Ustka

Ustka (kasz. Ùskô, niem. Stolpmünde) – miasto i gmina w północnej Polsce, w województwie pomorskim, w powiecie słupskim. Siedziba gminy wiejskiej Ustka.

Ustka jest położona u ujścia rzeki Słupi do Morza Bałtyckiego. Jest miastem portowym, kąpieliskiem morskim oraz uzdrowiskiem. Miasto graniczy z gminą Ustka.

Według danych z 31 grudnia 2010 r. miasto miało 16 062 mieszkańców.

Od 13 lipca 2003 Ustkę i Słupsk łączy porozumienie zwane Dwumiastem. Oba miasta są połączone komunikacją kolejową i autobusową.

W Ustce zlokalizowane jest Centrum Szkolenia Marynarki Wojennej, będące głównym ośrodkiem szkoleniowym dla potrzeb Marynarki Wojennej.

Położenie

W okresie powojennej polskiej administracji, w latach 1950-1975 należała do województwa koszalińskiego, a w latach 1975-1998 – do województwa słupskiego.

Znajduje się na północno-zachodnim krańcu województwa pomorskiego, w powiecie słupskim.

Ma powierzchnię 10,19 km², z czego 46% stanowią lasy, a 11% – użytki rolne.

Według danych z 1 stycznia 2011 r. powierzchnia miasta wynosiła 10,19 km². Ustka obejmuje 0,44% powierzchni powiatu słupskiego oraz 17,6% jego ludności.

W Ustce do Morza Bałtyckiego uchodzi rzeka Słupia. W zachodniej części miasta do morza uchodzi także strumień Czarna.

Układ miejski tworzy: 88 ulic, 2 place (Dąbrowskiego, Wolności) oraz 3 trakty (Promenada Nadmorska, Bulwar Portowy, Trakt Solidarności). Dawne dzielnice miasta: Grabienko, Mokrzyca, Ustka-Leśniczówka.

">edytuj] Demografia

Toponimia

Przez kilka miesięcy po przejęciu miasta przez administrację polską w 1945 roku równolegle funkcjonowało kilka nazw miasta: Nowy Słupsk, Nowe Słupie, Postomin, Postomino, Słupioujście, Słupie, Ujście i Uszcz. Ostatecznie rozporządzeniem w 1946 roku ustalona została nazwa Ustka.

Historia

Z umowy słupskich radnych ze Święcami (Jaśko ze Sławna oraz Jaśko z Darłowa) z 2 lutego 1337 pochodzi informacja o istnieniu warowni w miejscu ujścia Słupi. Warownia w Ustce jest grodziskiem "quondam castrum", w umowie jest to miejsce określone jako:

Podobnie jak mieszkańcy innych wsi miejskich, ustczanie byli poddanymi Słupska. Z tego tytułu składać musieli przysięgę poddańczą, tzw. przysięgę ustecką, oraz płacić podatki na rzecz miasta, dbać o stan portu i nabrzeży, naprawiać je, udzielać pomocy przy rozładunku i załadunku statków oraz przy wejściu statków do portu. Obowiązywał ich także przymus młynny (młyn miejski w Zamełowie). Mieszkańcy Ustki wyróżniali się nie tylko obowiązkiem świadczenia wszelkich prac i usług związanych z portem, ale także płaceniem podatku szosowego, a nie czynszu, lub odrabianiem pańszczyzny. Aż do wojny trzydziestoletniej samodzielni ekonomicznie ustczanie, głównie szyprowie, karczmarze i wójt, przyjmowali obywatelstwo miasta Słupska i korzystali z przywilejów wynikających z posiadania praw miejskich. Rada miejska Słupska ustanawiała statuty, regulaminy i taryfy portowe, mianowała wójta, decydowała o wszelkich pracach związanych z funkcjonowaniem portu, określa rodzaje i wysokość podatków płaconych przez ustczan, sprawowała patronat nad kościołem i szkołą. Rada miejska, jako sąd wyższy, była instancją odwoławczą od wyroków sądu niższego. Wójt Ustki był jednocześnie wójtem portowym.Sprawował on władzę wykonawczą na terenie Ustki w odniesieniu do jej stałych mieszkańców, przebywających okresowo gości (kupców) oraz spraw wynikających z bieżącego funkcjonowania portu.

