Obrowiec (województwo lubelskie)

Obrowiec – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie hrubieszowskim, w gminie Hrubieszów. Jest siedzibą sołectwa o tej samej nazwie, jednego z 36 wchodzących w skład gminy. Od południa graniczy z sołectwem Brodzica, od zachodu z gminami Trzeszczany i Werbkowice, od północy z sołectwem Nowosiółki, natomiast od wschodu z gminą miejską Hrubieszów. Maksymalna rozciągłość sołectwa na linii północ-południe wynosi 3,5 km, a na linii wschód-zachód około 2,5 km. Najbliższym miastem jest Hrubieszów, położony około 6 km na południowy wschód od Obrowca. Innymi większymi miastami w pobliżu są Chełm i Zamość położone w odległości około 45 km oraz podobne wielkością do Hrubieszowa Krasnystaw i Tomaszów Lubelski w odległości około 55 km. Od stolicy województwa – Lublina – Obrowiec dzieli około 120 km.

W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie zamojskim, a w latach 1967-1954 w gminie Moniatycze.

Pod względem fizyczno-geograficznym Obrowiec leży na pograniczu trzech mezoregionów: Kotliny Hrubieszowskiej (południowo-wschodnia część), Grzędy Horodelskiej (północna część) i Działów Grabowieckich (zachodnia część). Mezoregiony te (oprócz Działów Grabowieckich) według Kondrackiego należy zaliczyć do Wyżyny Wołyńskiej. Wieś położona jest nad rzeką Huczwą oraz jej lewobrzeżnym dopływem Białką, która na terenie wsi uchodzi do Huczwy. Obszar wsi posiada urozmaiconą rzeźbę terenu, ze spadkami terenu przekraczającymi 8%. Wysokości bezwzględne wahają sie od 181 m n.p.m. (ujście Białki) do blisko 230 m w pobliżu lasu na północy sołectwa. Z gleb przeważają głównie czarnoziemy i gleby brunatnoziemne, choć spotyka się również gleby bielicowe i mady. Ze świata zwierzęcego warto zobaczyć jedno z nielicznych w Polsce stanowisk żołny.

Władze sołectwa

Aktualna Rada Sołecka

• Jan Wlizło – Sołtys Wsi Obrowiec
• Janina Dziewiczkiewicz – Zastępca Sołtysa
• Maria Pająk – Sekretarz
• Marian Makieła – Członek
• Teodor Matuszak – Członek
• Mieczysław Dziewiczkiewicz – Członek

Sołtysi od II wojny światowej

• Michał Łuszczuk (ostatni sołtys przed wojną)
• Ignacy Manaszczuk (okres II WŚ)
• Marcin Nazar I (lata 40./50.)
• Marcin Nazar II (lata 50.)
• Bronisław Stankiewicz (lata 50./60.)
• Józef Lipski (1964-1970)
• Zdzisław Antosz (1970-1976)
• Jan Wlizło (od 1976 do dziś)

Pochodzenie nazwy

Istnieją trzy teorie wyjaśniające pochodzenie nazwy Obrowiec:

Pierwsza, najbardziej prawdopodobna i przekazywana w tradycji ustnej mieszkańców, mówi, że w dawnych czasach wieś nazywała się Bobrowiec, ze względu na licznie zamieszkujące Huczwę bobry. Nie wiadomo jednak kiedy dokładnie zmieniono jej nazwę na Obrowiec.

Druga teoria wywodzi jej nazwę od pierwszego właściciela. Mógł być nim Johannes de Obrowiec, brak jednak dokumentów potwierdzających tą tezę.

Trzecia wersja mówi o osadnictwie Awarów – ludu turkojęzycznego nazywanego przez Słowian Obrami. Po rozbiciu Chanatu Awarskiego przez Franków w 796 roku, pokonani Obrzy rozproszyli się wśród ościennych plemion Słowiańskich. Dlatego jest bardzo możliwe, że pewna grupa mogła osiedlić się nad Huczwą.

