Płazów

Płazów – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie lubaczowskim, w gminie Narol, na pograniczu Płaskowyżu Tarnogrodzkiego i Równiny Biłgorajskiej, u podnóża krawędzi Roztocza Wschodniego. Przez wieś przepływa potok Lubówka, dopływ rzeczki Wirowa, uchodzącej do Tanwi.

Historia

Płazów był niegdyś miastem założonym na prawie magdeburskim w 1614 na mocy przywileju króla Zygmunta III Wazy. Założyciel miasta Jan Płaza z Mstyczowa, starosta lubaczowski i niepołomicki, wielkorządca zamku krakowskiego wystawił tu drewniany kościół. Osadził przy nim Dominikanów; ci jednak z braku odpowiedniego uposażenia opuścili Płazów a posługę duszpasterską sprawował od 1615 r. proboszcz z Narola. Miasto miało też drugą nazwę: Lubela, pochodzącą od nazwą rzeczki, nad którą leży. Nie osiągnęło nigdy dużego znaczenia, było jednak prężnym lokalnym ośrodkiem rzemiosła i wymiany towarowej. Parafia w Płazowie powstała w 1630 r. a w roku 1639 ponownie uposażył ją król Władysław IV. Jeszcze w 1785 r. władze austriacki zaliczały Płazów do miasteczek, wkrótce jednak (w nieznanym bliżej roku) utracił prawa miejskie. W roku 1912 powstała placówka filialna parafii Płazów w Nowym Bruśnie, w 1945 w Hucie Różanieckiej, w 1966 w Rudzie Różanieckiej.

Do 1954 roku istniała gmina Płazów.

Zabytki

• Układ miasteczka z placem dawnego rynku i siecią wąskich uliczek, bez historycznej zabudowy;
• Murowany kościół parafialny pw. św. Michała Archanioła, zbudowany w latach 1818-1821 r. na miejscu poprzednich, drewnianych obiektów (pierwszy z 1614 r., drugi z pocz. XVIII w.), konsekrowany w 1843 r. Przed kościołem stoją dwie parawanowe dzwonnice i pomnik z 1928 r. upamiętniający 10 rocznicę odzyskania niepodległości, odnowiony w 1991 r.;
• Murowana cerkiew z 1936 r. pw. Zaśnięcia Matki Bożej zbudowana na miejscu drewnianej z 1728 r., nieużywana;
• Murowany budynek dawnej karczmy z przełomu XVIII i XIX wieku.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa przemyskiego.

Zobacz też: Płazowo, Płazówka