Od 1329 do końca 1342 Ustka i Słupsk w drodze zastawu była w posiadaniu Zakonu Krzyżackiego. Był to okres trudny, bo gdy zawisła groźba przejęcia ziemi przez Zakon w wieczyste posiadanie, gdyż książę Bogusław V nie był w stanie spłacić w terminie, do 1 stycznia 1343 r., należnej kwoty 3334 grzywien, sumę tę wpłaciło społeczeństwo. Pieniądze te pozwoliły Słupskowi i mieszkańcom ziemi słupskiej wykupić się z rąk Krzyżaków.

Od XIII wieku na tereny te napływali niemieccy kolonizatorzy. Liczba ludności coraz szybciej wzrasta. Kościół w Ustce, która już teraz ma inną nazwę – Stolpmünde, jest budowany z kościołem w Grabnie – w 1356. Zbudowany z drewna kościół pod wezwaniem św. Mikołaja stał na podwyższeniu, prawdopodobnie w środku starego grodziska słowiańskiego. Filialna świątynia kościoła w Grabnie. Był wykorzystywany jako znak nawigacyjny; dzienny i nocny.

Poważniejszą rozbudową portu, była inwestycja rozpoczęta (według Andersona) około połowy XIV w. Zbudowano wówczas pierwsze trwałe urządzenia portowe w postaci mol o długości ok. 55 m, wykonanych z kaszyc, wzmocnionych palami, oraz drewnianych umocnień brzegowych kanału portowego długości: lewy, zachodni brzeg - 280 m, prawy, wschodni - 320 m. Przedłużeniem umocnień były mola Następny etap rozbudowy portu, połączony z kapitalnym remontem dotychczasowych urządzeń, miał miejsce w XV w. Przedłużono wówczas mola do ok. 100 m, wzmocniono wschodni brzeg kanału portowego palową ścianą o długości 170 m oraz wymieniono wszystkie zużyte lub uszkodzone elementy dotychczasowych konstrukcji.

Wizytacje szkół przynoszą pierwsze informacje o szkole w Ustce z 28 lipca 1590 i z 1729.

W 1590 wzmiankowano, że mieszkańcy Ustki zajmują się intensywnie także rybołówstwem.

Do portu w Ustce 2 listopada 1626 wkroczyły szwedzkie wojska, rozpoczęła się wojna trzydziestoletnia. Obroty portu spadły. Zmniejszyła się też liczba mieszkańców.

Dodatkowo do klęsk związanych z wojną w 1644 Ustkę strawił pożar; ocalało 15 domów i kościół.

W 1648 traktat pokojowy i dodatkowe uzgodnienia w 1653 przyporządkowały wschodnią część Pomorza Zachodniego, a więc i Ustkę, pod zwierzchnictwo Brandenburgii.

W XVIII wieku nieliczne statki rozładowywane były na redzie.

W 1794 Ustka liczyła około 700 mieszkańców.

Nowa wojna wywołana przez Napoleona powoduje, że "Wielka Armia" zajmuje Pomorze Zachodnie na przełomie 1806/07. Port w Ustce był blokowany.

Budowa kolei (początek XX wieku) wąsko- i szerokotorowej dokonała przyspieszenia w rozwoju gospodarczym portu jak również całego regionu. Liczba ludności Ustki w 1818 wynosi 477 a w 1941 wynosiła 5051.

Pierwsze, wcale niemałe inwestycje infrastruktury wypoczynkowej zostały podjęte przez gminę miejską w 1911. Budowle po obu stronach portu były konstrukcji drewnianej usadowione na palach. Projekt wzorował się na łazienkach w Sopocie. Od tego czasu jest nieprzerwany przyrost realizacji tych inwestycji.

W 1904 latarnia morska w Ustce emitowała światło białe przerywane. Dodatkowo od 1913 na wschodnim falochronie pracowała syrena przeciwmgłowa.

W 1888 był konsekrowany nowy kościół. Budynek murowany z cegły na fundamencie z głazów granitowych.

Od września 1939 i od czerwca 1941 obowiązywały na pewien czas obostrzenia dla cywilnego ruchu statków.