Historia

I Rzeczpospolita

O dziejach Obrowca z dalekiej przeszłości dowiadujemy się z badań archeologicznych. Były one prowadzone w okresie międzywojennym oraz w latach 1977-1978 i ograniczały się do odkrycia nielicznych osad oraz eksponatów w postaci fragmentów ceramiki sznurowej, masłomęckiej oraz innych, aż po okres średniowiecza (np. kamiennych siekierek). Nie wyklucza to istnienia w Obrowcu większych skupisk ludności w czasach archeologicznie badanych.

W dawnych czasach wieś położona była w widłach rzeki Huczwy i rzeki Białki oraz otoczona bagnami i lasem. Jedyna droga była przez most na Białce w stronę Hrubieszowa oraz był bród na Huczwie w stronę Brodzicy (która dawniej nazywała się Bohorodyca). Bród ten obecnie wyłożony jest terlinką, a obok niego zrobiono kładkę dla pieszych.

Miejscowość po raz pierwszy wzmiankowana w 1400 roku w akcie erekcyjnym parafii łacińskiej w Hrubieszowie jako wieś szlachecka (folwark szlachecki), która miała oddawać plebanowi każdego roku po korcu żyta i 2 korce owsa. W roku 1448 wieś była wzmiankowana jako „wysługa” zmarłego Mikołaja Kinickiego z Horyszowa. W 1472 roku Obrowiec jako wieś szlachecka liczył 3 łany użytków. W 1489 roku dzierżawcą wsi był Maciej Zamoyski, rotmistrz królewski, żonaty z Beatą z Obrowca, córką Wawrzyńca de Pustotew. W XVI-XVII w. Obrowiec był własnością możnego rodu Łaszczów, którzy od nazwy swojej miejscowości przybrali nazwisko Łaszczów-Obrowieckich. W XVI w. wieś była w posiadania Wawrzyńca Łaszcza, natomiast w 1572 roku należała do jego synów: Andrzeja i Ambrożego Łaszczów. Pod koniec XVI wieku wymieniany był Wojciech Łaszcz Kobelski z Obrowca. Rejestr z 1531 roku wymienia tu młyn o 1 kole, zaś według rejestru z 1578 roku Andrzej Łaszcz posiadał w Obrowcu 4 łany użytków (czyli 67,2 ha), 8 zagrodników z ziemią, 2 komorników z bydłem oraz 3 ubogich. Podczas najazdów tatarskich w XVII wieku doszczętnie został spalony dwór oraz wieś, a także istniejący tu Klasztor Dominikanów (zakonnicy zostali wymordowani). Jedyną pozostałością po klasztorze jest kamienna figura św. Dominika stojąca wśród pól niedaleko lasu zwanego "Wierzbowata". Po cmentarzu przyklasztornym pozostało miejsce zwane teraz mogiłkami, gdzie do dziś ludzie wyorują ludzkie kości. W XVIII wieku Obrowiec należał do Kuropatnickich, od których odkupił go Leon Wyżga. To właśnie tutaj urodził się hrabia Ewaryst Andrzej Kuropatnicki – polski geograf i heraldyk okresu oświecenia.

Rozbiory

W wyniku I Rozbioru Polski w 1772 roku Obrowiec znalazł się w zaborze austriackim, następnie w granicach Księstwa Warszawskiego, a po jego upadku, w Królestwie Polskim i zaborze rosyjskim. Podczas Powstania Kościuszkowskiego rozegrała się tutaj bitwa nad Huczwą (w browarze był Sztab Powstańczy), w której zginęło wielu powstańców. Za waleczność i poświęcenie w czasie bitwy dziedzic obrowiecki najpierw pochował, a następnie wymurował pomnik dowódcy powstańców (w parku dworskim). Został on zniszczony dopiero w 1946 roku przez członków PPR.W 1816 roku wieś należały do Grzymały, a w 1854 roku do Wincentego Grzymały, żonatego z Załuską.

