Głojsce

Głojsce – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie krośnieńskim, w gminie Dukla.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krośnieńskiego.

Miejscowość jest siedzibą parafii św. Maksymiliana Kolbe, należącej do dekanatu Nowy Żmigród, diecezji rzeszowskiej.

Historia

W 1354 r. król Kazimierz Wielki sprzedał Głojsce i Kopytową i Łubno za 700 grzywien synom Mikołaja Bogorii. Sołectwo powierzył on Mikołajowi de Copitoh i jego następcom. Wieś wymieniana jest w dokumencie wydanym w dniu 17 sierpnia 1366 roku przez Kazimierza Wielkiego. Wystawiony we Włodzimierzu dokument zatwierdzał podział majątku kanclerza Janusza (Suchywilka) i darowanie części majątku swym bratankom. Dobrami Kanclerza podzielili się Janusz, Piotr i Mikołaj - synowie Jakuba Cztana z Kobylan. Głosce przypadły Januszowi.

W dokumencie lokacyjnym Dukli z 1373 roku Głojsce wymieniane są jako jedna z wsi, w okolicy której ustala się lokalizację miasta i jego granice. W 1388 r. Peszko Bogoria w Krakowie sprzedał wobec królowej Jadwigi, Głojsce wraz ze Kopytową i Zręcinem. Jan Długosz podaje, że dziesięcina zbierana w Głojscach była dobrem kościelnym i należała do Kolegiaty św. Floriana w Krakowie. W dokumentach sądowych z XV wieku zapisane zostały imiona niektórych dzierżawców wsi:

• Ywo - 1403,
• Maciej - 1437,
• Jan Sęp - lata 1459–1464.

W 1467 r. Jan Kobyleński został pozwany przez Mikołaja i Katarzynę Stadnickich oraz Jana i Krzesława Wojszyków, rodzeństwo przyrodnie niepodzielone, dziedziców Żmigrodu o to, że nie chce z nimi dokonać rozgraniczenia i usypania kopców między ich posiadłościami: Siedliskami, Lisią Górą (dziś Łysa Góra) a należącymi do niego: Makowiskami, Leszczyną, Draganową i Głoścami (dziś Głojsce). Czyli Głojsce w 1467 r. należały do Jan Kobylańskiego.

Rejestry poborowych z lat 1508 i 1536 podają, że we wsi stała karczma i młyn. Zachowane dokumenty sądowe wymieniają dzierżawców wsi:

• Jan Kobylański herbu Grzymała - przełom XV i XVI wieku,
• Jakub Warszycki - XVI wiek.

W 1776 Głojsce należały do Czartoryskich. W 1799 roku Głojsce kupił od Strowskiego Franciszek Stadnicki (zm. w 1810 r. i pochowany w grobowcu w Dukielskiej Farze). Córka Franciszka Stadnickiego, Helena Stadnicka poślubiła gen. Wojciecha Męcińskiego h. Poraj, dziedzica Żadek (zm. 1839)- (mjr. pospolitego ruszenia, rotmistrza ziemskiego województwa krakowskiego), i wniosła mężowi w posagu Głojsce i Duklę. W styczniu 1846 r. hr. Cezar Męciński odmówił wojskowego wsparcia powstania krakowskiego. Jeszcze w 1878 r. hr. Cezary Męciński i Adam Męciński byli właścicielami Głojsc i Dukli. Ostatnim ich właścicielem był Adam Męciński.

W Głojscach był wydzielony obszar dworski, lecz nie był on zabudowany. W jego skład wchodziły grunty rolne, pastwiska i las. Na początku XX wieku we wsi mieszkało 7 Żydów.

W czasie oparacji dukielskiej 12 -14 września 1944 r. i natarcia 121 dywizja piechoty korpusu kawalerii gen. Baranowa i 25 korpusu panc. 70 dywizji piechoty, Armii Radzieckiej, aktywne było lotnictwo radzieckie i niemieckie. Wieś została spalona i po wojnie odbudowana.