Rozłazino (województwo pomorskie)

Rozłazino (kaszb. Rozłazëno,niem. Roslasin) – wieś kaszubska w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie wejherowskim, w gminie Łęczyce. Wieś jest siedzibą sołectwa Rozłazino w którego skład wchodzą również Jeżewo, Rozłazinko, Redystowo, Dąbrówka Wielka. Rozłazino znajduje się na trasie linii kolejowej Kartuzy – Lębork (obecnie zawieszonej).

Według danych na dzień 31 grudnia 2011 roku wieś zamieszkuje 978 mieszkańców na powierzchni 26,36 km2 (powierzchnia obejmuje grunty wsi Rozłazino, Jeżewo i Redystowo).

Historia

Pierwszy znany dokument wymieniający wieś Rozłazino pochodzi z 1356 roku i został wydany przez komtura gdańskiego Swedera von Pfelland-a.

Po roku 1356 powstaje pierwszy kościół w Rozłazinie, a od początku XV wieku funkcjonuje tu samodzielna parafia. Kościół ten w latach 1614-1641 przejęli protestanci, a po 1641 roku odzyskali go katolicy. W wyniku tych działań i wojen religijnych XVII wieku kościół uległ zniszczeniu.
Drugi kościół w Rozłazinie powstaje w 1687 roku z inicjatywy bp Madalińskiego. Drugi kościół był wybudowany w systemie szkieletowym tzw mur pruski
W latach 1840-1841 wybudowany został na miejscu poprzedniego obecny kościół. Kościół nie posiada wieży kościelnej z przeznaczeniem na dzwonnicę, na której wybudowanie nie zgodziły się ówczesne władze pruskie. Między 1749 -1864 rokiem mieszkańcy Rozłazina podlegali pod parafię w Lęborku, zaś obecną parafię w Rozłazinie erygowano 28 listopada 1864 roku.

Już w drugiej połowie XVIII wieku istnieje w Rozłazinie szkoła. Po jej pożarze w 1894 roku wybudowano nowy budynek szkolny, który rozbudowano 1924 roku ze względu na dużą liczbę uczniów. W budynku szkoły w Rozłazinie funkcjonowała najstarsza na powiat lęborski szkoła zawodowa dla dziewcząt i dokształcająca dla chłopców.

W 1905 roku do Rozłazina dotarła kolej. Do obecnych czasów dotrwał budynek "stacji kolejowej" w Rozłazinie - Rozłazino (przystanek kolejowy).

Po pierwszej wojnie Rozłazino znalazło się po niemieckiej stronie granicy. W latach 1922-1923 w prezbiterium kościoła w Rozłazinie zamontowano dwa witraże z nazwiskami i datami śmierci mieszkańców parafii poległych w czasie pierwszej wojny.

Pod koniec drugiej wojny w 1945 roku Rozłazino znajdowało się na trasie tzw. ewakuacji więźniów niemieckiego obozu koncentracyjnego Stutthof. Na cmentarzach Łówcza i Nawcza znajdują się groby pomordowanych przez Niemców więźniów Stutthofu, którym niedane było nigdy osiągnąć celu owego marszu śmierci.

W drugiej połowie lat czterdziestych XX wieku nazwa miejscowości została zmieniona z Roslasin na Rozłazino.

Pomiędzy 1945-1954 miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego, powiatu lęborskiego, gminy Rozłazino.
W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego.

Na przełomie XX i XXI wieku za budynkiem starej szkoły wybudowano nową. Obecnie w Rozłazinie funkcjonuje nowa szkoła podstawowa i przedszkole w tym samym budynku.
W miejscowości funkcjonuje placówka Ochotniczej Straży Pożarnej. Na granicy sołectwa Rozłazino i sąsiedniego sołectwa Łówcz znajduje się nieduży fragment wydzielonych terenów Natura 2000 Dolina Górnej Łeby.

Zabytki

Na terenie wsi znajdują się

• kościół z 1841 roku
• budynek szkoły z przełomu XIX i XX wieku
• nieczynna gorzelnia z początku XX wieku
• budynki mieszkalne z początku XX wieku, należące wówczas do niemieckich służb celnych
• budynek stacji kolejowej w Rozłazinie z początku XX wieku -Rozłazino (przystanek kolejowy)
• droga alejowa wjazd do miejscowości od strony Godętowa