Spis z 1827 roku notował wieś w powiecie hrubieszowskim i parafii Hrubieszów. Liczyła wówczas 52 domy i 329 mieszkańców. W 1845 roku istniała tu karczma, która uzyskała patent na dalsze prowadzenie wyszynku alkoholu. Według spisu z 1880 roku było tu 41 domów i 383 morgi gruntów włościańskich. Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich podawał następujące dane: Obrowiec, wieś folwarczna nad rzeką Huczwą, powiat hrubieszowski, gmina i parafia Moniatycze, odległe 3 wiorsty od Hrubieszowa. Posiada szkołę początkową ogólną, młyn wodny, browar. Dobra Obrowiec składały się w 1885 roku z folwarku Obrowiec i Wincentówka oraz wsi Obrowiec i liczyły 1336 mórg, w tym 510 mórg ziemi ornej, 315 mórg łąk, 28 mórg pastwisk, 453 morgi lasu i 30 mórg nieużytków i placów. W folwarku były 24 budynki drewniane i 2 murowane (dwór i browar), a także las nieurządzony (bez określonej własności wiejskiej czy folwarcznej, pozostający w stanie niezagospodarowanym). Wieś Obrowiec składała się z 41 osad (gospodarstw chłopskich) posiadających 282 morgi gruntów uprawnych.

Szkoła początkowa ogólna, tzw. elementarna, powstała po 1863 roku, a więc po powstaniu styczniowym. Wcześniej Obrowiec był w zasięgu terytorialnym szkoły w Brodzicy (działającej przy Towarzystwie Rolniczym Hrubieszowskim). Wykłady prowadzono w języku rosyjskim do 1905 roku, później dozwolony był też język polski, ale z dużymi ograniczeniami. Szkolna edukacja uczniów trwała cztery lata. Nie była ona jednak obowiązkowa, w związku z tym panował we wsi duży analfabetyzm. W tym samym okresie władze carskie wprowadziły zakaz udzielania chrztów oraz ślubów w Kościołach Rzymskokatolickich.

W 1891 roku właścicielem wsi był August Łobaczewski. Była w tym czasie we wsi karczma prowadzona przez Żyda, a chłopi musieli 4 dni w tygodniu odrabiać pańszczyznę. Za to otrzymywali drewno na opał oraz kartkę, którą mogli wymienić w karczmie na sól lub wódkę. Żyd następnie rozliczał się z dziedzicem. W 1904 roku tamtejsi chłopi posiadali średnio od 2 do 3 morgów ziemi uprawnej (bogatsi posiadali nawet 40 morgów ziemi, np. Sadowski). W okresie I WŚ przez teren Obrowca przechodził front (rosyjskie wojska siedziały w okopach, a austriackie nacierały od południa). W jej wyniku zniszczony został w większości drugi dwór obrowiecki (zachowała się tylko kuchnia), młyn wodny i większość drewnianej zabudowy wsi. Spaliły ją wycofujące się wojska rosyjskie w 1914 roku. Drugim ocalałym budynkiem był murowany browar (nie produkujący już piwa). Symbolem tych wydarzeń jest zlokalizowana niedaleko Osiedla Lipice mogiła, w której pochowanych jest kilkunastu żołnierzy różnych narodowości, zmarłych od ran w czasie działań wojennych.

