Ocena internautów miejscowości Skwierzyna
Średnia ocena: 3.2
liczba ocen: 10
Ilość ulic: 101
Ilość kodów pocztowych: 1
Współrzedne geograficzne N: 52.599998
Współrzedne geograficzne E: 15.500000
Strefa numeracyjna: Kierunkowy 95
Liczba ludności: 10
Gęstość ludności: 287,19 os./km²
Powierzchnia: 35,69 km²
Rodzaj gminy: miejsko-wiejska
TERC: 4081003054
Tablice rejestracyjne: FMI
Dzielnica: Gaj Skwierzyna
Dzielnica: Oberski Młyn
Dzielnica: Skwierzynka
Skwierzyna (niem. Schwerin an der Warthe) – miasto w zachodniej Polsce, w woj. lubuskim, w powiecie międzyrzeckim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Skwierzyna. Miasto jest położone na pograniczu Pojezierza Wielkopolskiego i Pradoliny Toruńsko-Eberswaldzkiej, przy ujściu rzeki Obry do Warty.
Według danych z 31 grudnia 2010 r. miasto miało 10 098 mieszkańców.
Skwierzyna osadzona w dolinie Warty znajduje się w obrębie Kotliny Gorzowskiej, natomiast południowa część Skwierzyny leży już w północno-zachodnim krańcu Pojezierza Poznańskiego. Położone przy ujściu rzeki Obry do Warty.
Według danych z 1 stycznia 2010 r. powierzchnia miasta wynosiła 35,89 km².
Obszary wiejskie gminy Skwierzyna rozciągają się na północ od miasta. Natomiast od południa i od południowego zachodu miasto graniczy z gminą Bledzew, a od wschodu graniczy z gminą Przytoczna.
Skwierzyna historycznie i kulturowo leży w Wielkopolsce. Od XIV wieku do 1793 r. miasto znajdowało się w województwie poznańskim. W latach 1848–1919 leżało w Prowincji Poznańskiej, potem do 1938 r. w Marchii Granicznej Poznańsko-Zachodniopruskiej. W latach 1950–1975 miasto administracyjnie należało do województwa zielonogórskiego. W latach 1975–1998 należało już do woj. gorzowskiego.
Kalendarium:
Lista zabytków nieruchomych chronionych prawem w Skwierzynie:
Obraz z Klewania na Wołyniu od XVII wieku słynął z cudów, co zostało nawet protokolarnie potwierdzone przez notariusza apostolskiego Baptista de Rubeis. W 1945 roku, kiedy jasne stało się, iż polscy mieszkańcy Klewania zostaną wywiezieni na zachód przez Armię Czerwoną, jedna z mieszkanek, Stanisława Basaj wywiozła obraz ze sobą. 6 czerwca 1945 roku cudowny obraz znalazł się w Skwierzynie. Do 1950 roku ukrywano płótno na plebanii św. Mikołaja, a w 1951 roku umieszczono je w prowizorycznym ołtarzu w kaplicy pod chórem. W 1968 roku znalazł się w głównym ołtarzu, a uroczystej intronizacji dokonano 23 maja 1992 roku.
Wraz z mieszkańcami Klewania w Skwierzynie znalazła się też ręcznej roboty srebrna trumienka z XVII wieku zawierająca relikwie św. Bonifacego Męczennika. Jednak wkrótce potem kuria biskupia rozkazała przenieść ją do Gorzowa.
Ulica Piłsudskiego nazywana jest potocznie „deptakiem”. Większość budynków znajdujących się przy niej datowanych jest na lata 20./30. XIX wieku. Większość poprzednich zabudowań spłonęła w pożarze miasta z 1821 roku. Ogień strawił wówczas południowe i wschodnie dzielnice miasta.
Ulica ta zmieniała bardzo często nazwy: XVIII w. – Richtstrasse, XIX-I poł. XX w. – Poststrasse, lata 30 i 40 XX w. – Adolf Hitlerstrasse, od 1945 r. – Marszałka Stalina, od 1948 r. – Obrońców Stalingradu, od 1956 r. – Marszałka Żymierskiego (nieoficjalnie), od 1992 r. – Marszałka Piłsudskiego.
