Gorzędziej

Gorzędziej – wieś kociewska w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie tczewskim, w gminie Subkowy, 6 km na południe od Tczewa, na skarpie wiślańskiej. Wieś jest siedzibą sołectwa Gorzędziej w którego skład wchodzi również miejscowość Mały Gorzędziej.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego.

Historia

W IX w. w miejscu obecnej wsi istniał gród, strzegący szlaków handlowych. W pierwszej połowie XIII w. gród został rozbudowany, a od 1251 stał się własnością Sambora II. W 1280 Mściwoj II przekazał Gorzędziej biskupowi płockiemu Tomaszowi, z prawem założenia miasta. Miasto zostało lokowane w Gorzędzieju w roku 1287. Już w rok po lokacji, w roku 1288 książę Mściwoj II zatwierdzając przywileje zastrzegł, aby napływający osadnicy przybywali spoza granicy. Miało to na celu ograniczenie sprowadzenia osadników z innych okolicznych miast.W roku 1288 Gorzędziej uzyskał kolejny przywilej zdobył prawo otoczenia miasta obwarowaniem, poprawiającym bezpieczeństwo. Gorzędziej był miastem na prawie magdeburskim będącym własnością biskupa płockiego. W 1312 Krzyżacy wykupili Gorzędziej i odebrali mu prawa miejskie. Gród podupadł.

We wsi jednonawowy, gotycki kościół parafialny pw.św. Wojciecha z XIV w., przebudowany w XVIII-XIX w. (obecnie Sanktuarium), obok klasztor karmelitów bosych, XVIII-XIX w., stoi prawdopodobnie w miejscu dawnego grodu, na wzniesieniu usytuowanym na samej krawędzi doliny Wisły. Według tradycji, w 997 św. Wojciech płynąc Wisłą do Prus, zatrzymał się w Gorzędzieju, aby odprawić nabożeństwo.

Zobacz też

• Mała Słońca
• Most Knybawski
• Narkowy
• Subkowy