Mapa miejscowości Rudnik nad Sanem

Informacje o Rudnik nad Sanem:

Ilość ulic: 73

Ilość kodów pocztowych: 1

Współrzedne geograficzne N: 50.443890

Współrzedne geograficzne E: 22.240829

Strefa numeracyjna: Kierunkowy 15

Liczba ludności: 6700

Gęstość ludności: 185 os./km²

Powierzchnia: 36.3 km²

Wysokośc npm: 167

Rodzaj gminy: miejsko-wiejska

TERC: 3182412064

Tablice rejestracyjne: RNI

Herb Rudnik nad Sanem:

Oficjalna strona miejscowości

http://www.rudnik.pl/

Dzielnice, Rudnik nad Sanem

Dzielnica: Doliny
Dzielnica: Dwór
Dzielnica: Górka
Dzielnica: Kopki
Dzielnica: Półanki
Dzielnica: Stróża

Rudnik nad Sanem

Rudnik nad Sanem (do końca 1997 Rudnik) – miasto w woj. podkarpackim, w powiecie niżańskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Rudnik nad Sanem, położone nad Sanem u ujścia rzeki Rudna.

Według danych z 31 grudnia 2010 r. miasto miało 6753 mieszkańców.

Rudnik nad Sanem jest ośrodkiem wikliniarstwa w Polsce. Miasto jest lokalnym ośrodkiem usługowym. Funkcjonuje w nim różnorodny przemysł: wyroby wiklinowe i drewniane, chemiczny, konstrukcje stalowe.

Przez miasto przebiega droga krajowa nr 77.

Położenie

Według danych z 1 stycznia 2011 r. powierzchnia miasta wynosiła 36,60 km².

W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa tarnobrzeskiego.

Historia

Prawa miejskie od 1552 roku. Pod koniec XVI wieku w mieście znajdowały się karczma, dwa młyny, spichlerze usytuowane nad Sanem. W I poł. XVII wieku w mieście powstały cechy: szewski, piekarski i flisacki. Kres rozwoju miasta przyniosły wojny w II poł. XVII wieku. Henryk Sienkiewicz w swoim "Potopie" opisuje bohaterskiego rudniczanina o imieniu Michałko i potyczkę zaskoczonej straży przybocznej króla szwedzkiego Karola X Gustawa z oddziałem kasztelana Stefana Czarnieckiego, która rzeczywiście miała miejsce. Chorągiew szwedzka zdobyta w tej potyczce przechowywana była przez hrabiów Tarnowskich m.in. w pałacu w Rudniku, a po II wojnie światowej ofiarowana Zamkowi Królewskiemu na Wawelu. W początkach XIX wieku w Rudniku istniały: tartak, garbarnia, karczmy, gorzelnia i dwa spichlerze. Pod koniec XIX wieku ludność miasta zajmowała się rolnictwem, koszykarstwem, rzemiosłem i drobnym handlem. W 1871 r. w Rudniku została założona poczta, a 1876 r. Ochotnicza Straż Pożarna. W 1890 r. wybudowano tartak parowy. W 1900 r. wybudowano linię kolejową, która wywarła duży wpływ na rozwój miasta.

W czasie II wojny światowej, gdy lwowskie oddziały Zgrupowania Zachodniego pod dowództwem kpt. Witolda Szredzkiego "Sulimy", po wykonaniu zadań, bojowych planu "Burza", ruszyły na pomoc powstańczej Warszawie, część tych oddziałów została otoczona, rozbrojona, a oficerowie zostali aresztowani przez oddziały sowieckie. Jednym z tych oddziałów była 6 kompania 26 pp AK, dowodzona przez kpt. Stefana Zakrzewskiego (prawdziwe nazwisko: Zenon Kubski) ps. "Lech", która została zatrzymana w Rudniku nad Sanem 18 sierpnia 1944 r. Wraz z kpt. "Lechem" byli aresztowani: jego zastępca, por. Walerian Proszowski – "Józef". Dowódca I plutonu ppor. Józef Wyrobek (prawdziwe nazwisko Tadeusz Guzik) – "Uzda". chor. Adam Ekiert – "Pogarda", dowódca oddziału leśnego 1 kompanii samborskiej.