W latach 70. XIX wieku wraz z Rynkiem, dzisiejsza ulica Piłsudskiego oświetlona była jako jedyna w mieście przez lampy naftowe osadzone na ścianach kamienic przy pomocy żelaznych ramion. 1907 r. przyniósł oświetlenie elektryczne i chodniki (za burmistrza Hugo Scholza).
Ratusz skwierzyński, mieszczący się pod adresem Rynek 1, pochodzi z pierwszych lat XIX wieku. Budynek pochodzący z XVI wieku spłonął w wielkim pożarze, który strawił większą część miasta (miał on wybuchnąć w dniu św. Mateusza). Budynek szybko odbudowano, jednak 80 lat później przeprowadzono prace modernizacyjne polegające na pokryciu go nowym dachem i odmalowaniu. Jednak 72 lata później ratusz został rozebrany, a na jego miejscu wybudowano nowy budynek, który został oddany do użytku 15 października 1841 roku.
Przypuszcza się, że ratusz zaprojektował jeden z najsłynniejszych architektów niemieckich, zamieszkały w Berlinie, Friedrich August Stüler.
Budynek ratusza jest neorenesansowy. Od 1888 był on siedzibą powiatu skwierzyńskiego, urzędu stanu cywilnego, sądu okręgowego, komisarza policji, urzędu celnego i nadleśnictwa królewskiego. Po wkroczeniu do miasta Rosjan w 1945 roku, żołnierze urządzili w nim magazyn, toteż ratusz uniknął płomieni. Od 1975 roku stał się siedzibą Urzędu Miasta i Gminy, a od 1990 – miejscem urzędowania burmistrza.
Wewnątrz zachowało się tylko kilka zabytkowych sztuk mebli: kredens, zegar, biurko, biblioteczka. Są to elementy w stylu klasycystycznym, pochodzące z lat 30. XIX wieku.
Jest to dawny zbór protestancki, zbudowany w latach 1847-1854. Przedtem funkcjonowała niewielka świątynia protestancka wybudowana z drewna w XVII wieku, nieposiadająca wieży, tynku, wyposażona tylko w niewielkie okna. Znajdowała się ona przy dzisiejszej ulicy Jagiełły. Nowy kościół zbudowano w stylu neoromańskim. Służył on ewangelikom do II wojny światowej, potem nadano mu nazwę Świętego Krzyża i służył żołnierzom skwierzyńskiego garnizonu. W 1958 roku zlikwidowano parafię wojskową, a kościół otrzymał wezwanie Świętego Zbawiciela.
Lata 1952 i 1966 to daty gruntownych prac remontowych w kościele, a 1982 rok to umieszczenie w świątyni obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej, namalowanego przez Ludwika Konarzewskiego – juniora z Istebnej.
Znajduje się przy ulicy Rynek 6, w bezpośrednim sąsiedztwie ratusza. Kamienica została zbudowana w 1856 roku, ufundował ją bogaty kupiec niemiecki, który jednak w 1910 roku sprzedał budynek zegarmistrzowi. Później kupił ją piekarz, który założył w budynku piekarnię i sklep. W latach 1945-1979 mieściła się tam Powszechna Spółdzielnia Spożywców "Społem". Od 1980 znajduje się tam biuro Cechu Rzemiosł, a w 2001 odnowiono elewację kamienicy.
Znajduje się przy ulicy 2 Lutego. Zbudowano go w 1888 roku, za burmistrza Hugo Müllera. Jak przystało na niemieckie budynki użyteczności publicznej, wybudowany jest w stylu neogotyckim. W 1945 roku w budynku miał miejsce wewnętrzny pożar, dlatego siedzibę poczty przeniesiono do sąsiedniej kamienicy. Urząd pocztowy powrócił do swej dawnej siedziby w 1950 roku.
Jest jednym z największych kirkutów w województwie lubuskim, a znajdujące się tam nagrobki (macewy) stanowią jedne z najcenniejszych zabytków Skwierzyny. Cmentarz zajmuje powierzchnię ok. 2,23 ha, znajduje się na nim 247 macew. Najstarsze zachowane nagrobki pochodzą z początków XVIII w., choć cmentarz istniał prawdopodobnie od XV w. Cmentarz funkcjonował do lat 30. XX w. i jako jeden z nielicznych nie został zdewastowany w czasie II wojny światowej. Dopiero w latach 70. miejscowe władze zaczęły „porządkowanie” terenu cmentarza, które miało doprowadzić do jego całkowitej likwidacji. Próby renowacji cmentarza podjęto w 1992 r., nie było jednak wtedy na to środków. Dopiero wsparcie kilku instytucji charytatywnych umożliwiło odbudowanie cmentarza, w 2002 r. Już rok później cmentarz został ponownie zdewastowany przez nieznanych sprawców, a na jego powtórną renowację brakuje pieniędzy.
