Cisiec

Cisiec – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie żywieckim, w gminie Węgierska Górka.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bielskiego.

Cisiec leżący w dolinie rzeki Soły, z siedzibą gminy łączy Trakt Cesarski. Powstał w XVIII w. za panowania cesarza Józefa II, jako najkrótszy szlak komunikacyjny łączący Kraków z Wiedniem. Wzdłuż fragmentu Traktu wiodącego do Ciśca wytyczono 2-kilometrową trasę spacerową – biegnie Głównym Szlakiem Beskidzkim im. K. Sosnowskiego (9 przystanków oraz punkt widokowy z panoramą Beskidów).

Nazwa wsi pochodzi od lasku cisowego znajdującego się w miejscu w którym powstała miejscowość.

Historia

Miejscowość zasiedlona została ok. XV i XVI wieku przez pasterzy wędrujących z Wołoszczyzny. Pierwszy raz wzmiankowana w 1608 r. W 1675 r. we wsi, według zestawienia pt. „Osada owiec wałaskich w państwie żywieckim na rok 1675” hodowano 373 owce. Za wypas owiec na pastwiskach górskich, polanach i halach mieszkańcy musieli uiszczać specjalną daninę: barany oraz guń z sukna owczego, zamieniane najczęściej na opłatę pieniężną

W 1776 r. nastąpił podział Państwa Żywieckiego. Wieś Cisiec wraz z Cięciną i Milówką przeszła z folwarku Węgierskiej Górki pod władzę Franciszka Myszkowskiego z Wieloposkich.

Wiek XVIII przyniósł znaczne zaostrzenie przepisów o ochronie lasów. Dotyczyło to przeważnie szkód wynikających z wycinania drzewostanu skarbowego w celu zdobycia ziemi pod uprawę. Od tego czasu rozpoczyna się nielegalne „wyrabianie” polan, łąk i pastwisk w puszczy, z czym prowadzona była walka aż do chwili uwłaszczenia.

W sierpniu 1836 r. wybuchła epidemia cholery która trwała do końca grudnia 1836 r. W parafii Milówka, do której należał Cisiec zmarło 300 osób, a w Rajczy 400 osób. Następną epidemią była epidemia kataro-febry, nie było jednak ofiar śmiertelnych.

W 1917 r. w Ciścu wystąpiła posucha, jakiej nie pamiętają najstarsi mieszkańcy wsi. Z powodu braku paszy ludność zbierała liście dla bydła i trzody chlewnej. Bydło oddawano na rzeź. Skóry wyprawiano domowym sposobem i wyrabiano prymitywne obuwie

W dniu 3 sierpnia 1925 r. nawiedziła Cisiec straszna powódź, a rzeka Soła zerwawszy tamy i mosty zmieniła swoje koryto. Brak mostów na Sole na długi czas utrudnił dzieciom uczęszczanie do szkoły. W dniu 27 czerwca 1930 r. na Małym Ciścu wybuchł groźny pożar. Silny wiatr i długa posucha zwiększyły klęskę żywiołu. Spłonęło 69 budynków.

W 1958 nastąpił katastrofalny wylew Soły. Obfite deszcze zaczęły padać 28 czerwca 1958 r. Soła przybierała już w godzinach porannych. W dniu 29 czerwca ludzie byli świadkami zerwania mostu u Grzegorzków i wylewu wody na drogę w Milówce (w Wierzbinach). W Ciścu wylew Soły nastąpił po południu. W godzinach od 16 do 20 woda gwałtownie przybierała i dochodziła do stodoły Dziedzica. Na drodze przed mostkiem koło Stanisława Drożdża było 1 m wysokości wody. Pola za drogą (zwane ogrodami) zostały zalane tak wysoko, że z wody sterczały tylko wierzchołki palików podtrzymujących drut kolczasty. Na kamieńcu z prawej strony Soły rzeka utworzyła nowe koryto. Na sad u Drożdżów i Husarzy płynął wał wody. Zniszczone zostały drzewa owocowe u Władysława Michalskiego.

Kolejna powódź miała miejsce 1 lipca 1959 o godzinie 9 rano Soła poczęła wzbierać swoje wody tak, że do godz. 12 w południe ich poziom równał się z poziomem drogi.

Sławna na całą Polskę jest historia kościoła parafialnego (parafia św. Maksymiliana Kolbego) z 1972 r. Ówczesne władze nie chciały udzielić pozwolenia na budowę świątyni. Po wcześniejszych drobiazgowych przygotowaniach mieszkańcy Ciśca wznieśli więc budynek w ciągu jednej nocy, na przygotowanych przedtem fundamentach.

Współcześnie

Obecnie miejscowość Cisiec liczy 3246 mieszkańców. W 1880 roku miejscowość zamieszkiwało 1846 osób. Przed II wojną światową liczba mieszkańców wynosiła 2907. Po wojnie liczba ta zmalała do 2689 osób.

Zabudowa Ciśca skupia się przede wszystkim wzdłuż dwóch równoległych dróg, biegnących po obu stronach Soły. Od tychże dróg odchodzą niekiedy krótkie uliczki, prowadzące do dalej położonych posesji. Wyjątek stanowi droga „na Cisieckie” (długa na ok. 2 km), odchodząca od drogi głównej i biegnąca wzdłuż lewego brzegu Żabniczanki.

Zobacz też

• Cisiec (przystanek kolejowy)