Męcikał

Męcikał (dodatkowa nazwa w j. kaszub. Mãcëkôł, niem. Mentschikal) – wieś kaszubska w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie chojnickim, w gminie Brusy na wschodnim krańcu Zaborskiego Parku Krajobrazowego. Wieś jest siedzibą sołectwa Męcikał, w którego skład wchodzą również miejscowości: Czernica, Dąbrówka, Giełdon, Okręglik, Parowa, Pokrzywno, Spierwia, Męcikał Struga i Turowiec.

Archeologia

Na terenie wsi odkryto jedno z najważniejszych skupisk osadnictwa z epoki kamienia, przede wszystkim mezolitycznego. Duże skupiska istniały obozowisk w trzech miejscach: bezpośrednio nad brzegami rzeki Brdy i południowym brzegiem jeziora Kosobudno, na południowo-zachodnim brzegu jeziora Trzemeszno oraz nad małymi jeziorkami (m.in. jezioro Rytosice) położonymi na południowy wschód od rzeki Brdy.

Mezolityczne obozowiska zakładano na piaszczystych terenach rzek i jezior. Najwcześniejsze ślady człowieka, datowane na paleolit schyłkowy, zlokalizowane zostały nad jeziorem Trzemeszno. Cechą charakterystyczną obozowisk mezolitycznych jest współwystępowanie na ich terenie materiałów ceramicznych związanych z okresem neolitu lub wczesną epokę brązu. Wskazuje to na długotrwałe osadnictwo grup ludzkich o gospodarce rybacko-łowieckiej na tych obszarach. Obozowiska są związane z tzw. kulturą komornicką, chojnicko-pieńkowską i grzebykowo-dołkową. Do nielicznych odkryć należą stanowiska datowane na późniejsze okresy chronologiczne. Są to m.in.: ślady cmentarzyska z wczesnej epoki żelaza odkryte na zachodnim brzegu rzeki Brdy, pojedyncze ślady z okresu późnego średniowiecza i czasów nowożytnych.

Historia

Dawne nazwy: Menczykał, Mendczikal, Męcikały. Na podstawie badań archeologicznych można wnioskować, że osada istniała już w średniowieczu być może jako strażnica – tu prowadził szlak północ-południe z przeprawą przez rzekę Brdę. W 1570 r. była tu karczma królewska, natomiast w 1648 r. mieszkańcy płacili czynsze już od czterech karczem i jednego gospodarstwa zagrodowego. W 1868 r. dawna osada karczmarska przekształciła się w dużą wieś, liczącą 212 mieszkańców, 64 budynki, w tym 24 mieszkalne. Obszar wsi wynosił 6792 morgi magdeburskie. W okresie międzywojennym część wsi po południowo-zachodniej stronie rzeki zabudowana była typowymi zagrodami chłopskimi – zabudowa drewniana, po północno-wschodniej w dużej części zabudowa murowana. Tu zachowały się również domy o charakterze małomiasteczkowym.

Wartości przestrzenne

Wieś jest usytuowana na mocno pofałdowanym terenie. Wieś o nieregularnym kształcie dostosowana do rzeźby terenu, zabudowana po północno-wschodniej i południowo-zachodniej stronie rzeki Brdy. Tu przecinały się szlaki handlowe we wszystkich kierunkach. W drugiej połowie XX wieku przebudowa drogi głównej Chojnice-Kościerzyna podzieliła północno-wschodnią część wsi. Południowo-zachodnia część, w zakolu rzeki Brdy nie zmieniła swojego pierwotnego ukształtowania. Zmieniła się struktura zabudowy, domy posadowione są na starych siedliskach, ale odbudowano je po drugiej wojnie światowej, po wielkim pożarze.

Wartości materialne

Zachowała się zagroda z domem drewnianym po zachodniej stronie drogi, na prawym brzegu rzeki Brdy. Jeden z ciekawszych to budynek z 1936 r., do budowy którego użyto podkładów kolejowych. Po wschodniej stronie głównej drogi wieś zabudowana jest domami murowanymi – kamienicami. W Muzeum Etnograficznym w Toruniu jest kaszubska chałupa z pocz. XIX w. z tej wsi. Jest ona w ekspozycji ilustrującej warunki życia wielopokoleniowej rodziny, gospodarującej na ok. 4 morgach ziemi dzierżawionej od gbura. Źródłem pozyskiwania pożywienia było również rybołówstwo jeziorne oraz zbieranie i suszenie grzybów, orzechów oraz owoców leśnych. Najstarsza kobieta w rodzinie zajmowała się zielarstwem.

Wartości kultury niematerialnej

Tradycja miejsca silnie zakorzeniona u mieszkańców wsi – zabudowa po lewej stronie rzeki Brdy powstała po 1945 r. Cała osada została spalona w czasie II wojny światowej przez hitlerowców, mieszkańcy ukrywali się nad niewielkim jeziorkiem Moczadło. Pożar szybko się rozprzestrzeniał, ponieważ wszystkie zabudowania w zagrodach były drewniane, kryte strzechą lub papą. Po wojnie odbudowano domy na starych siedliskach, obecnie większość z nich jest rozbudowywana. Nowe domy są większe, dostosowane do współczesnych wymogów, natomiast w większości zagród pozostał dawny układ przestrzenny.