Średnia ocena: 4.9
liczba ocen: 18
Ilość kodów pocztowych: 1
Współrzedne geograficzne N: 50.950001
Współrzedne geograficzne E: 18.433001
Tablice rejestracyjne: OOL
Dzielnica: Stary Folwark
Boroszów (niem. Boroschau, 1936–1945 Alteneichen) – wieś w Polsce położona w województwie opolskim, w powiecie oleskim, w gminie Olesno.
Boroszów to mała wioska leżąca k. Olesna w województwie opolskim.Leży w dorzeczu Prosny, należy do makroregionu Wyżyny Woźnicko-Wieluńskiej. Wzdłuż zachodniej, a częściowo południowej i północnej granicy wsi ciągną się pasy lasów. Jest to wieś o charakterze typowo rolniczym. Choć to niepozorna i nie przyciągająca uwagi wieś, ma jednak bogatą, długą oraz tajemniczą historię. O Boroszowie sprzed wieków wiadomo tyle, że już w 1300 roku miejscowością rozporządzał konwent kanoników regularnych. Poza tym, że wieśniacy z Boroszowa w każdy piątek odstawiali zakonnikom kosze świeżych ryb. A mieli je skąd brać, bo niegdyś było tutaj mnóstwo stawów. Niektórzy twierdzą, że mogło ich być 52, inni, że nawet 99. Mówią, że domy w Boroszowie są tak porozrzucane, bo każdy stał nad innym, stawem. W 1574 roku nazwa tej wioski brzmiała Boroschow lub Boroschuw, zaś w roku 1743 mówiono o wsi Borosz. Później jej nazwa zmieniała się kilkakrotnie. W latach trzydziestych wprowadzono nazwę Alteneichen, co oznacza „stare dęby”. Nazwa Boroszów powróciła po wojnie. W parku rosną dęby będące pomnikami przyrody. Niegdyś stał w nim zameczek. Spłonął po wojnie, nie ma już po nim śladu. Była tu jeszcze wystawna willa, do dzisiaj pozostał po niej tylko podjazd dla karet. W Boroszowie działały dwa folwarki: stary i nowy. Na przestrzeni wieków wieś miała wielu właścicieli. W 1679 r. miejscowość należała do hrabiego Ditricha Franckenberga, następnie do Jana Jerzego z tego samego rodu, a ostatnią zarządczynią we wsi była Maria von Tucholka
Zabytkowy kościół św. Marii Magdaleny jest dumą mieszkańców i jednym z nielicznych świadków historii. Pierwsze wzmianki w dokumentach dotyczące tego kościoła pochodzą z 1679 roku, przebudowany w 1789 roku. Jest to obiekt drewniany kryty gontem, wspaniały przykład ciesielski dawnych mistrzów. Wieża kościoła jest późniejsza, świadczy o tym wiele cech budowli wskazujących na to, że wieżę dobudowano do stojącej już budowli. Obecnie jest to kościół filialny parafii Biskupice, choć w przeszłości był także filią Sternalic i Kościelisk. Wokół kościoła jest cmentarz przykościelny. Groby dawnych właścicieli majątku znajdują się wewnątrz kościoła pod posadzką. Na ich szczątki natrafiono podczas remontu drewnianej podłogi, byli też grzebani na zewnątrz, tuż obok kościoła. Świadczą o tym dwie zachowane płyty epitafijne oraz grób dziecka powszechnie kojarzony z dawnymi dziedzicami.
Ostatnia data aktualizacji: 2012-03-18 13:05:05