II Rzeczpospolita

Okres międzywojenny, to w Obrowcu czasy dziedziców, Rudnickiego i Kryckiego. Ówczesny majątek składał się z tych samych posiadłości wymienionych w 1885 roku oraz 180 morgów położonych w Mrozowiczach za Bugiem (dziś miasto Nowowołyńsk). Według spisu z 1921 roku wieś liczyła 52 domy i 298 mieszkańców, w tym 42 Ukraińców i 9 Żydów, natomiast folwark 3 domy i 42 mieszkańców, w tym 15 Ukraińców. Dziedzic Rudnicki (imienia brak) do majątku sprowadził nowinki techniczne, takie jak kosiarka, żniwiarka, czy młockarnia napędzaną lokomotywą parową. Sam zaś dwór składał się z centralnie położonego "pałacu", parterowego budynku krytego gontem, w którym znajdowały się cztery pokoje, kuchnia, spiżarnia, przedpokój, pomieszczenie gospodarcze i ganek. Zabudowy dopełniał magazyn zbożowy, duża drewniana obora i stodoła. Pracownicy dworscy mieszkali natomiast w pomieszczeniach po byłym browarze. Całość otaczał ogród i sad, a do dworu prowadziła szpalerowa aleja lipowa. Własnością dworu była także duża stodoła na Wincentówce i czworaki, w których mieszkali pracownicy zatrudnieni w tej części majątku.

W 1928 r. dziedzic zaczął sprzedawać część własnej ziemi. Każdy kupujący płacił od razu 50% wartości, a drugie 50% rozkładane były na raty. Jednak nikomu nie udało się spłacić całości, gdyż wybuchła II WŚ. W 1929 roku Kazimiera Krycka posiadała w Obrowcu 459 ha ziemi. Dziedzic Rudnicki zmarł na początku lat trzydziestych, a jego żona wydzierżawiła dworski majątek Zboińskiemu. 3 maja 1932 mieszkaniec Obrowca, były legionista, Karol Bielecki, został odznaczony zarządzeniem Prezydenta RP medalem za pracę w dziele odzyskania niepodległości. W okresie międzywojennym prosperowała we wsi Czteroklasowa Szkoła Podstawowa, prowadzona przez nauczycielkę Leokadię Pikuzińską systemem dwuzmianowym (rano klasy starsze, po południu młodsze). Pierwszy sklep w Obrowcu założył Żyd imieniem Luza, który kupował od chłopów zboże, cielęta i inne potrzebne towary i dostarczał je do Hrubieszowa.

Posiadłość wróciła znowu w ręce właścicieli już po kilku latach. Objął je wnuk Rudnickiego – Kazimierz Krycki. Podobnie jak jego dziadek, on również lubił towarzystwo chłopów oraz nowalijki techniczne (posiadał pierwszy samochód). Zasługą tego dziedzica jest organizacja w Obrowcu plutonu krakusów, kilkunastoosobowej konnej formacji na wzór wojskowy, złożonej z dworskich i okolicznych chłopów. Niewątpliwy talent organizatorski nie szedł jednak w parze z gospodarnością. Majątek Obrowiec prosperował źle. Aby ratować finansową sytuację sprzedał Krycki swoją posiadłość za Bugiem. Jednak uzyskane pieniądze nie pokryły potrzeb. Kolejno pojawiali się coraz to nowi dzierżawcy, pierwszym z nich był Żyd o nazwisku Sztrum, potem Jaworski i inni. Okresowo majątek wracał do dziedzica lub też stawał się współwłasnością. Na tej ostatniej zasadzie współwłasności z Antonim Radzikiem dwór przetrwał do wybuchu II wojny światowej.

