Czarnocin (województwo opolskie)

Czarnocin (dodatkowa nazwa w j. niem. Scharnosin, śl.: Czarnożyńe) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie opolskim, w powiecie strzeleckim, w gminie Leśnica, w pobliżu sanktuarium Góra Świętej Anny.

Czarnocin położony jest na stokach doliny Łąckiej Wody, na skraju rozległych bukowych lasów. Ukształtowanie terenu oraz źródła wody w obrębie wsi sprawiły, że miejscowość nazwano Śląską Szwajcarią. Rezerwaty przyrody – Boże Oko i Grafik.

Historia

Po raz pierwszy wieś Czarnocin została wzmiankowana w 1485 r. jako "Czarnozeme". Dokumenty kościelne z XVII w. wymieniają ją jako "Czarnozenie" oraz "Czanozenie". Czarnocin należał wtedy do rozległej parafii w Leśnicy.

Spis z 1720 r. wykazał w tej miejscowości 97 mieszkańców. W 1783 r. Czarnocin należał do hrabiego Colonny. Położony na krańcu wsi folwark nosił nazwę Annahof. W tym czasie wioska miała już własną szkołę.

W danych topograficznych Śląska z 1845 r. Czarnocin wymieniano jako "Czarnosin" (także w latach 1945-1988) lub "Czarnsień". Wieś liczyła w tym czasie 382 mieszkańców. W Czarnocinie były wtedy 4 młyny i gorzelnia. Według statystyki z 1861 r. rzemiosłem trudniło się 11 osób. Znajdowała się tu również karczma. W 1910 r. Czarocin liczył 374 mieszkańców. W 1921 r. przez pola należące do wsi przebiegała linia frontu ostatniej fazy III powstania śląskiego.

W 1939 wieś liczyła 272 mieszkańców, ale w 1996 – już tylko 164. Zmniejszanie się liczby mieszkańców powodowane było emigracją do Niemiec po II wojnie światowej części mieszkańców wsi – Ślązaków i związaną z tym komasacją gruntów w rękach kilku zamożniejszych rolników. Po 1945 r. część wsi zasiedlona została przez repatriantów z podlwowskiej wsi Biłka Królewska. Przybyły tu wówczas rodziny Gruszków, Kasperskich, Sękowskich, Domereckich i innych.