Powiat ełcki

Powiat ełcki – powiat w Polsce (województwo warmińsko-mazurskie) utworzony w 1999 w ramach reformy administracyjnej. Jego siedzibą jest miasto Ełk.

W skład powiatu wchodzą:

• gminy miejskie: Ełk
• gminy wiejskie: Ełk, Kalinowo, Prostki, Stare Juchy
• miasta: Ełk

Demografia

Liczba ludności (dane z 30 czerwca 2005):

Ludność w latach

• 1890 - 54 804 (w tym 857 katolików, 357 żydów)
• 1900 - 54 222 (w tym 52 163 ewangelików, 1195 katolików)
• 1910 - 55 579 (w tym 52 712 ewangelików, 1818 katolików)
• 1925 - 58 425 (w tym 56 030 ewangelików, 1900 katolików , 58 innych chrześcijan, 273 żydów)
• 1939 - 56 129 (w tym 52 816 ewangelików, 2031 katolików, 555 innych chrześcijan, 30 żydów)
• 1950 - 41 200
• 1960 - 49 500
• 1970 - 54 400

1975-1998 nie istniał

• 1999 - 85 710
• 2000 - 85 906
• 2001 - 85 968
• 2002 - 83 870
• 2003 - 84 104
• 2004 - 84 489
• 2010 - 85 980
• 2020 - 85 000
• 2030 - 83 900

Religia

Starostowie ełccy

• Janusz Nowakowski (1999 - 2002)
• Adam Puza (2002 - 2005)
• Tomasz Andrukiewicz (2005 - 2006)
• Krzysztof Piłat (od 2006)

Charakterystyka powiatu

Historyczny powiat ełcki (Landkreis Lyck) istniał na tym terenie jeszcze w granicach Niemiec, a następnie po II wojnie światowej do 1975 roku. Współczesny powiat ełcki powstał w 1999 r. w wyniku reformy administracyjnej kraju. Położony jest we wschodniej części województwa warmińsko-mazurskiego. Graniczy od północy z powiatem oleckim i suwalskim, od zachodu z giżyckim i piskim, od wschodu z augustowskim i od południa z grajewskim. Zajmuje obszar 1111,9 km2, który zamieszkuje 86 tys. mieszkańców. W skład powiatu ełckiego wchodzą Miasto Ełk oraz gminy Ełk, Kalinowo, Prostki i Stare Juchy.

Powiat obejmuje swoim zasięgiem Pojezierze Ełckie oraz część Mazur Garbatych. Położony jest na ziemiach, które we wczesnym średniowieczu zamieszkiwały plemiona Jaćwingów. Lud ten zanikł z końcem XIII wieku, wymordowany, bądź wysiedlony przez Zakon Krzyżacki. Pozostały po nim jedynie grodziska, kurhany, wzmianki w starych kronikach oraz wiele nazw topograficznych. Kolonizacja ziem powiatu zaczęła się na przełomie XIV i XV wieku. Pierwszym osiedlem na tym terenie była prawdopodobnie Ruska Wieś (założona przez Rusinów w 1376 roku) i w tym samym mniej więcej czasie wieś Klusy. Osiedlali się tutaj osadnicy z Mazowsza.

Klimat powiatu należy do najzimniejszych w Polsce. Niższe średnie temperatury roczne występują tylko na terenach górskich i w sąsiednim powiecie oleckim. Średnia temperatura roczna w powiecie wynosi około 6,6 st. C, temperatura stycznia –4,2 st. C, lipca 17,8 st. C. Ilość opadów jest tu stosunkowo duża, z rzadka występują posuchy, duża jest jednak wietrzność. W lecie przeważają wiatry zachodnie i północno-zachodnie, zimą południowo-wschodnie i zachodnie.

Krajobraz powiatu ełckiego jest typowy dla krajobrazu moreny czołowej. Wyróżniają go liczne zaokrąglone wyniosłości, zamknięte zagłębienia, około 90 większych i mniejszych jezior, niezdecydowana sieć hydrograficzna oraz zawiły układ poziomic. Najwyższe wzniesienie to Płowcza Góra (205 m n.p.m.) leżąca w okolicy Skomacka Wielkiego. Natomiast obszary położone najniżej to pobliża jezior, m.in.: Przepiórki, Białego, Krzywego, Stackiego, a także tereny ciągnące się wzdłuż biegu rzek: Ełku, Przepiórki, Małkiń. Obniżenie tych terenów sięga 120 m n.p.m.

Niemal cały powiat znajduje się w dorzeczu rzeki Ełk. Największym jej dopływem jest rzeka Lega, nosząca w swym środkowym odcinku nazwę Małkiń, a od Jeziora Rajgrodzkiego do ujścia płynie jako Jerzgnia. Lasy powiatu ełckiego zajmujące 23,2 ha to na ogół pozostałości niegdysiejszej Puszczy Jaćwieskiej. Jej fragmentami są: na północy Puszcza Borecka, na wschodzie Puszcza Augustowska i Lasy Ełckie. W lasach powiatu przeważają drzewa iglaste, przede wszystkim świerk i sosna. Ponadto, w drzewostanie występują: lipa, dąb, wierzba, brzoza i olcha. Bogata jest też roślinność wodna: turzyce, skrzypy, manna, jaskry, ponadto: trzciny, sitowie, pałka wodna, a na jeszcze głębszych wodach: grzybienie i grążel żółty. Nie brak tu rezerwatów przyrody czy jej pomnikowych okazów podlegających ochronie. Przykładem jest rezerwat Ostoja Bobrów w Bartoszach - kompleks otoczony z trzech stron jeziorami, na którym występuje ponad 270 gatunków roślin, a także interesujące okazy miejscowej fauny.