II wojna światowa

Już 14 września Niemcy osiągnęli Obrowiec. Stacjonowali tu przez dwie doby, po czym zaopatrzeni w prowiant, a nawet mapy wyrwane z atlasów szkolnych oraz przewodników, odeszli w kierunku Tomaszowa Lubelskiego. Dwutygodniowy pobyt Armii Czerwonej minął pod znakiem mordów i kradzieży. Sowieci rabowali dwory i gospodarzy, zabierali wszystko co miało jakąkolwiek wartość (zwierzęta, meble itp.). Bardzo biedne wojska Sowiecke (brezentowe buty, parciane pasy, kołeczki zamiast guzików, wozy na drewnianych kołach) wycofały się na linię Bugu, a ich miejsce zajęli ponownie Niemcy. Utworzyli oni w Obrowcu na wiosnę 1942 r. obóz pracy, w którym przebywało około 200 osób, najpierw narodowości żydowskiej, a następnie polskiej. Zostali oni ulokowali w dużej stodole u Bronisława Wilka, gdzie mieli prycze i kuchnię. Wszyscy pracowali przy budowie drogi Hrubieszów – Sokal oraz przy regulacji koryta rzeki Białki. W tym samym roku, powstał w Obrowcu ruch oporu, którego komendantem został Antoni Radzik. W wyniku eksterminacji zginęła prawie cała 9-osobowa rodzina byłego właściciela sklepu - Luzy, a w Hrubieszowie został zastrzelony były zarządca majątku Obrowiec - Sztrum. Kilku mieszkańców wsi (przeważnie biedoty) zostało wywiezionych na roboty przymusowe do Rzeszy. Wprowadzono także tzw. kontyngent (od 1940 r.), polegający on na obowiązkowym dostarczaniu produktów roślinnych (zboże i oleiste) i zwierzęcych. Był on bardzo wysoki, dlatego też nie każdy rolnik mógł się z niego wywiązać (za co nakładano wysokie kary, a nierzadko więzienie).

Aby pozyskać ludność ukraińską, polityka hitlerowska przewidywała m.in. powierzanie im funkcji publicznych. Tak też stało się w Obrowcu, gdzie sołtysem został Ignacy Manaszczuk, jego zastępcą Jan Daciuk, a agronomem Antoni Nazar. Dziedzic Krycki został aresztowany i siedział w więzieniu niemieckim do marca 1944 roku. Po powrocie przebywał u kuzyna w Tuczępach i tam na jesień 1944 r. został zastrzelony i pochowany (zapewne w sprawie podziału majątku dworu podczas Reformy Rolnej). Dwór objął najpierw Ukrainiec nazwiskiem Jaworowski (zginął on w Majdanku za przetrzymywanie Żydów), później trafił on pod zarząd niemieckiego administratora – Bitnera, a w 1943 r. majątek przejął kolejny Niemiec o nazwisku Rezner.

Noc z 31 marca na 1 kwietnia 1944 r. była najtragiczniejszą kartą wojenną Obrowca. Niedługo po północy, bojówki UPA wkroczyły do wsi z trzech stron. Bilans strat Obrowca był tragiczny. Z 66 budynków mieszkalnych, ocalało zaledwie 6. Pozostałe zmieniły się w dymiące pogorzeliska. We dworze natomiast spłonęła wielka stodoła, w której znajdowały się dziesiątki bydła i owiec, dostarczone tutaj z innych wcześniej zaatakowanych wsi. Podczas napadu zginęło łącznie 43 (lub 36) mieszkańców wsi. Ku czci pomordowanych postawiono kamienny pomnik, zlokalizowany obok murowanej kapliczki niedaleko rzeki Białki. W lipcu, 1944 r. podczas bombardowania (co najmniej 20 bomb) wsi przez radziecki samolot, od wybuchu pocisków zginęli ludzie, a jedna z bomb trafiła w szkołę, która spłonęła. Ostatnim akordem okupacyjnym wsi była kilkugodzinna bitwa wycofujących się jednostek Wehrmachtu z Rosjanami 22 lipca 1944 roku, zakończona zwycięstwem Sowietów.

