Ocena internautów miejscowości Międzybrodzie Żywieckie
Średnia ocena: 4.6
liczba ocen: 18
Ilość ulic: 57
Ilość kodów pocztowych: 1
Współrzedne geograficzne N: 49.765282
Współrzedne geograficzne E: 19.212219
Strefa numeracyjna: Kierunkowy 33
Liczba ludności: 1421
Wysokośc npm: od 320 do 760 m n.p.m.
SIMC: 0051374
Tablice rejestracyjne: SZY
Dzielnica: Jantosiki
Dzielnica: Klękowie
Dzielnica: Pod Zarębkami
Dzielnica: Sobusie
Dzielnica: Za Roztoki
Międzybrodzie Żywieckie – wieś w Beskidzie Małym (gmina Czernichów, powiat żywiecki, województwo śląskie), położona na południowo-wschodnim brzegu Jeziora Międzybrodzkiego, w dolinie potoku Isepnica, na stokach góry Żar, Cisowych Grap, Jaworzynki. Powierzchnia sołectwa wynosi 1003 ha, a liczba ludności 1463, co daje gęstość zaludnienia równą 145,9 os./km².
Powstanie osady sięga XVI wieku, kiedy zaczęto tu karczować lasy i budować wsie podgórskie. Pierwsze ślady Międzybrodzia Żywieckiego przypisuje się osadnikom, którzy osiedlili się na prawym brzegu rzeki Soły. Powstały tam tzw. półrolki, a obecnie znajduje się zalew rzeki Soły.
Obecnie w Polsce istnieją dwie wsie o nazwie Międzybrodzie:
Nazwa ta występuje jeszcze na Orawie oraz koło Piwnicznej.
Nazwa Międzybrodzie Żywieckie wzięła się stąd, iż prowadził tamtędy szlak handlowy na Orawę i Węgry. Zmierzając tym szlakiem, kupcy musieli dwukrotnie brodzić przez rzekę Sołę. Dlatego miejsce pomiędzy tymi brodami nazwano Międzybrodziem. Drugi człon nazwy – Żywieckie – dołożono dopiero w XIX w., ponieważ wieś należała wówczas do parafii w Starym Żywcu.
Ludność Międzybrodzia żyła długo w zacofaniu. Dopiero pod koniec XIX wieku wprowadzono tu tzw. "nauczanie zimowe", polegające na nauce podstaw czytania i pisania. Szkoła podstawowa powstała w 1910 r. Mieściła się najprawdopodobniej w prywatnym domu, a w latach 20. wybudowano dopiero drewnianą szkołę, która do dziś jest wykorzystywana i mieści przedszkole. Po wojnie wybudowano nową szkołę, murowaną. Kilka lat temu dobudowano do niej nową salę gimnastyczną i inne pomieszczenia – gimnazjum.
Międzybrodzie jest miejscowością o charakterze turystyczno-letniskowym. Według danych z 1998 r. 1/4 domów to domy letniskowe, których w ostatnich latach ciągle przybywa.
Zbocza Żaru, a przede wszystkim warunki termiczne i ukształtowanie wierzchołka góry, stały się obiektem zainteresowania polskich lotników już w latach 30. minionego wieku, w okresie dominacji polskiego lotnictwa w ówczesnej Europie. Ciche zbocze ożywiło się, gdy w latach 1934-36 budowano tu lotnisko i szkołę pilotów szybowcowych, poprzedniczkę dzisiejszej Górskiej Szkoły Szybowcowej "Żar". Atrakcją Żaru były latające szybowce, w których piloci szkolili się w zakresie lotów termicznych, żaglowych, falowych, wysokościowych i akrobacyjnych. Na Żarze rozegrano pierwsze po II wojnie światowej Międzynarodowe Zawody Szybowcowe Krajów Demokracji Ludowej (czerwiec 1949), w których polscy piloci na szybowcach "Sęp" odnieśli zdecydowane zwycięstwo. Od początku istnienia lotniska aż do końca lat 50. start szybowców odbywał się za pomocą gumowych lin naciąganych siłą ludzką. Lądowanie odbywało się u podnóża góry, a do transportu szybowców na szczyt służyła kolej szynowo-linowa. W latach 60. zaczęto używać do startu samolotów.