Trójkondygnacyjny budynek znajduje się przy ulicy B. Prusa. Niewiele wiadomo o jego budowniczych, jako że budowle gospodarcze nie posiadały rozbudowanej dokumentacji. Najprawdopodobniej został wzniesiony w XVIII wieku w celu magazynowania zboża niedaleko portu na Warcie.
Znajduje się przy ulicy 2 Lutego. Zbudowany najprawdopodobniej na przełomie XIX i XX wieku. Budowniczowie i projektanci są do dzisiaj nieznani. Przed nim znajduje się niewielki ogród dendrologiczny, będący jednocześnie początkiem tzw. Szlaku Bobrów na Obrze.
Umiejscowiony przy ulicy Batorego 15. Zbudowany pod koniec XIX wieku, pierwotnie znajdował się poza granicami miasta. Nieopodal mieściła się ewangelicka szkoła powszechna (powstała w 1896 roku), być może w dzisiejszym Domu Pomocy Społecznej zamieszkiwał jej dyrektor. Po 1945 roku była to przychodnia, a później żłobek. Od 1995 roku znajduje się w nim Dom Pomocy Społecznej, a od 1998 także „Uniwersytet III Wieku”.
Budynek ten to willa fabrykanta, zbudowana prawdopodobnie w 1910 roku przez Augusta Klemmanna. Był on mistrzem murarskim i ciesielskim, którego stać było na wybudowanie kamienicy w stylu modernistycznym ze stylowymi zapożyczeniami. W sąsiedztwie znajdował się tartak, będący także własnością Klemmanna, stąd willa pełniła funkcje i mieszkalne i administracyjne. Po wojnie mieściła komitet partyjny i milicję, a potem przychodnię.
Znajduje się przy ulicy Mostowej, jak sama nazwa wskazuje, zaraz przy moście na Warcie. Najprawdopodobniej powstał w latach 20. lub 30. XX wieku i służył mieszkańcom Skwierzyny jako obiekt rozrywkowy nazywany Strandschlossen. Znajdowały się tam hotel, restauracja, kawiarnia.
Po wojnie przejęły go Skwierzyńskie Fabryki Mebli i odtąd nazywano go „Drzewiarzem”. Od 1981 roku funkcjonowało tam przyzakładowe przedszkole. W 1997 odkupił budynek od władz miasta miejscowy biznesmen Kazimierz Witek, który przywrócił mu funkcje hotelowo-rekreacyjne. Założył tam hotel-restaurację „Dom nad Rzeką”.
W historii miasta wybuchały pożary, które niszczyły zabudowania. Dzisiejszy kształt wielu zabudowań jest modyfikacją pierwotnej architektury.
W mieście zbiegają się szlaki komunikacyjne droga krajowa nr 24 relacji Rudnica – Pniewy oraz droga krajowa nr 3 (S3, międzynarodowa E-65) relacji Jakuszyce – Świnoujście. Skwierzyna posiada połączenie kolejowe, na którym poruszają się szynobusy relacji Zielona Góra – Zbąszynek – Gorzów Wielkopolski.
W mieście, jak i sąsiednich miejscowościach należących do gminy, odbywają się corocznie imprezy, które są istotnym wydarzeniem w życiu mieszkańców
Lista wydarzeń kulturalnych odbywających się cyklicznie w Skwierzynie:
W mieście istnieją dwie parafie rzymskokatolickie: parafia św. Mikołaja Biskupa oraz parafia wojskowa Matki Odkupiciela. Ponadto Skwierzyna jest siedzibą Parafii Greckokatolickiej św. Włodzimierza i Olgi.
Od 1946 roku w Skwierzynie funkcjonuje klub piłkarski SKS Pogoń Skwierzyna. Klub obecnie rozgrywa mecze na Stadionie Miejskim.
Ostatnia data aktualizacji: 2012-03-17 13:13:11