1
Współrzedne geograficzne N: 52.953060
Współrzedne geograficzne E: 17.914440
Strefa numeracyjna: Kierunkowy 52
Liczba ludności: 4400
Gęstość ludności: 1541 os./km²
Powierzchnia: 2.9 km²
Wysokośc npm: 87
Rodzaj gminy: miejsko-wiejska
TERC: 6040519044
Tablice rejestracyjne: CZN
Dzielnica: Stary Łabiszyn
Łabiszyn (niem. Labischin) – miasto w woj. kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, w północno-wschodniej części Pojezierza Gnieźnieńskiego, będącego subregionem Pojezierza Wielkopolskiego. Przez miasto przypływa rzeka Noteć, która poprzez Kanał Bydgoski łączy się z Brdą. Jest siedzibą gminy miejsko-wiejskiej Łabiszyn. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. bydgoskiego.
Według danych z 31 grudnia 2010 miasto ma 4563 mieszkańców.
Pod względem geomorfologicznym Łabiszyn zlokalizowany jest na obszarze piasków rzecznych i tarasów akumulacyjnych doliny Noteci. Powierzchnia terenu przedstawia równinę o rzędnych 70-75 m n.p.m. Na wschód i zachód od Łabiszyna, poza obrębem doliny, występują wzgórza moreny czołowej. Ogółem powierzchnia miasta i gminy wynosi 16 692 ha, w tym powierzchnia miasta 291 ha, a 150 ha to użytki rolne.
Miasto umownie podzielono na Stare Miasto, z większością zabytków architektonicznych, oraz tzw. "nowe osiedle", na którym znajduje się budownictwo wielorodzinne 5-kondygnacyjne i jednorodzinne z towarzyszącą infrastrukturą.
Według Romualda Gumińskiego (podział na strefy rolniczo-klimatyczne) rejon gminy Łabiszyn przynależy do dzielnicy środkowej. Charakteryzuje się ona najniższymi w Polsce opadami atmosferycznymi (poniżej 500 mm rocznie). Inne dane charakterystyczne klimatu przedstawiają się następująco:
We wczesnym średniowieczu – w XIII w. – istniał tu gród, który był własnością rycerską. W dokumencie z 1247 roku wspomniany jest Dezydery z Łabiszyna, przypuszczalnie właściciel osady. Gród zapewne odgrywał znaczącą rolę, skoro w trzynastym wieku wzniesiono w nim późnoromańską trójnawową ceglaną bazylikę. Na jej fundamentach w XVI i XVII w. zbudowano kościół pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny. Jego fragmenty weszły w skład kościoła Zwiastowania Najświętszej Marii Panny, przy istniejącym od 1895 r. klasztorze Elżbietanek.
W XIV wieku Łabiszyn był w posiadaniu rodu Prawdziców. Dzięki ich staraniom osada i gród otrzymały prawa miejskie w 1369 roku. Siedem lat później Andrzej z Łabiszyna herbu Prawdzic, wojewoda brzesko-kujawski, zbudował zamek na wyspie w rozgałęzieniu Noteci. Nazwa Łabiszyn pochodzi prawdopodobnie od księcia Łabiszy. W 1407 roku miasto posiadało już własną pieczęć lakową z herbem przedstawiającym prawą, otwartą i odciętą dłoń z napisem "Łabiszyn".
Przez Łabiszyn 2 listopada 1410 r. przejeżdżał król Władysław Jagiełło, jadąc z Inowrocławia do Szubina po zwycięskiej bitwie pod Koronowem. Tutaj zatrzymał się na nocleg z 2 na 3 listopada. Według tradycji Jagiełło zasadził na Wzgórzu Łabiszyńskim dwa dęby, z których jeden zachował się do dzisiaj. Obwód dębu wynosi 5 metrów i 35 centymetrów.
