Wilczyska (województwo lubelskie)

Wilczyska – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie łukowskim, w gminie Wola Mysłowska. Miejscowość położona na Wysoczyźnie Żelechowskiej nad rzeką Wilgą.

W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa siedleckiego.

Wieś

Wieś leży nad rzeką Wilgą. Mieszkańcy wyróżniają dwie części wsi:

• Stare Wilczyska – część po wschodnim brzegu rzeki.
• Nowe Wilczyska – część po zachodniej stronie rzeki, powstałą na terenie dawnego folwarku.

W Wilczyskach znajduje się murowany dwór, służący obecnie jako szkoła. W pobliżu dworu znajdują się pozostałości zamku. Wilczyska są siedzibą parafii Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny. Znajduje się tu kościół i cmentarz parafialny. We wsi znajduje się także Osada dla Osób Bezdomnych Monar-Markot.

Historia

Parafię w Wilczyskach założono już na przełomie XIII i XIV wieku. Nalażały wówczas Wilczyska do ziemi stężyckiej w Małopolsce. W średniowieczu Wilczyska wchodziły w skład majątku żelechowskiego, którego właścicielami była rodzina Ciołków. Z 1505 roku pochodzą wzmianki o kościele w Wilczyskach. Od 1575 roku należał on do braci polskich, gdyż właściciel majątku zmienił tak wiarę. Jednak już w 1617 roku za zamku Wilczyskach gościł królewicz Władysław, ugaszczany z wielkim przepychem przez Jana Gostomskiego. Zamek znajdujący się w okolicy został latem 1656 roku zdobyty i zniszczony podczas potopu szwedzkiego. Ucierpiała również cała okolica, spalona i ograbiona przez najeźdźcę, wojna przyniosła także zarazę. Około 1658 roku właścicielką Wilczysk została Marianna Ossolińska. W 1759 roku wybudowano nowy, drewniany kościół pw. św. Feliksa i Adaukta staraniem ks. Józefa Umińskiego. Kościół został przebudowany w 1881 roku, podczas gdy proboszczem był ks. Julian Sawicki. Kościół spłonął w 1954 r. Ówczesny proboszcz Bronisław Gromek zorganizował budowę nowej, murowanej świątyni. Pochowany jest w pobliżu kościoła.

W czasach królewskich a także podczas rozbiorów we wsi działał młyn wodny. Po II wojnie światowej przebudowany na motorowy.

Bibliografia

• Grzegorz Szymczak, 1000 dat z historii Żelechowa i okolic