Ocena internautów miejscowości Włodawa
Średnia ocena: 3.3
liczba ocen: 3
Ilość ulic: 137
Ilość kodów pocztowych: 1
Współrzedne geograficzne N: 51.549999
Współrzedne geograficzne E: 23.549999
Strefa numeracyjna: Kierunkowy 82
Liczba ludności: 13498
Gęstość ludności: 751 os./km²
Powierzchnia: 17,97 km²
Rodzaj gminy: miejska
TERC: 3060719011
Tablice rejestracyjne: LWL
Dzielnica: Koło Szpitala
Dzielnica: Obszar
Dzielnica: Park Miejski
Dzielnica: Plac Musztry
Dzielnica: Podzamcze
Dzielnica: Płucińskie
Dzielnica: Śródmieście
Dzielnica: Stare Sioło
Dzielnica: Starosiele
Dzielnica: Tarasiuki
Dzielnica: Zabagonie
Włodawa to miasto i gmina w północno-wschodniej części województwa lubelskiego, we wschodniej Polsce, w powiecie włodawskim; położone na obszarze Garbu Włodawskiego, nad Włodawką i Bugiem przy granicy z Białorusią. Włodawa leży na Południowym Podlasiu, Pojezierzu Łęczyńsko-Włodawskim i Polesiu. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa chełmskiego. Według danych z 4 grudnia 2009 miasto miało 13 918 mieszkańców (Urząd miasta).
Od 1 stycznia 1973 do 15 lipca 1992 w skład Włodawy wchodził Orchówek (miasto od 1506 do XVIII wieku i ponownie w latach 1775-1869, obecnie wieś w gminie Włodawa).
Historia Włodawy do połowy XV wieku nie jest dobrze znana z powodu braku źródeł. Wiadomo jednak, że istniała już w pierwszej połowie XIII wieku jako jeden z grodów Księstwa halicko-wołyńskiego i już wtedy mieszkała w niej ludność polska, ruska i żydowska. Położenie nad wielką rzeką - Bugiem - sprzyjało szybkiemu rozwojowi miasta jako ośrodka handlowego i tranzytowego. Po lokacji miasta, która miała miejsce prawdopodobnie na początku XVI wieku, do Włodawy zaczęli coraz liczniej sprowadzać się Żydzi. Od 1566 r. Włodawa na mocy unii lubelskiej stała się miastem granicznym, zaś rzeka Włodawka stanowiła granicę pomiędzy województwem brzeskolitewskim a ziemią chełmską. W roku 1596 Włodawa przeszła w ręce Leszczyńskich. W 1624 r. wzniesiono we Włodawie szkołę i zbór kalwiński, czynny do 1698 roku. Ważnym wydarzeniem był zwołany do Włodawy w roku 1634 synod kalwiński, na który przybyli delegaci z całej Korony i Litwy w celu ustalenia jednolitych form obrzędowych. W 1648 r. wojska Chmielnickiego zajęły i spustoszyły Włodawę, mordując znaczną część mieszkańców. Kolejne wieki to rozwój gminy żydowskiej i stopniowe zwiększanie się liczby mieszkańców wyznania mojżeszowego.
Podczas Konfederacji Barskiej 14-15 września 1769 w bitwie toczonej w odwrocie z Włodawy w kierunku Łomaz poległ Franciszek Ksawery Pułaski, śpieszący z pomocą bratu Kazimierzowi Pułaskiemu.
Przed II wojną światową we Włodawie były już dwie synagogi, bejt ha-midrasz, dom modlitwy, szkoła talmud-tora, mykwa i cmentarz żydowski; działały dwie kapele klezmerskie i klub sportowy Makabi. Holocaust zmienił diametralnie oblicze miasteczka, które było już wówczas od dawna typowym sztetlem. Większość żydowskich mieszkańców Włodawy zginęła w obozie zagłady w Sobiborze. Po wojnie pożydowskie budynki wykorzystywano m.in. jako magazyny, zaś macewy z cmentarza służyły często do brukowania ulic. W 1981 r. utworzono Muzeum Pojezierza Łęczyńsko-Włodawskiego, które przejęło dawne synagogi, przekształcając je w budynki muzealne.
