Średnia ocena: 3.7
liczba ocen: 30
Ilość kodów pocztowych: 1
Współrzedne geograficzne N: 50.118889
Współrzedne geograficzne E: 22.666109
Strefa numeracyjna: Kierunkowy 16
Liczba ludności: 712
Tablice rejestracyjne: RJA
Dzielnica: Buchta
Dzielnica: Krzewnosy
Dzielnica: Zarzecze
Manasterz (w latach 1977-1981 Osetkowo) – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie jarosławskim, w gminie Wiązownica.
W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa przemyskiego.
Manasterz to miejscowość położona na ujściu Sanu i Lubaczówki i 16km na północ od Jarosławia. Manasterz ma 704 mieszkańców.
W mieście znajduje się tu szkoła podstawowa, w której uczy się 99 uczniów. Dyrektorem szkoły jest Małgorzata Flis, a lekcje prowadzi 9 nauczycieli.
Nazwę swoją zawdzięcza Manasterz drewnianemu klasztorowi zbudowanemu przez zakonników bazyliańskich tzw. monaster-monasterion, którzy w podróżach misyjnych dotarli tu ze wschodu.
Nazwa tej miejscowości wystąpiła już w nadaniu jej na rzecz Jana z Tarnowa w 1387 roku, ale najprawdopodobniej jest ona znacznie starsza. Starożytność tej osady potwierdzają badania archeologiczne z lat 1956-62. Na zachód od wsi, nad dawnym korytem Lubaczówki, odsłonięto zarys pięciu chat (datowanych na VIII-X w.) budowanych w typie półziemianek, tj. częściowo wkopanych w ziemię (około 30-60 cm). Rozmiary tych domów były różne i wahały sie w granicach 450-210x230-150cm. Ślady po słupach oraz fragmenty polepy ( tzn. wypalona glina ) z odciskami patyków i kołków, sugerują, że ściany najprawdopodobniej były konstrukcji plecionkowej. Podczas prac wykopaliskowych znaleziono również relikty siedmiu piecowisk służących do wytpu rudy żelaznej.
Był to więc najprawdopodobniej ośrodek prastarego hutnictwa, a do jego powstania i rozwoju przyczyniły sie dogodne warunki surowcowe, występujące duże ilości rudy darniowej, zalesienie terenów, co umożliwiało dostawę "paliwa" do wytopu żelaza. Dzięki pracom archeologicznym wiemy, że funkcjonująca wczesnośredniowieczna osada w Manasterzu zajmowała się garncarstwem, tkactwem, hutnictwem, obróbką drewna, kości, skóry, rogu i żelaza. Ze względu na bliskość rzeki, najprawdopodobniej zajmowała się tu również rybołówstwem. Istnieją w tej miejscowości relikty wałów ziemnych, zwanych przez miejscową ludność "szańcami", oraz liczne fragmenty ceramiki tzw. siwej, toczonej na kole, która datuje się na Vw.(podobne są w Muninie i Łazach).
Wokół Monastyru powstała osada przyfolwarczna (w miejscu dzisiejszego przysiółka wsi) - Mielniki. Przy niej czynna była gorzelnia, z której pozostały resztki murowanych piwnic. Podczas jednego z napadów tatarskich, niestety spłonęło doszczętnie opactwo Zakonu Bazylianów.
W sporze o dziesięciny wieś wraz z wójtem, Marcinem, występuje w dokumentach ponownie w 1448 r., oraz w spisie wiosek jarosławskich 1470 r.
Podczas okupacji 20.07.1940 r., miejscowy oddział BCh, dowodzony przez Jana Wysockiego stoczył (koło mostu na Lubaczówce) zwycięską walkę z Niemcami.
Ostatnia data aktualizacji: 2012-03-17 02:29:49