Ocena internautów miejscowości Lubaczów
Średnia ocena: 3.8
liczba ocen: 16
Ilość ulic: 138
Ilość kodów pocztowych: 1
Współrzedne geograficzne N: 50.167000
Współrzedne geograficzne E: 23.117001
Strefa numeracyjna: Kierunkowy 16
Liczba ludności: 12379
Gęstość ludności: 482 os./km²
Powierzchnia: 25,73 km²
Rodzaj gminy: miejska
TERC: 3182509011
Tablice rejestracyjne: RLU
Dzielnica: Mazury
Dzielnica: Niwki
Dzielnica: Ostrowiec
Dzielnica: Piaski
Dzielnica: Zaprzekop
Lubaczów (ukr. Любачів, ros. Любачев) – miasto i gmina w południowo-wschodniej Polsce, w województwie podkarpackim, w powiecie lubaczowskim, położone na Płaskowyżu Tarnogrodzkim, u ujścia rzeczki Sołotwy do Lubaczówki, blisko granicy państwa z Ukrainą.
Miasto stanowi centrum życia społeczno-gospodarczego i kulturalnego regionu. Jest samodzielną gminą miejską, a równocześnie siedzibą władz dużej gminy wiejskiej, obejmującej 21 okolicznych miejscowości, siedzibą powiatu i rzymskokatolickiego dekanatu diecezji zamojsko-lubaczowskiej. Na terenie miasta znajdują się banki, biura adwokackie i notarialne, jednostki szkoleniowo-usługowe, organizacje społeczne, polityczne i zawodowe.
Według danych z 1 marca 2006 miasto miało 12 834 mieszkańców.
Lubaczów znajduje się we wschodniej części województwa podkarpackiego, w środkowej części powiatu lubaczowskiego. Miasto jest położone na Płaskowyżu Tarnogrodzkim, u ujścia rzeczki Sołotwy do Lubaczówki (dopływu Sanu), blisko granicy państwa z Ukrainą.
W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa przemyskiego.
Lubaczów sąsiaduje z gminą Oleszyce, gminą Lubaczów i gminą Cieszanów.
Według danych z roku 2006 Lubaczów ma obszar 26 km², w tym:
Miasto stanowi 1,97% powierzchni powiatu.
Dane z 1 grudnia 2009:
Opis | Ogółem | Kobiety | Mężczyźni | |||
---|---|---|---|---|---|---|
jednostka | osób | % | osób | % | osób | % |
populacja | 12 834 | 100 | 6417 | 51,84 | 5962 | 48,16 |
gęstość zaludnienia (mieszk./km²) | 485,8 | 251,3 | 234,6 |
Pierwsza wzmianka o Lubaczowie pochodzi z 1214. Wówczas na mocy traktatu spiskiego zawartego pomiędzy Leszkiem Białym, księciem krakowskim i sandomierskim, a królem węgierskim Andrzejem, gród otrzymał wojewoda Pakosław Lasocic. Początkowo istniał pod nazwą Lubacew (Ljubacew). Od 1376 utrwala się forma Lubaczów. Prawa miejskie uzyskał w 1376. Po śmierci ostatniego księcia rawsko-mazowieckiego, miasto przeszło w 1462 pod zarząd królewski. Starostwu lubaczowskiemu liczne przywileje nadał w 1523 król Zygmunt Stary. Marcin Broniowski, burgrabia krakowski i dworzanin królewski, nagrodzony został przez Jana Olbrachta starostwem w Lubaczowie i wójtostwami potwierdzonymi także przez Zygmunta Starego, które utorowały drogę do dworu królewskiego następnym z rodu.
Podczas wyprawy Sobieskiego na czambuły w ramach wojny polsko-tureckiej 1672-1676, w czasie działań operacyjnych bitwy pod Niemirowem miały miejsce tu potyczki 7-8 października 1672.
Od 1772 miasto znajdowało się pod zaborem austriackim aż do 1918. W 1817 dobra starościńskie sprzedano, a w 1868 władze austriackie przeniosły urzędy do Cieszanowa. Po I wojnie miasto uzyskało rangę powiatu.
W obronie Galicji Wschodniej przed Ukraińcami w grudniu 1918, toczyły się tu walki, w których brała udział m.in. kompania lubaczowska WP pod dowództwem kpt. Stanisława Dąbka. Ks. mjr Stanisław Sinkowski wtedy szedł w tyralierze z atakującymi żołnierzami, opatrywał i wynosił rannych, pomagał strzelającym, wygłaszał przemówienia zagrzewając żołnierzy do walki, oraz służył jako kapłan.