W czasie wojny pojawiły się plany rozbudowy portu. Szybko zaniechano prac, a jedynym niemym świadkiem tych zdarzeń jest kawałek niedokończonego mola (tzw. trzecie molo).

Od 1942 była w niewielkim stopniu rozbudowywana stocznia.

W Ustce do połowy 1944 było ok. 230 więźniów.

1944 dla Ustki w szczególności (ze względu na port, który dawał możliwość ucieczki przed frontem) rozpoczął się zgromadzeniem dużej liczby uchodźców. Panowała szczególnie ostra zima, brakowało kwater i żywności.

Żołnierze niemieccy skapitulowali po niewielkiej wymianie ognia z oddziałem Armii Czerwonej 9 marca 1945. Została w mieście utworzona komendantura, która utworzyła niemiecką, pomocniczą administrację z niemieckim burmistrzem. Zaczęli zjeżdżać się polscy osiedleńcy. Pierwsza polska władza, Zarząd Miejski, rozpoczął urzędowanie 11 maja 1945. Pierwszym Burmistrzem został Wacław Jaworski, a jego zastępcą Wacław Michalski

29 czerwca 1945 stacja PKP wznowiła działalność przejazdem pociągu na trasie Słupsk-Ustka, którym przybyli zaproszeni do Ustki goście na pierwsze po wojnie Święto Morza.

Urząd Pocztowy, uruchomiony 3 maja 1945, obejmował początkowo swym zasięgiem Ustkę i 20 okolicznych gmin.

Oficjalne przekazanie władzy administracyjnej Polakom odbyło się 22 lipca 1945 r. Zlikwidowana została radziecka komendantura wojenna. W tym czasie zameldowanych było w Ustce 266 Polaków.

Uzdrowisko Ustka

W uzdrowisku prowadzone może być leczenie w następujących kierunkach: choroby ortopedyczno-urazowe, choroby układu nerwowego, choroby reumatologiczne, choroby kardiologiczne i nadciśnienie, choroby górnych dróg oddechowych.

Uzdrowisko posiada 6 zakładów lecznictwa uzdrowiskowego, w tym 4 sanatoria, 3 zakłady przyrodolecznicze oraz przychodnia uzdrowiskowa.

Ustkę charakteryzuje klimat o właściwościach leczniczych a ponadto naturalne surowce lecznicze:

• solanka 3,43% chlorkowo-sodowa, jodkowa, hipotermalna ze złoża „Ustka IGH-1”
• złoża torfu leczniczego – borowiny o nazwie „Ustka -1”, zaliczane do kopalin podstawowych.

Kąpielisko

Plaża Wschodnia

Sezon 2011. Główne kąpielisko miejskie. Strzeżone przez Służbę Ratowniczą Słupskiego WOPR w sezonie letnim (połowa czerwca - połowa września), na odcinku 400 metrów (5 stanowisk) zaczynając w odległości 100 metrów od falochronu wschodniego. Naprzeciwko "Dajany" sektor kolonijny z obsadą ratowniczą. Poza tym nowo otwarte stanowisko na wysokości OW "Perła" (teren gminy Ustka). Obsługiwane przez ratowników Słupskiego WOPR.

Plaża Zachodnia

Sezon 2011. Kąpielisko miejskie strzeżone przez Służbę Ratowniczą w okresie letnim (lipiec-sierpień). Jedno stanowisko ratownicze pośrodku, między molami, drugie – przy falochronie zachodnim portu.

Architektura

Zabytki

Nadzór nad zabytkami znajdującymi się na terenie gminy miejskiej Ustka sprawuje słupska delegatura Pomorskiego Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków oraz Pomorski Wojewódzki Konserwator Zabytków.