Czasy współczesne

W ramach dekretu PKWN przeprowadzono w 1944 r. reformę rolną, nadzorowaną przez Powiatowy Komitet (komisarze – Paweł Mociak i Piotr Ciuch). Rozparcelowano w ten sposób dwór, a ziemię przekazano chłopom. I tak, każdy fornal otrzymał 4 ha ziemi ornej oraz 1 ha łąki, samotni gospodarze otrzymywali po 2,5 ha, a chłopi małorolni uzupełnienie do 5 ha. Na jesień 1944 roku chłopi otrzymali tytuły własności ziemi z dawnych dóbr dworu. Wyznaczono za nią zapłatę na 10 lat w wysokości ceny 20 kwintali żyta za 1 ha w danym roku. Dzisiaj jedyną pozostałością po dworze, jest murowana komnata (piwnica), która wykorzystywana była jako przechowalnia owoców, warzyw i różnego rodzaju przetworów. Teren ten wrócił obecnie do własności Skarbu Państwa. Założono także w Obrowcu oddział ORMO. W 1947 roku zbudowano na rzece Białce dwie śluzy i trzy zastawy. Osuszono w ten sposób łąki i rozpoczęła się hodowla bydła, gdyż były duże zapasy siana. Rowy melioracyjne służyły dodatkowo do nawadniania podczas susz. W obecnej chwili śluzy są poniszczone, a rowy zarosły szuwarami. W 1948 roku, aby wznowić naukę, wzniesiono drewniany budynek, tzw. "starej szkoły". Miał spełniać swoje funkcje do czasu wzniesienia nowego obiektu szkolnego.

Wysoki podatek tzw. FOR (Fundusz Ochrony Rolnictwa), obowiązkowe dostawy (zboża, ziemniaków, żywca, mleko, za które płacono pół ceny wolnorynkowej), widmo kolektywizacji, odstraszały od inwestowania w rolnictwo, dlatego też wielu rolników zrezygnowało z części, a nawet całości nabytych w ramach reformy gruntów. Sytuacja uległa zmianie po 1956 r. Wtedy zniesiono FOR i obowiązkowe dostawy. W 1956 roku w Obrowcu założono radio przewodowe, tzw. toczkę, a w 1968 pojawił się w szkole podstawowej pierwszy telewizor. Powstało Kółko Rolnicze, udostępniające traktory i inne maszyny (bo prywatnych jeszcze nie było). W 1970 r. ukończono scalanie gruntów, co ułatwiło w dużym stopniu pracę na roli. W tym samym roku chłopi zaczęli kupować prywatne ciągniki i maszyny. Do dnia dzisiejszego jedynie dwóch gospodarzy posiada jeszcze konie.

Na dzień dzisiejszy na terenie wsi znajduje się 151 działek mieszkalnych, z których 111 jest zamieszkanych, a 10 to pustostany. We wsi znajdują się jeszcze 23 domy drewniane, reszta jest już murowana. Wszystkie budynki powstały po drugiej wojnie światowej (budowane od jesieni 1944), gdyż w jej wyniku zmieniła się nieco jej lokalizacja. Przed II wojną światową wieś w całości leżała na południe od rzeki Białki, a obecnie większa jej część leży już na północ od rzeki. Wieś prezentuje typ zabudowy zwarto – kolonijny (wielodrożnica).

Ludność i źródła utrzymania

Według stanu na dzień 31 grudnia 2007 wieś zamieszkuje łącznie 421 osób. Gęstość zaludnienia sołectwa wynosi 83 os/km2. W porównaniu z latami poprzednimi widoczny jest nieznaczny spadek liczby ludności. Powodem tego są migracje oraz ujemny przyrost naturalny. Zgodnie z prognozami wojewódzkimi trend ten będzie postępował w horyzoncie długoterminowym

Na terenie sołectwa nieznacznie przeważają kobiety, których jest 220, co stanowi 50,46%. Natomiast liczba mężczyzn wynosi 216, co stanowi 49,54%. Mężczyźni stanowią większość mieszkańców w wieku przed- i produkcyjnym, a powyżej tej granicy, w strukturze wiekowej ludności, zauważa się już przewagę kobiet. Dane te mogą świadczyć o nadumieralności mężczyzn w starszych grupach wiekowych oraz o odpływie kobiet w wieku do 30 lat z terenu gminy. Jest to zjawisko charakterystyczne dla gmin wiejskich, gdyż kobiety częściej migrują do miast, gdzie wskaźnik feminizacji jest dużo większy.