Podhalańska 21 Dywizja Piechoty Górskiej ze swoim dowódcą gen. Bryg. Józefem Kustroniem znalazła się na Ziemi Lubaczowskiej 14 września 1939 i miała za sobą 13 dni morderczych bojów i przemarszów siedemnastu tysięcy stanu wyjściowego. W Lubaczowskim walczyło ok. 3500 – 4000 żołnierzy WP, mających na wyposażeniu 47 ciężkich karabinów maszynowych, 19 działek przeciwpancernych, 13 dział, 3 czołgi „Vickers”. 21 DPG w Lubaczowskim przeorganizowała się i stoczyła tu ciężkie walki z Niemcami.16 września 1939 dywizja, usiłując przebić się, stoczyła zaciekłą walkę pod Oleszycami z przeważającą niemiecką 45. Dywizją Piechoty. Ok. godz. 14 w lesie między Koziejówką a Ułazowem generał Kustroń został zabity, uczestnicząc w ataku podczas próby przebicia. Po pokonaniu wojsk polskich do Lubaczowa wkroczyły wojska niemieckie, ale 26 września ustąpiły miejsca wojskom sowieckim na mocy paktu Ribbentrop-Mołotow. Ponowna okupacja niemiecka rozpoczęła się z wybuchem wojny niemiecko-sowieckiej 22 czerwca 1941 i skutkowała w latach 1942-43 eksterminacją dużej części ludności żydowskiej (której przed wojną było prawie 2000 na ponad 6 tys. mieszkańców miasteczka). Koniec okupacji niemieckiej nastąpił w Lubaczowie 22 lipca 1944, kiedy to miasto zostało zdobyte przez wojska radzieckie.
W 1945 do Lubaczowa tymczasowo przeniesiono stolicę arcybiskupów lwowskich, w związku z czym kościół parafialny został mianowany kościołem prokatedralnym. Obszar pozostały po Archidiecezji Lwowskiej w granicach Polski został mianowany "Archidiecezją w Lubaczowie" (jedynie na taką nazwę wyraziły zgodę komunistyczne władze, nazwa nie mogła przypominać o polskości Lwowa). Czasowo przewieziono tu pamiątki narodowe z kościołów na Wschodzie, wśród nich cudowny obraz Matki Bożej z Bełza (1951-1974) obecnie w Tarnoszynie, relikwie patrona konkatedry bł. Jakuba Strzemię (20. październik 1966), urnę z sercem abpa Józefa Bilczewskiego. Przez lata 1946-1980 w prokatedrze znajdował się oryginał (obecnie koronowana kopia) cudownego obrazu Matki Bożej Łaskawej przeniesiony przez ówczesnego metropolitę lwowskiego abpa Eugeniusza Baziaka z katedry lwowskiej, ten sam przed którym król Polski Jan Kazimierz w 1656 po potopie szwedzkim składał śluby zawierzenia Polski Bogarodzicy.
25 marca 1992 w miejsce Archidiecezji w Lubaczowie została erygowana diecezja zamojsko-lubaczowska, na podstawie bulli papieża Jana Pawła II Totus Tuus Poloniae Populus i włączona do metropolii przemyskiej obrządku łacińskiego.
Zasadnicza, a zarazem najstarsza historycznie ukształtowana część miasta, tworząca małe śródmieście, usadowiła się na wysoczyźnie pomiędzy Sołotwą a Lubaczówką. Niespełna 0,5 km na południowy wschód od tego centrum, po lewej stronie Lubaczówki wznosi się wzgórze dawnego grodu, nazywane zamkiem. Dookoła śródmieścia umiejscowione są zespoły zabudowy o charakterze podmiejskim, tworzące jego części, osiedla i przysiółki. Na zachodnim krańcu miasta leży Zaprzekop. Na południowym wschodzie, po lewej stronie Lubaczówki, rozciąga się Ostrowiec, będący niegdyś oddzielną wsią, a na zachodzie przysiółek Mazury. W tej części miasta znajduje się park miejski z pozostałościami zamku oraz muzeum.
Lista zabytków znajdujących się w Lubaczowie:
Obecnie jedyną pamiątką po tutejszej gminie żydowskiej jest cmentarz.
.
W mieście znajduje się dworzec kolejowy.
Z Lubaczowa prowadzą drogi do Korczowej (przejście graniczne z Ukrainą – 25 km) i dalej do: Przemyśla, Jarosławia do drogi E40, Bełżca i dalej do Tomaszowa Lubelskiego lub przejścia granicznego w Hrebennem (50 km), Horyńca-Zdroju, granicy państwa w Budomierzu (planowane przejście graniczne – 12 km).
Siedziba Starostwa Powiatowego w Lubaczowie
Siedziba Starostwa Powiatowego w Lubaczowie
Muzeum w Lubaczowie
Ratusz Miejski w Lubaczowie
Droga na rynek w Lubaczowie
Siedziba Straży Granicznej w Lubaczowie
Ostatnia data aktualizacji: 2012-03-16 21:39:55