Po katastrofalnej powodzi w 1957 r. ówczesny rząd PRL zdecydował ustabilizować i optymalnie wykorzystać dopływy górnej Wisły, w tym także rzekę Sołę. W 1960 r. Hydrobudowa Kraków, generalny wykonawca, rozpoczęła wstępne roboty, tj. budowę zaplecza, infrastruktury potrzebnej na okres budowy, oczyszczanie dna przyszłego zbiornika itp. Rozpoczęto też wywłaszczanie wsi Zadziele, Stary Żywiec, Zarzecze, Rędzina. Definitywne zakończenie robót nastąpiło w 1966 r. W wyniku inwestycji Soła:
Drugie ożywienie Międzybrodzia i powstanie drugiej legendy góry Żar nastąpiło w latach 1970-1977, podczas budowy w Międzybrodziu Żywieckim elektrowni szczytowo-pompowej Porąbka-Żar. Na szczycie góry, w miejscu, w którym kiedyś stały hangary, powstał zbiornik wodny o pojemności 2 180 tys. m³. W związku z tym z dawnego lotniska na szczycie pozostał jedynie niewielki fragment. Tytułem rekompensaty Szkoła otrzymała od inwestora elektrowni nowe lotnisko z obszerniejszymi budynkami. W czasie budowy zbiornika wykonano drogę asfaltową na szczyt Żaru (ok. 7 km), która obecnie służy szkole, mieszkańcom i turystom. W 1975 r. została oddana do użytku elektrownia.
O lokalizacji elektrowni zadecydowały wyjątkowo korzystne warunki topograficzne: duży spad przy małej odległości między zbiornikami oraz możliwość wykorzystania zagospodarowanej kaskady Soły. Góra Żar swoją popularność może zawdzięczać swojemu płaskiemu szczytowi, który najpierw wykorzystano na potrzeby szkoły szybowcowej, a później do budowy zbiornika wodnego zasilającego elektrownię znajdującą się we wnętrzu góry. Elektrownia jest pierwszą w kraju elektrownią podziemną. Jest przeznaczona przede wszystkim do regulacji systemu energetycznego w czasie szczytów i zapadów obciążenia. Zainstalowane w niej urządzenia należą do najnowocześniejszych na świecie (2004). Zbiornik górny elektrowni nie ma dopływu naturalnego, wykonany jest w obwałowaniach z miejscowego materiału. Obwałowania te są umocnione od zewnątrz ekranem asfaltobetonowym. Wahania lustra wody wynoszą 20 m. Obudowa eliptycznej komory maszynowni elektrowni jest żelbetonowa o grubości 0,8 m. Wewnątrz są 4 pompoturbiny w układzie pionowym, o łącznej mocy 500 MW, zdolne do pompowania wody na rekordową wysokość 420 m. Pompoturbiny pełnią rolę generatorów prądu oraz pomp tłoczących wodę z jeziora do górnego zbiornika. W godzinach szczytu energetycznego woda ze zbiornika na górze jest spuszczana w dół. Czas uruchamiania turbin to 180 s, czas opróżniania zbiornika – 4 h, czas pompowania wody z dolnego do górnego zbiornika – 5,5 h.
Schyłek roku 2003 i budowa kolejki linowo-terenowej na Żar stały się równie wiekopomnym czasem jak poprzednie, ważne dla tego zakątka wydarzenia. Kolejka powstała na torach dawnego wyciągu szybowcowego, które zostały jedynie odpowiednio przygotowane do tego celu. Miejscowi piloci wiedzieli już wcześniej o modernizacji kolejki na Gubałówkę, dlatego zaproponowali przeniesienie dawnej do Międzybrodzia Żywieckiego i zorganizowanie obok niej trasy narciarskiej. 12 sierpnia 2003 Przedsiębiorstwo Robót Kolejowych przystąpiło do realizacji inwestycji, a po 130 dniach, 30 grudnia 2003, nastąpiło uroczyste oddanie Kolei Linowo-Terenowej do eksploatacji. Obecnie, zwłaszcza zimą (kiedy działa ośrodek narciarski na górze Żar), jest ona dużą atrakcją Międzybrodzia Żywieckiego, jak i całego Beskidu Małego.
Na górze Żar, na asfaltowej drodze na szczyt, występuje niecodzienne zjawisko. Przedmioty puszczane po asfaltowej drodze wydają się toczyć w pod górę – wbrew grawitacji, jednak jest to tylko złudzenie optyczne
Na terenie wsi działalność duszpasterską prowadzi Kościół Rzymskokatolicki (parafia NMP Nieustającej Pomocy).
Widok na Jezioro Międzybrodzkie
Szybowiec lądujący na lotnisku
Roślinność nad jeziorem
Samolot na lotnisku szybowcowym
Paralotniarz na Górze Żar
Kolejny widok na jezioro
Wagonik kolejki na górę Żar
Start szybowca na Lotnisku w Międzybrodziu Żywieckim
Ostatnia data aktualizacji: 2012-03-17 00:25:17