Średnia ocena: 3.2
liczba ocen: 22
Ilość kodów pocztowych: 1
Współrzedne geograficzne N: 49.766998
Współrzedne geograficzne E: 21.600000
Strefa numeracyjna: Kierunkowy 13
Liczba ludności: 969
Tablice rejestracyjne: RJS
Dzielnica: Czekaj
Dzielnica: Dół
Dzielnica: Zadebrza
Szebnie – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie jasielskim, w gminie Jasło. Graniczy od północy z Nieplą i Bierówką, od zachodu z Zimną Wodą, od południa z Sądkową i Dobrucową, od wschodu z Moderówką.
W latach 1975−1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krośnieńskiego.
Przez miejscowość przebiega droga krajowa nr 28.
Legat papieski Kaliksta II, przeprowadzający legację w Polsce Idzi z Tuskulum wystawiający w Krakowie od maja 1123 do stycznia 1125 r. za zgodą Bolesława Krzywoustego i syna Bolesława oraz bp.krakowskiego Radosta dokumenty stwierdza, że do klasztoru w Tyńcu należy miejscowość Szebnie. Jest to najstarsza wzmianka o istnieniu miejscowości. Można sądzić, że osadźcą dla tej miejscowości byli benedyktyni z Tyńca. W XIII w. następuje korzystniejsza dla rozwoju osady lokacja na prawie magdeburskim. Dokumenty wymieniają w Szebnie w 1229 r. W dokumencie Leszka Czarnego, w którym książę zezwala na osadzenie miejscowości na tym prawie, figuruje 30 wsi, w tym Szebnie. Ze sporu w 1319 r. między opactwem tynieckim a Jakubem -podkomorzym sandomierskim o gród Golesz, wynika, że Szebnie podlegały wówczas pod zamek goleski. W r. 1330 sąd biskupa krakowskiego wydał wyrok w sporze o dziesięciny, wytoczonym przez plebana kościoła w Kazimierzy Małej plebanowi kościoła w Szebniach. Chodziło o dziesięciny z wsi Mikołajów, Stropieszyn i Zagajów, które to dobra, w czasie procesu należały do rycerza imieniem Sąd (post araturas Sandonis, militis in Mikołajów, Stropeszyn et Zagaiow). W latach 1333-1334 wymieniony jest rycerz Sąd - jako podkomorzy sandomierski. 13 grudnia 1397 r. Henryk Szebieński (Sebensky) sprzedał Klemensowi z Moskorzewa- podkanclerzowi królestwa polskiego, trzy wsi w powiecie krośnieńskim:Wojkówkę, Bratkówkę i Na Wysokiem z obu stron Wisłoki za 400 grzywien. Był to przypuszczalnie syn Tomisława z Szebni (z r.1362). Potem wymieniany jest Nawoj z Szebień (czyli Szebni).
Henryk Szebieński -zmarł przypuszczalnie przed rokiem 1420, bo wspomniany wyżej syn jego Indrzych - czyli Henryk występuje samodzielnie już w r.1415 jako Henryk z Moderówki lub Schebensky. Dokument z 1427 r. wskazuje , że trzej bracia; Spytek z Mikołajowa, Indrzych z Moderówki i Nawój z Szebień, podzielili się dawniej i musieli być opiekunami młodszych braci, którzy doszedłszy do pełnoletności, otrzymali swój dział. W roku 1536 dzierżawcą Szebni był szlachcic Baltazar Dąbrowski.
Miejscowość ta była niszczona przez najazdy Tatarów, Szwedów w 1655 r., czy Węgrów w 1657 r.
W styczniu 1863 r. kilku mieszkańców wybrało się z właścicielem dworu, by walczyć w powstaniu o wolność Polski. We wrześniu 1939 roku pochowano na cmentarzu w Szebniach ofiary bombardowań lotniska w Moderówce.
W okresie II wojny światowej na terenie miejscowości istniały koncentracyjne obozy hitlerowskie i obóz jeńców radzieckich (od 8 października 1941 roku do wiosny 1942), oraz obóz pracy przymusowej w Szebniach (od 11 marca 1943 roku do 8 września 1944 r.).
Z początku, od października 1941 r. był to obóz koncentracyjny z barakami zbudowanymi przez jeńców dla Polaków, Żydów, Rosjan i innych. Od wiosny 1942 r. utworzono tu obóz dla jeńców radzieckich, w którym zginęło ok. 4000 ludzi.
Więźniów rozstrzeliwano w lesie, np. w Warzycach; ok. kilka tysięcy osób; Żydów, jeńców radzieckich, wielu partyzantów i dzieci z Zakładu Wychowawczego Ojców Bonifratrów w Iwoniczu.
W pobliskiej Dobrucowej masowo rozstrzelano ok. 3,5 tysiąca Polaków i Węgrów pochodzenia żydowskiego, oraz ludność polską, przywożoną spoza powiatu jasielskiego. Zwłoki palono na stosie, a prochy wrzucano do rzeki Jasiołka.
O obozie w Szebniach Wisława Szymborska napisała wiersz, który był drukowany w podręcznikach szkolnych.
Gruntownie przebudowany w 1795 r. staraniem rodziny Gorayskich i proboszcza ks. Jakuba Januszowskiego. Kolejna przebudowa i powiększenie świątyni nastąpiło w 1849 r. z inicjatywy ówczesnego proboszcza ks.Władysława Sarny (rozebranie wieży-dzwonnicy, przedłużenie nawy).Od momentu poświęcenia nowego kościoła – nieużywany niszczeje. Kościół należy do szlaku architektury drewnianej. Trwają starania o przeniesienie go do skansenu w Kolbuszowej.
Ostatnia data aktualizacji: 2012-03-17 01:27:04