Źródła utrzymania ludności

Na 421 osób mieszkańców wsi:

• 60% utrzymuje się z rolnictwa
• 30% emeryci i renciści
• 10% ucząca się młodzież

Obrowiec jest obszarem typowo rolniczym pozbawionym liczących się na rynku pracy zakładów przemysłowych. W najbliższej przyszłości zamierza być miejscowością turystyczną. Jedną z oznak ożywienia gospodarczego jest dający się w ostatnim dziesięcioleciu odnotować rozwój ruchu turystycznego. Walory przyrodnicze tj. lasy, grunty leśne i walory historyczne powodują, że właśnie rozwijanie tej gałęzi gospodarki ma ogromne perspektywy.

Rozwój turystyki powinien spowodować w najbliższych latach rozwój małych i średnich przedsiębiorstw branży usługowej, handlowej: obsługi rolnictwa i przetwórstwa płodów rolnych. Wszystko to winno zmienić strukturę zatrudnienia i głównych źródeł utrzymania mieszkańców na bardziej korzystną i odpowiadającą współczesnym warunkom gospodarowania.

Infrastruktura

Sieć drogowa wsi składa się z dwóch dróg powiatowych, kilku gminnych oraz około 20 dróg polnych . Na terenie wsi brak jest sieci kolejowej.

Całkowita elektryfikacja wsi zakończyła się dopiero w roku 1964. Bieżąca woda (wodociąg) została doprowadzona w 1997 roku, brak jest natomiast w dalszym ciągu sieci kanalizacyjnej (nadal funkcjonują szamba). Wieś nie posiada również sieci ciepłowniczej oraz instalacji gazowej.

Pierwszy telefon założono w 1961 roku w szkole podstawowej. Do końca epoki PRL-u telefon posiadało jedynie 7 odbiorców. Największą ilość abonentów przyłączono w kwietniu 1991 roku (61 osób). W roku 2004 kable telefoniczne doprowadzono do każdego gospodarstwa.

Internet we wsi posiada niewiele gospodarstw i działa on na razie w większości na zasadzie łącza modemowego lub radiowego. Z internetu można również skorzystać w świetlicy znajdującej się na terenie remizy strażackiej.

Podmioty gospodarcze i organizacje pozarządowe

Na terenie wsi znajdują się 2 sklepy spożywcze, szkoła podstawowa (z boiskiem i placem zabaw), dom parafialny (filia kościoła garnizonowego w Hrubieszowie), punkt skupu mleka (niedziałający), zakład tapicerski oraz gospodarstwo wyspecjalizowane w ogrodnictwie (sprzedaż towarowa).

Dla turystów powstało także gospodarstwo agroturystyczne, którego specjalnością są konne przejażdżki. W domu i na podwórzu możemy spotkać wiele starych zabytkowych narzędzi gospodarstwa domowego, a płynąca nieopodal rzeka jest rajem dla wędkarzy. Dodatkowo zimą organizowany jest kulig, a w lecie przejażdżki bryczką.

Do organizacja pozarządowych znajdujących się w Obrowcu należą:

• Ochotnicza Straż Pożarna (założona 1964; główne zadania: zapobieganie pożarom, udział w akcjach ratowniczych, informowanie o zagrożeniach, prowadzenie działalności kulturalnej, oświatowej i rozrywkowej)
• Koło Gospodyń Wiejskich (założone ok. 1965, liczy 20 członkiń; główne zadania: rozwój społeczny, kulturalny i ekonomiczny, poprawa sytuacji społeczno-zawodowej kobiet wiejskich i ich rodzin)
• Kółko Rolnicze (założone ok. 1965; główne zadania: zwiększania i doskonalenie produkcji rolnej, niekiedy gospodarka gruntami i usługi w zakresie mechanizacji rolnictwa)
• Stowarzyszenie Rozwoju Wsi Obrowiec (założone 2001; główne zadania: prowadzenie szkoły, wspieranie rozwoju dzieci i młodzieży, promocja zdrowia, wspieranie rodzin w trudnej sytuacji materialnej, rozwój gospodarczy społeczności lokalnej)