• Kościół św. Jana Chrzciciela i św. Mikołaja w Ustce – skwer (cmentarz przykościelny), kościół został rozebrany w 1889, widoczne fundamenty
• kościół pw. Najświętszego Zbawiciela
  • wybudowany został w latach 1885-1888, w stylu neogotyckim, wzniesiony pierwotnie za wsią, na pustej wydmie, we wnętrzu świątyni na uwagę zasługują:
    • protestanckie empory
    • krucyfiks z 1752 (przeniesiony ze starego kościoła pw. św. Mikołaja)
    • witraż z wyobrażeniem Chrystusa ratującego św. Piotra z morskich fal (dzieło nowoczesne)
    • organy z manufaktury Völknera w Duninowie
    • dwa XVII-wieczne obrazy – na pierwszym przedstawiono rodzinę Kalffów u stóp Chrystusowego Krzyża (ufundowany w intencji duszy syna tej rodziny, który zginął na morzu w 1674), drugi zaś przedstawia Ukrzyżowanie (ufundowany w 1652)
• domki rybackie i kamieniczki z XIX/XX wieku
• Warownia w ujściu Słupi znana jako Zaułek Kapitański
• Port Ustka – przystań (żeglarstwo) morska w ujściu rzeki Słupi, mająca charakter portu. Ów port morski posiada wszystkie rodzaje konstrukcji dla obsługi statków o niewielkich wymiarach.
  • miejsce po kościele pw. św. Mikołaja stojącym w tym miejscu w latach 1356-1889, mały plac otoczony jest kamienicami, które niegdyś należały do kapitanów statków (stąd nazwa Kapitański Zaułek), w miejscu dawnego kościoła, który prawdopodobnie pełnił również funkcję latarni morskiej położono kamień młyński, rosną tu również stare lipy
• latarnia morska w Ustce
  • wybudowana w 1892 z czerwonej cegły u nasady wschodniego falochronu, posiada ośmiokątną wieżę o wysokości 21,5 m, wysyła światło na odległość prawie 30 km, zastąpiła światło latarni wciąganej od 1871 na maszt stacji pilotów
• Port Ustka
  • falochron wcinający się w morze na około 100 m, w Ustce istnieje również tzw. III molo będące pozostałością po niedokończonych planach niemieckich sprzed II wojny światowej, kiedy to miano utworzyć z miasta drugą Gdynię, między trzecim molem a dzisiejszym portem planowano powstanie dwóch basenów dla wielkich statków
• dzielnica willowa
  • usytuowana zaraz za promenadą i rozciągająca się w głąb śródmieścia, na uwagę zasługują:

Pomniki i miejsca pamięci narodowej

• pomnik Fryderyka Chopina w Parku Nadmorskim, przedstawia postać kompozytora kierującego się w stronę morza. Odsłonięty został 23 czerwca 1979, jego autorką jest Ludwika Nitschowa (twórczyni warszawskiej syrenki)
• "Umierający wojownik" pomnik autorstwa Josefa Thorakaw Parku Nadmorskim, ku czci 76 mieszkańców Ustki poległych w czasie I wojny światowej, odsłonięty 22 stycznia 1922, przedstawia nagiego, upadającego, rannego wojownika dźwigającego tarczę, na której po raz pierwszy uwieczniono herb Ustki
• krzyż poległych - monument w parku Jana Pawła II, przed neogotyckim kościołem. Przeniesiony ze wsi Zimowiska pod koniec XX wieku
• pomnik matki czekającej na powrót syna z morza. Został odsłonięty w 2002 roku przy wschodnim nabrzeżu portu, pomiędzy Latarnią Nadmorską a Kapitanatem Portu w Ustce, przedstawia kobietę zwróconą twarzą do portu. Kompozycji towarzyszą cztery tablice ze scenami portowymi. Wkomponowano też dawnekoło sternicze i kotwice. W przeddzień odsłonięcia nieznani sprawcy oderwali głowę rzeźbie i porzucili na terenie miasta. Część pomnika doklejono, jednak widoczne są spękania postaci.
• pomnik św. Jana Nepomucena na zachodnim nabrzeżu portu, przy nowej stacji ratowników morskich SAR. Do 2010 roku usytuowany był na wschodnim falochronie. Wykonany z drewna.
• pomnik usteckiej Syrenki na wschodnim falochronie, w dawnym miejscu pobytu pomnika św. Jana Nepomocena, autorstwa ustczanina Michała Rosa, z mosiądzu. W wyniku lokalnej akcji i zbiórki społecznościowej odsłonięty w sierpniu 2010 roku, w miejscu, gdzie dotychczas znajdował się pomnik św. Jana Nepomucena. Huta nie wykonała zlecenia zgodnie z projektem autora, przez co prosił on władze lokalne o usunięcie Syrenki z widoku publicznego. Po odsłonięciu pomnika, został oszpecony przy udziale narzędzi mechanicznych przez nieznanych sprawców. Jesienią 2010 roku pomnik zdemontowano z falochronu, poprawiano w hucie uszkodzoną twarz i biust, jednak bez pozytywnego skutku. Rzeźba, wbrew protestom rzeźbiarza, wróciła do Ustki zimą 2010 roku.
• obelisk upamiętniający gen. Stanisława Sosabowskiego, przy skrzyżowaniu ulic Jagiellońska i Grunwaldzka z rondem patrona obelisku.

