Ocena internautów miejscowości Wieruszów
Średnia ocena: 4.1
liczba ocen: 19
Ilość ulic: 92
Ilość kodów pocztowych: 1
Współrzedne geograficzne N: 51.299999
Współrzedne geograficzne E: 18.150000
Strefa numeracyjna: Kierunkowy 62
Liczba ludności: 8692
Gęstość ludności: 1461,4 os./km²
Rodzaj gminy: miejsko-wiejska
TERC: 1101218074
Tablice rejestracyjne: EWE
Dzielnica: Marianów
Dzielnica: Podzamcze
Wieruszów – miasto w Kaliskiem, na ziemi wieluńskiej, na Wysoczyźnie Wieruszowskiej, nad Prosną, Niesobem i Brzeźnicą, w województwie łódzkim, siedziba powiatu wieruszowskiego i gminy Wieruszów.
W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa kaliskiego.
Według danych z 31 grudnia 2008 miasto liczyło 8692 mieszkańców.
Wieruszów położony jest w strefie przejściowej, od pasa starych gór i wyżyn do krainy wielkich dolin, na tzw. Progu Wieruszowskim. Można przyjąć, że Próg Wieruszowski łączy Wyżynę Śląską ze Wzgórzami Ostrzeszowskimi, oddzielając jednocześnie Kotlinę Śląską od Wysoczyzny Kaliskiej.
Przez Wieruszów przebiega droga krajowa oraz wojewódzka:
Komunikację autobusową z większymi ośrodkami miejskimi zapewniają PKS Wieluń, PKS Kalisz, PKS Ostrów Wielkopolski oraz inne.
Od 1926 roku przez Wieruszów przebiega także linia kolejowa nr 181 z Kępna do Wielunia Dąbrowy. Miasto posiada dwa przystanki kolejowe Wieruszów Miasto oraz Wieruszów. Mimo iż nie przewiduje się likwidacji samego przystanku "Wieruszów Miasto", we wrześniu 2010 roku, budynek byłej poczekalni i kas został zakwalifikowany do rozbiórki.
Obecnie Wieruszów jest miastem powiatowym liczącym niespełna 9 tys. mieszkańców. Gmina i miasto Wieruszów obejmują powierzchnię 9731 ha, tj. 97,31 km² (w tym miasto 598 ha, tj. 5,98 km²). Zamieszkuje ją łącznie 14 000 mieszkańców. Struktura użytkowania gruntów: użytki rolne – 6700 ha, tj. 68,8% powierzchni gminy; lasy – 2030 ha, tj. 20,9% powierzchni gminy; pozostałe grunty – 1000 ha, tj. 10,3% powierzchni gminy (tereny osiedlowe, komunikacyjne, wody, nieużytki).
Osadnictwo nad Prosną sięga około 10 tys. lat. Świadczą o tym wykopaliska, stanowiska archeologiczne, a także pewne dowody materialne. W widłach Niesobu i Prosny znajdują się wały obronne grodziska z czasów kultury łużyckiej. Klaudiusz Ptolemeusz w dziele "Nauka geograficzna" (II w. n.e.), nanosząc szlak bursztynowy biegnący z południa Europy nad Bałtyk dochodzi z terenu Śląska do rzeki Prosny i dalej w dół rzeki w kierunku północnym, zaznaczył na tej prowizorycznej mapie dwie miejscowości na linii rzeki Prosny, są to Arsonium i Calisia. Tę pierwszą miejscowość stanowił zapewne wspomniany wyżej gród, na bazie którego powstał późniejszy Wieruszów. Przez wiele wieków miejscowość ta była prywatną własnością wielu bogatych rodów. Nazwa Wieruszów wywodzi się od rodu Wieruszów przybyłego na te tereny najprawdopodobniej ze Śląska w czasie bliżej nieokreślonym, gdyż istnieje ogromna luka historyczna pomiędzy funkcjonowaniem wspomnianego grodziska a pierwszą datą z użyciem nazwy Wieruszów (1368 r.).
Z racji położenia, przez Wieruszów zawsze biegły ważne szlaki komunikacyjne, co było przyczyną częstych napaści, grabieży i palenia miasta głównie przez książąt śląskich. Poważne straty poniósł Wieruszów w czasie wojny północnej, kiedy to przez miasto przechodziły różne armie. W 1815 roku na podstawie decyzji kongresu wiedeńskiego ustalona na rzece Prośnie i Niesobie granica rozdzieliła miasto na dwie części, część zachodnia zwana Podzamczem znalazła się w zaborze pruskim i otrzymała później nazwę Wilhelmsbrück, zaś część wschodnia w województwie kaliskim Królestwa Polskiego. W 1816 roku Wieruszów na kilkadziesiąt lat stał się powiatem. W okresie powstania listopadowego i styczniowego przez miasto były organizowane przerzuty broni i emisariuszy. W 1870 roku Wieruszów utracił prawa miejskie.
W 1918 r. miasto stało się częścią państwa polskiego, a w 1919 r. odzyskało prawa miejskie. Wielkich zniszczeń dokonały I i II wojna światowa. W 1919 roku zniszczony został przez oddziały Grenzschutzu zamek wieruszowski. W 1945 roku zniszczone były w 60% zabudowania miasta, a liczba mieszkańców wynosiła niewiele powyżej 2000 osób.
W latach 1955-1975 znów był miastem powiatowym, dzięki czemu jego ranga wzrastała i nastąpił znaczny rozwój przemysłu oraz budownictwa jedno- i wielorodzinnego. W 1990 roku nastąpiło odrodzenie samorządu terytorialnego. Kolejne samorządy postawiły na rozwój infrastruktury technicznej, ochrony środowiska oraz działalność kulturalną i oświatową.
Na terenie miasta działalność duszpasterską prowadzą następujące kościoły:
Ostatnia data aktualizacji: 2012-03-16 21:59:11