W 1594 roku zburzono kościół, a na jego miejscu dziedzic Łabiszyna, starosta człuchowski Stanisław Latalski herbu Prawdzic (zm. 1598 r.), wybudował w mieście zbór drewniany dla wyznawców kalwinizmu. Już po śmierci budowniczego zboru w 1598 roku, kalwini opuścili świątynię w Łabiszynie. Zbór w 1627 roku zmieniony został na kościół katolicki pod wezwaniem św. Tomasza, gdy właściciel klucza łabiszyńskiego, wojewoda kaliski i starosta inowrocławski Jan Opaliński sprowadził tu Braci Mniejszych z Pakości, reguły reformackiej. W 1660 roku przeniesiono do tego kościoła zakon reformatów.
Kościół i miasto wielokrotnie niszczyły pożary; np. w 1687 roku. W latach 1655 i 1657 miasto zostało zajęte przez Szwedów i spustoszone. Trzy kule ze szwedzkiego działa zostały wmurowane w ścianę kościoła.
Od XVI do XIX w. miasto pozostawało własnością rodów: Czarnkowskich, Opalińskich, Gembickich i Skórzewskich. W 1678 roku kasztelan Paweł Gembicki potwierdził prawa miejskie dla Łabiszyna. W XVII i XVIII wieku miasto niszczyły pożary (np. w 1720 r.) i zarazy (m.in. w latach 1707-1711). Wraz z przejęciem miasta przez Prusy w XVIII w. do miasta zaczęli napływać protestanccy sukiennicy z Niemiec. Utworzono dla nich tzw. Nowe Miasto na lewym brzegu Noteci.
W dniu 30 września 1794 r., w czasie powstania kościuszkowskiego, pod Łabiszynem wojska generała Henryka Dąbrowskiego pokonały wojska pruskie i wyzwoliły Łabiszyn, którego bronił garnizon pruski porucznika Beyera. Kolejna bitwa z wojskami pruskimi pod Łabiszynem miała miejsce w 1848 r. w czasie Wiosny Ludów.
Po rozbiorach Rzeczypospolitej administracja pruska wraz z kasacją zakonów katolickich dokonała także likwidacji konwentu w Łabiszynie.
W 1859 r. miasto liczyło ok. 2000 mieszkańców. Mieszkańcy miasta odegrali ważną rolę w powstaniu wielkopolskim. Łabiszyńscy powstańcy w 1919 roku wywalczyli w długich i krwawych walkach ostatecznie decydujące zwycięstwo.
W latach 1940-1945 Niemcy nadali miastu okupacyjną nazwę Lüderitz (na pamiątkę niemieckiego kupca Franza Lüderitza).
Współcześnie miasto odgrywa rolę lokalnego centrum produkcyjnego z przemysłem chemicznym, spożywczym, elektronicznym i meblowym.
W Łabiszynie istnieje Miejski Ludowy Klub Sportowy "Noteć". Założony został 20 lipca 1974 roku. Początkowo istniał pod nazwą Klub Sportowy "Stomil" Łabiszyn. Inicjatywę wówczas wspierał kierownik Zakładu Ryszard Jurkowski oraz urzędujący naczelnik gminy Bronisław Szulgo. Prezesem został Czesław Łukaszczyk. W tym kształcie klub istniał 14 lat. Od 26 września 1988 zmieniono nazwę klubu na Międzyzakładowy Ludowy Klub Sportowy "Noteć", a następnie 29.04.1995 roku jeszcze poprawiono na Miejsko Ludowy Klub Sportowy "Noteć" w Łabiszynie. W sezonie 2009/2010 "Noteć" awansowała z V ligi II grupy kujawsko-pomorskiej do IV ligi województwa kujawsko-pomorskiego.
Ratusz miejski
Plac 1000-lecia
Ulica Poznańska
Dwór z XIX wieku
Spichlerz zbożowy z XVIII wieku
Ostatnia data aktualizacji: 2012-03-16 22:32:11