">edytuj] Gospodarka

W 1858 r. zawinęły do Ustki statki z ponad 40 portów, a w 1868 r. z około 60 portów basenu Morza Bałtyckiego i Morza Północnego, najczęściej - oprócz niemieckich - z Kopenhagi, Norwegii (Stavanger, Bergen) i Amsterdamu. Angielskie żaglowce przybywały z Londynu, Newcastle, Sunderlanu, Liverpoolu i Hartlepoolu.

Liczba kutrów rybackich w Ustce w latach 1886-1939

W Ustce ostatni drewniany szkuner żaglowy spłynął na wodę w 1866 r. W roku następnym dwa szkunery 38 i 39-łasztowy wzmocniono po raz pierwszy płytami galwanizowanymi oraz stalowymi.

W 1903 i 1904 zbudowano po jednym małym parowcu - 157 i 299 BRT. Po I Wojnie Światowej i w latach kryzysu powojennego działalność w Ustce prowadziła jedna stocznia. Właściciel Józef Bartsch w swojej produkcji oferował łodzie wiosłowe, motorowe, jachty oraz drewniane i stalowe kutry rybackie. Flota macierzysta Ustki w 1906 r.

• Stadt Stolp Parowiec śrubowy; szkuner 415,4 m3 146,6 BRT
• Pomerania Szkuner z żaglami gaflowymi 639,0 m3 225,6 BRT
• Mathilde Parowiec śrubowy; szkuner 1951,9 m3 689,0 BRT
• Pomerania Parowiec śrubowy; szkuner z żaglem gaflowym 305,3 m3 107,8 BRT
• Fritz Parowiecśrubowy z 3 drewnianymi masztami 466,4 m3 164,7 BRT
• Martha Parowiec śrubowy 445,0 m3 157,0 BRT
• Frieda Parowiec śrubowy 846,6 m3 298,9 BRT
• ponadto 1 żaglowiec (szkuner gaflowy) 19,3 BRT

W pierwszych latach ubiegłego stulecia Ustka wzbogaciła się o mleczarnię oraz gazownię (w 1904 r.), którą rozbudowano w latach 1937 i 1938 r. Po pierwszej wojnie powstała tu niewielka fabryczka maszyn (przy tzw. drodze Eldorado, na lewym brzegu rzeki), do której należał warsztat naprawczy samochodów. W 1937 r. rozpoczęła produkcję fabryczka kiełbas z wątróbek dorszowych.

W 1947 r. w Ustce czynne były między innymi zakłady związane z gospodarką morską: "Stocznia"- warsztaty mechaniczne zatrudniały 260 pracowników, 3 wędzarnie - łącznie 61 pracowników, zakład konserwowy "Światowid" - 55 pracowników, Miejskie Zakłady Gazowni, Wodociągów i Kanalizacji - 25 pracowników. Prócz tego pracowały zakłady rzemieślnicze zatrudniające po kilka osób.

Najwięcej mieszkańców Ustki zatrudnionych jest w sektorze publicznym – opieka zdrowotna, szkoły podstawowe i średniego szczebla, urzędy administracji samorządowej, morskiej i specjalnej oraz jednostki garnizonu wojskowego.