W dniu 15 marca 1923 powstał klub sportowy "Sokół" Włodawa, rok później zmienił nazwę na "Włodawija", a w roku 1956 Włodawianka klub przyjął dzisiejsza nazwę.
Włodawa przez wieki była miastem, w którym w zgodzie żyli obok siebie Polacy, Rusini (Ukraińcy) oraz Żydzi, którzy do II wojny światowej stanowili ponad 60% jego ludności. Tradycję wielokulturowości upamiętnia i kultywuje coroczny Festiwal Trzech Kultur (kultur: żydowskiej, polskiej i ruskiej, związanych z trzema religiami: katolicyzmem, prawosławiem i judaizmem). W okresie zaborów Włodawa leżała początkowo w zaborze austriackim, dopiero potem została włączona do rosyjskiego.
Instytucje kultury:
Na terenie miasta działalność duszpasterską prowadzą następujące kościoły i związki wyznaniowe:
Według danych z roku 2002 Włodawa ma obszar 18,67 km², w tym:
Zabudowa Włodawy rozciągnięta jest południkowo wzdłuż rzeki Bug, która stanowi wschodnią granicę miasta. Osią zabudowy są dwie równoległe względem siebie ulice, mianowicie Al. Jana Pawła II i ul. J.Piłsudskiego, przechodząca na północy w ul. Długą, natomiast na południu w ul. Kraszewskiego. Południowa część Włodawy charakteryzuje się zwartą zabudową jednorodzinną, która w miarę podążając na północ ustępuje miejsca zabudowie szeregowej. Miasto w środkowej części możemy podzielić na dwa sektory. W sektorze wschodnim części środkowej obserwujemy obszerny kwadratowy rynek, w którego centralnej części znajduje się omawiany wyżej zespół kramów i jatek (Czworobok). Zarówno dookoła samego rynku, jak też przy odchodzących od niego wąskich, bocznych uliczkach możemy spotkać wiele zabytkowych kamieniczek. W tym też rejonie znajdują się trzy perły architektoniczne Włodawy, mianowicie barokowy kościół (XVIII w.) wraz z przyległym do niego klasztorem (XVII w.), synagogę (XVIII w.) oraz cerkiew prawosławną (XIX w.). Sektor zachodni części środkowej charakteryzuje się blokową zabudową wielorodzinną (bloki 2-5 kondygnacji), a także usługowo- przemysłową (szczególnie wzdłuż ul. Lubelskiej). Północna część miasta to głównie zabudowa jednorodzinna, z wyjątkiem usytuowanego w tym rejonie osiedla wojskowego (bloki 3-5 kondygnacji), a także bloków w rejonie ulic Wspólnej, Sybiraków i Szpitalnej (3 kondygnacje). Najdalej na północ (a mianowicie północny wschód) wysuniętym fragmentem miasta jest teren po byłej jednostce wojskowej (obecnie głównie zabudowa jednorodzinna i usługowo-przemysłowa).
Klimat Włodawy kształtowany jest przez masy suchego i mroźnego powietrza kontynentalnego. Lato tutaj jest ciepłe - średnia temperatura w lipcu to +18 °C, zimą -6,5 °C, częste są poranne przymrozki jesienią i wiosną.
Miasto stanowi 1,49% powierzchni powiatu.
Stopa bezrobocia (stan na marzec 2010) - 22,2%
Włodawa, Hanna, Hańsk, Stary Brus, Urszulin, Wola Uhruska, Wyryki.
Gmina sąsiaduje z Białorusią i Ukrainą.
W powieści Henryka Sienkiewicza Ogniem i mieczem Rzędzian spotkał w zajeździe we Włodawie Bohuna, publicznie podającego się za szlachcica Hulewicza z Podola, leczącego rany po pojedynku z Michałem Wołodyjowskim, gdy mu się w wypadku - przewróceniu wozu w Parczewie rany otworzyły. Tu Bohun wyjawił Rzędzianowi miejsce ukrycia kniaziówny Heleny Kurcewiczówny u Horpyny, w jarze nad Waładynką, niedaleko Raszkowa.
Ostatnia data aktualizacji: 2012-03-16 21:36:04