Sulęczyno

Sulęczyno (dodatkowa nazwa w j. kaszub. Sëlëczëno; dawn. Suleczyno) – duża kaszubska wieś letniskowa w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie kartuskim, w gminie Sulęczyno na Pojezierzu Kaszubskim, nad rzeką Słupią, przy trasie drogi wojewódzkiej nr 228.

Miejscowość jest placówką Ochotniczej Straży Pożarnej i siedzibą sołectwa Sulęczyno (w którego skład wchodzą również Bukowa Góra, Kłodno, Ostrów-Mausz, Zimna Góra i Nowy Dwór). Miejscowość jest siedzibą gminy Sulęczyno. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego.

Turystyka

W pobliżu Sulęczyna znajdują się jeziora Mausz, Węgorzyno i Gowidlińskie. Wieś jest punktem etapowym spływów kajakowych i ma rozwiniętą infrastrukturę turystyczną (pensjonaty, ośrodki wypoczynkowe i agroturystyka).

Historia

Pierwsze wzmianki o Sulęczynie pochodzą z roku 1224. Miejscowość należała początkowo do kasztelanii w Chmielnie. W 1365 roku wieś stała się własnością Piotra z Rusocina, a następnie trafiła do rodziny Bellowów, której członkowie używali również nazwiska Sulęccy. Od roku 1466 podlegała administracyjnie pod powiat mirachowski. W 1585 Sulęczyno kupił prawnik i sekretarz króla Stefana Batorego Reinhold Heidenstein. Do 1751 wieś znajdowała się w posiadaniu rodziny Heidensteinów. W 1766 Sulęczyno nabyła rodzina Łaszewskich, która była właścicielem sąsiednich Sierakowic i Puzdrowa. W Słowniku Geograficznym Królestwa Polskiego z 1885 znalazła się informacja, że w Sulęczynie zamieszkuje 536 osób, w większości katolików, funkcjonuje kościół katolicki, zbór ewangelicki i dwie karczmy. Przed 1920 miejscowość nosiła nazwę niemiecką Sullenschin.

W 1938 roku urodził się tam prof. Antoni Jutrzenka-Trzebiatowski.

Od 1996 roku w Sulęczynie odbywa się doroczny lipcowy festiwal plenerowy Jazz w Lesie.

Zabytki

• Neogotycki kościół z 1874 roku wzniesiony na miejsu drewnianej świątyni z XVII wieku, która spłonęła 4 września 1872
• Zespół pałacowo-dworski z XVIII wieku, dawna rezydencja Heidensteinów i Łaszewskich. Centralną część wzniesiono w roku 1704, w XIX wieku dobudowano skrzydła boczne. Od początku XX wieku mieścił siedzibę nadleśnictwa. Od 1982 roku pełnił funkcję ośrodka wypoczynkowo-szkoleniowego.

Zobacz też

• Kamienne kręgi na cmentarzysku w Węsiorach
• Rezerwat przyrody Mechowiska Sulęczyńskie