Na 30 kwietnia 2004 zacumowanych w porcie Ustka było 117 kutrów i łodzi rybackich. Na terenie miasta zlokalizowane są także firmy branżowo związane z rybołówstwem – zakłady mechaniczne i elektromechaniczne, sieciarnie. Ważnym elementem całego sektora są przetwórnie ryb. Dawne duże przedsiębiorstwa państwowe zatrudniające w czasach PRL po kilka tysięcy osób albo zbankrutowały (Stocznia Ustka SA), albo zostały sprywatyzowane. Na terenie dawnej stoczni zlokalizowane są nieduże prywatne spółki branżowo związane z rybołówstwem lub przemysłem okrętowym (prywatna Stocznia Ustka Sp. z o.o. zatrudniająca kilkadziesiąt osób, gdzie budowane są plastikowe łodzie ratunkowe). Działalność ta jest jednak zanikająca i przewiduje się w przyszłości turystyczno-rekreacyjny charakter dawnych terenów przemysłowych. Teren drugiego największego państwowego przedsiębiorstwa PPiUR "Korab" został sprzedany i obecnie działają tam przedsiębiorstwa z branży turystyczno-noclegowej (osiedle deweloperskie przy ul. Na Wydmie), pensjonaty. W innej jego części zlokalizowano pierwszą na polskim wybrzeżu aukcję rybną, sieciarnię (firma duńska) oraz usługi.

Kultura

Media

• Radio
  • W Ustce na stałe stacjonuje korespondent Polskiego Radia Koszalin, który przekazuje również relacje do ogólnopolskich rozgłośni Polskiego Radia.
• Prasa
  • "Ziemia Ustecka" – bezpłatny dwumiesięcznik, najstarsza gazeta ustecka (istnieje od 2000 roku)
  • "Kurier Ustecki" – bezpłatny dwutygodnik
  • Głos Pomorza – Dziennik Pomorza Środkowego
  • "Dziennik Słupski" – dodatek Dziennika Bałtyckiego
  • "Nasze Miasto" – bezpłatny dziennik Słupska i Ustki
  • "Zbliżenia" – dwutygodnik regionalny

">edytuj] Oświata

Szkolnictwo do 1939 r.

Przez cały XIX w. w Ustce była tylko jedna szkoła powszechna, początkowo kilkuklasowa - elementarna, następnie o pełnym zakresie edukacji stopnia podstawowego. W roku szkolnym 1897/98 pracowało w niej 6 nauczycieli, a w 1917 r. 8 nauczycieli i 3 nauczycielki. W budynku szkoły mieściły się odrębne klasy szkoły średniej niższego szczebla. W końcowych latach XIX w. założono w Ustce państwową szkołę nawigacyjną pierwszego stopnia (die Konigliche Navigationsvorschule). Szkoła ta stale borykała się z brakiem dostatecznej liczby kandydatów. Zlikwidowano ją w 1910 r.

Szkolnictwo po 1945 r.

W roku szkolnym 1977/78 do szkół podstawowych uczęszczało 1731 uczniów, Liceum Ogólnokształcące ukończyło 58 uczniów, a szkołę zawodową 65.

Szkoły podstawowe:

• Szkoła Podstawowa nr 1 im. kpt. Leonida Teligi,
• Szkoła Podstawowa nr 2 im. kmdra Bolesława Romanowskiego,

Gimnazja:

• Gimnazjum im. gen. Mariusza Zaruskiego,
• Społeczne Gimnazjum Usteckiego Towarzystwa Oświatowego,

Szkoły ponadgimnazjalne:

• Zespół Szkół Technicznych:
  • Technikum,
  • Technikum Uzupełniające dla Dorosłych,
  • Zasadnicza Szkoła Zawodowa,
• Zespół Szkół Ogólnokształcących im. Mikołaja Kopernika:
  • Liceum Ogólnokształcące,
  • Liceum dla Dorosłych,

Szkoły wyższe:

• Zamiejscowy Ośrodek Dydaktyczny Akademii Marynarki Wojennej im. Bohaterów Westerplatte,

Towarzystwa oświatowe:

• Ustecki Uniwersytet Trzeciego Wieku,
• Usteckie Towarzystwo Oświatowe,
• Ustecki oddział IQ Szkoła Pamięci

Sport

Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji

Kluby i towarzystwa sportowe:

• Miejski Klub Sportowy "Jantar Ustka"
• Lekkoatletyczny Klub Sportowy "Jantar Ustka"
• Klub Tenisa Stołowgo
• Stowarzyszenie Turystyczno Sportowe "STS Ustka"
• Stowarzyszenie Sympatyków Piłki Ręcznej "Szczypiorniak Ustka"
• Stowarzyszenie "Yacht Klub Ustka"
• Związek Kulturystyki i Fitnes
• Towarzystwo Krzewienia Kultury Fizycznej
• Ustecki Towarzystwo Sympatyków Sportu

