Ocena internautów miejscowości Łosice
Średnia ocena: 3.4
liczba ocen: 14
Ilość ulic: 94
Ilość kodów pocztowych: 1
Współrzedne geograficzne N: 52.216999
Współrzedne geograficzne E: 22.716999
Strefa numeracyjna: Kierunkowy 83
Liczba ludności: 7200
Gęstość ludności: 303,5 os./km²
Powierzchnia: 23.8 km²
Wysokośc npm: 157
Rodzaj gminy: miejsko-wiejska
TERC: 1141910024
Tablice rejestracyjne: WLS
Dzielnica: Kolonie
Dzielnica: Parcele
Łosice (starorus. Лoсичы, Łósiczy) – miasto w woj. mazowieckim, nad rzeką Toczną, siedziba powiatu łosickiego i gminy miejsko-wiejskiej Łosice. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa bialskopodlaskiego.
Według danych z 30 czerwca 2009 miasto miało 7207 mieszkańców.
Na Południowym Podlasiu, we wschodniej części Wysoczyzny Siedleckiej, 30 km na wschód od Siedlec i około 120 km na wschód od Warszawy, około 35 km na zachód od Białej Podlaskiej, około 60 km od przejścia granicznego w Terespolu i Kukurykach. Miasto jest położone na terasie pradolinnym rzeki Toczny (lewego dopływu Bugu o dł. 35 km.), 165 m n.p.m. na Wysoczyźnie Siedleckiej. Część wschodnią miasta otaczają pasma moreny, zbudowane z warstwowych piasków i żwirów. Okolice Łosic otaczają wzgórza kemowe.
Pierwsze wzmianki o Łosicach pochodzą z 1264. Ok. 6 km na pn.-wsch. od dzisiejszych Łosic, wśród dawnych bagien znajduje się grodzisko w Dzięciołach, datowane na XI-XII w. Grodzisko ma kształt kulisty o średnicy 256 m. Oprócz grodziska w Dzięciołach (zwanego „okopy”), grodziska średniowieczne znajdują się w Klimach, Ostromęczynie, Chłopkowie, Huszlewie i Walimie. Prawdopodobnie osada z Dzięciołów została przeniesiona w inne miejsce, na teren obecnych Łosic, umożliwiające regularne rozplanowanie miasta i dogodny dojazd z różnych stron. Łosice leżą na terenie, gdzie w średniowieczu zetknęły się 2 elementy etniczno-kulturowe: mazowiecki i ruski. Obszar Łosic zajmowały w XIII w. osady ruskie. W XV w. w rejonie Łosic znajdowały się wsie drobnej szlachty mazowieckiej. W 1505 król Polski Aleksander Jagiellończyk w Radomiu przenosi miasto Łosice z prawa ruskiego na prawo magdeburskie. Sądownictwo nad mieszczanami miał sprawować wójt, a sprawami miejskimi mieli zarządzać burmistrz i rajcy. Przywilej zezwalał na budowę ratusza, wagi, postrzygalni sukna, urządzanie targu cotygodniowego i czterech jarmarków rocznie. 4 jarmarki odbywały się w dniach 24 czerwca (Jana Chrzciciela), 13 lipca (św. Małgorzaty), 15 sierpnia (Wniebowzięcie NMP) i 29 września (św. Michała), sobota zaś była dniem targowym. W Łosicach istniały wówczas dwie cerkwie prawosławne – pw. św. Preczystej (Matki Boskiej) i św. Michała. 1511 erygowano w mieście parafię katolicką. Dzierżawa łosicka należała do starostwa w Mielniku, później była oddzielnym starostwem. W jego skład weszły miasto Łosice oraz 8 wsi: Koronica, Rudka, Szpaki, Szydłówka, Olszanka, Prochenki, Łepki i Korczówka, a parafia łosicka składała się z 10 wsi ziemiańskich. Na mocy specjalnego przywileju Władysława IV miasto posiadało prawo sprzedaży trunków w całym kraju. W kwietniu 1657 doszło do koncentracji polskich sił wojskowych oraz pospolitego ruszenia pod Łosicami. Spotkały się dywizje Czarnieckiego, Lubomirskiego i grupa litewska Sapiehy. Musieli oni walczyć nie tylko ze Szwedami, ale również z księciem siedmiogrodzkim, który miał nadzieję na uzyskanie korony polskiej. Ich liczbę można oceniać na 25 tys. regularnych żołnierzy. Wobec braku piechoty zdecydowano o odwrocie w kierunku Brześcia, zaś Czarniecki został wezwany przez króla Jana Kazimierza do Dankowa. Pod koniec XVII w. zaczęli w Łosicach osiadać Żydzi. Stanowili oni dla mieszczan konkurencję. W okresie Księstwa Warszawskiego awansowały do rangi miasta powiatowego. Pełniły tę funkcję w okresie Królestwa Polskiego. Łosiczanie wzięli liczny udział w powstaniu listopadowym i powstaniu styczniowym. Miasto utraciło prawa miejskie w 1869, a odzyskało w 1915. Prawa miejskie Łosic na przestrzeni wieków były potwierdzane 17 razy przez 12 królów polskich. W 1892 Łosice nawiedził duży pożar.
W 1905 Łosice znajdowały się w powiecie konstantynowskim. W Łosicach wtedy odbyły się antyrządowe demonstracje młodzieży, a także wybuchły walki chłopskie o wprowadzenie języka polskiego do administracji gminnej oraz strajki robotników rolnych. Po rewolucji 1905 i ukazie tolerancyjnym wybudowano w Łosicach nowy kościół katolicki.
W czasie I wojny światowej Łosice i okolice były obszarem okupacji niemieckiej. Nie weszły jednak w skład jenerał-gubernatorstwa warszawskiego, tylko miały być przedmiotem ewentualnych przetargów na wypadek utworzenia w przyszłości pro-niemieckiego państwa ukraińskiego i były pod zarządem niemieckiej komendy etapów Ober-Ost.
W 1939 Łosice miały 5730 mieszkańców, z czego 48% stanowili Żydzi.
Łosice i ich najbliższe okolice w latach II wojny światowej były bazą działania ruchu oporu i widownią wielu akcji zbrojnych. W rejonie miasta walczył oddział 34 pułku piechoty pod dowództwem mjr. Stefana Wyrzykowskiego ps. Zenon. Łosice zostały wyzwolone przez Armię Radziecką 6 sierpnia 1944, lecz jeszcze do 1950 trwał okres powojennego niepokoju. Oddziały zbrojne Narodowych Sił Zbrojnych w styczniu 1945 opanowały Łosice. Podziemie zamordowało burmistrza miasta – członka PPR – J. Pietruczuka i jego córkę. Ponadto do aktywnego Podziemia zaliczano Ruch Oporu AK, Delegaturę Sił Zbrojnych i Zrzeszenie Wolność i Niezawisłość. W 1956 Łosice ponownie zostają siedzibą powiatu w województwie warszawskim. W latach 1975-1998 były miastem-gminą w województwie bialskopodlaskim, a od 1 stycznia 1999 zostały siedzibą powiatu w województwie mazowieckim.
Przynależność administracyjno-polityczna Łosic:
Ośrodek usługowy regionu rolniczego; drobny przemysł.
W mieście krzyżują się drogi krajowe i wojewódzkie:
Łosice nie mają połączenia kolejowego. Najbliższa stacja kolejowa: Niemojki w odległości około 5 km od Łosic na linii Siedlce – Czeremcha
Ostatnia data aktualizacji: 2012-03-16 22:05:09