Lubocino

Lubocino (kaszb. Lëbòcëno, niem. Lubezin) – wieś kaszubska w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie puckim, w gminie Krokowa na północnowschodnich obrzeżach Puszczy Darżlubskiej.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego.

Historia

Właściciele

• Luboccy (1429-1624)
• Jaskowie (1624- 1667)
• Czapscy (1667- 1755)
• Przebendowscy (1755-1789)
• Zabokrzyccy (1789-1818)
• von Platen (1818- 1844)
• Dresslerowie (1844- 1847)
• Behnke (1847- 1862)
• Rodenackerowie (1862- 1903)
• od 1903 własność państwa

Lubocino było majątkiem rycerskim na prawie polskim. Pierwsze informacje na temat wsi pochodzą z 1277 roku. Po 1340 roku we wsi został wybudowany filialny kościół parafii z Krokowej, który w 1580 roku stał się kościołem luterańskim, a w XVII wieku Czapscy w wyniku interwencji biskupa Madalińskiego, z powrotem przywrócili kościół katolikom. W XVIII wieku kościół popadł w ruinę. W 1789 roku wieś liczyła siedem domostw. W 1903 roku wieś rozparcelowano, gdy przeszła we władanie państwa pruskiego.

Zabytki

• Zespół dworsko- parkowy z XIX wieku wybudowany przez Rodenackerów. Dwór jest parterowy, murowany, z cegły, na podmurówce z ociosanego kamienia, przykryty dwuspadowym dachem. Na początku XX wieku rozbudowano go o zachodnie skrzydło. Dwór otacza park. Po II wojnie światowej dwór służył za szkołę.
• Dzwonnica ze zrujnowanego kościoła, znajdująca się na starym, przykościelnym cmentarzu.

Zobacz też

• Elektrownia Jądrowa Żarnowiec
• Elektrownia Wodna Żarnowiec
• Kartoszyno
• Wielka Piaśnica
• Świecino
• Żarnowiec