Uczniowskie Kluby Sportowe:

• Bałtyk
• Fala
• Słupia
• Kyokushin
• Hetman
• Opty
• Jijitsu Gepard
• Tennis Team Club

Usteccy sportowcy:

• Natasza Caban
• Tomasz Iwan
• Barbara Madejczyk
• Agnieszka Pogroszewska

Komunikacja

Kolej

Ustka stanowiła niegdyś węzeł kolejowy skąd odchodziły linie kolejowe:

• Piła Główna – Ustka
• Sławno – Ustka
• Komnino – Ustka

W tej chwili istnieje tylko linia kolejowa Piła Główna – Ustka, pozostałe dwie zostały rozebrane, a na terenie miasta znajdują się dwa czynne przystanki kolejowe: Ustka oraz Mokrzyca (od 10 czerwca 1996 kiedy to włączono Mokrzycę do granic administracyjnych miasta).

Jest to linia kolejowa jednotorowa zelektryfikowana.

Transport autobusowy

Z Ustki drogą krajową nr 21 można dojechać do Słupska autobusami firm:

• Przedsiębiorstwo Państwowej Komunikacji Samochodowej w Słupsku S.A. - Niebieska Linia,
• Słupskie Przedsiębiorstwo Komunikacji "Dana Express" - nie zatrzymuje się na przystankach poza granicami Ustki i Słupska
• Nord Express sp. z o.o. - linia 100 Trasa do Lędowo-Osiedle ( Centrum Szkolenia Marynarki Wojennej )
  • - linie: Ex 100 i N 100, nie zatrzymują się na przystankach poza granicami Ustki i Słupska
• Usługi Przewozowe "Ramzes Wodnica" - dojeżdża do Lędowo Osiedle ( Centrum Szkolenia Marynarki Wojennej )

Z dniem 01. 09. 2010 roku słupski Miejski Zakład Komunikacji zrezygnował z obsługi tejże trasy.

Z Ustki istnieje połączenie do Osiedla Przewłoka, wsi Przewłoka i Wodnica:

• "Komunikacja miejska" - linia 2

Na zlecenie gminy wiejskiej Ustka usługi przewozowe z Ustki do wielu miejscowości gminnych świadczą ponadto:

• Usługi Przewozowe "Ramzes Wodnica"
• "Lazur Poddąbie" sp. z o.o.

Z Ustki jest wiele połączeń dalekobieżnych Przedsiębiorstwa Państwowej Komunikacji Samochodowej w Słupsku S.A.:

całorocznych do:

• Hrubieszowa
• Katowic
• Jeleniej Góry
• Warszawy
• Zakopanego (przez Toruń)

sezonowych do:

• Łodzi
• Kłodzka
• Rowów
• Zakopanego (przez Grudziądz)

Współpraca międzynarodowa

Miasta i gminy partnerskie:

• Bielsko-Biała – porozumienie o współpracy zawarte 20 lipca 2002 r.
• Enkhuizen (Holandia) – umowa partnerska podpisana 5 maja 1992 r.
• Kappeln (Niemcy) – umowa partnerska została zawarta 8 maja 1991 r.
• Słupsk – deklaracja współpracy partnerskiej w ramach Dwumiasto 13 lipca 2003 r.
• Palanga (Litwa) – porozumienie zostało zawarte 8 lipca 2006 r.
• Pionierskij (obwód kaliningradzki) – umowa o współpracy podpisana 11 września 2008
• Anklam (Niemcy)

Wspólnoty wyznaniowe

Kościół rzymskokatolicki:

• Parafia św. Pio w Ustce
• Parafia Najświętszej Maryi Panny Gwiazdy Morza w Ustce
• Parafia Najświętszego Zbawiciela w Ustce

Inne:

• Zbór Kościoła Zielonoświątkowego w Ustce

Zobacz też

• Kościół Najświętszego Zbawiciela w Ustce
• Kościół św. Jana Chrzciciela i św. Mikołaja w Ustce
• Latarnia Morska Ustka