Straduny

Straduny (niem. Stradaunen) – stara wieś mazurska w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie ełckim, w gminie Ełk.

W latach 1818-1975 w powiecie ełckim. Do 1954 roku miejscowość była siedzibą gminy Straduny. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa suwalskiego. Po reformie administracyjnej w 1998 r. ponownie w powiecie ełckim.

Miejscowość jest malowniczo położona nad rzeką Ełk i Jeziorem Straduńskim. Wieś leży między miastami Ełk (7 km na południe od Stradun) i Olecko (20 km na północ).

Historia

Osada powstała w roku 1475 wraz z budową na skarpie rzeki Ełk zamku krzyżackiego. Wzmianki pisane wspominają, że w 1513 roku na zamku urzędował burgrabia. Straduny były ówcześnie siedzibą komornictwa (odpowiednika dzisiejszego powiatu). Po upadku Zakonu krzyżackiego w 1525 r., na zamku siedzibę miał starosta straduński. Po 1560 r. gdy powstało Olecko, Straduny zaczęły tracić na znaczeniu a sam zamek zaczął podupadać. Wkrótce do powiększającego się Olecka przeniesiono siedzibę starosty.

W latach 1731-1737 pastorem był Jerzy Wasiański (1692-1741) – przetłumaczył na język polski Nowo wydany Kancjonał Pruski (1741), do którego dołączył inne pieśni, w tym psalmy Jana Kochanowskiego. Był to najpopularniejszy kancjonał mazurski od XVIII do początków XX w. Do 1926 r. miał 72 wydania w nakładzie do 50 tys. egzemplarzy każdy.

W 1900 r. w Stradunach mieszkało 599 osób, natomiast w obszarze dworskim (Gutsbezirk Stradaunen) 193 osoby. Po likwidacji obszaru dworskiego liczba mieszkańców wsi w 1933 r. wynosiła 773 osoby, a w 1939 wzrosła do 901.

W okresie II wojny światowej wieś nie była miejscem bezpośrednich działań wojennych. Dzięki temu Straduny zachowały do dnia dzisiejszego pierwotną architekturę i układ ulic. Jednakże wycofująca się armia niemiecka zniszczyła mosty nad rzeką Ełk oraz plebanię, gdyż wcześniej znajdował się tu lokalny punkt dowodzenia.

Obecni mieszkańcy wsi to w większości potomkowie osadników polskich przybyłych do wsi po zakończeniu II wojny światowej. Przed 1944 r. wieś liczyła ok. 800 mieszkańców Mazurów, Niemców i Polaków. Większość ludności opuściła Straduny w 1944 roku w obawie przed represjami ze strony zbliżającej się Armii Radzieckiej.

Zabytki

• Zabytkowy kościół, wybudowany w latach 1736-1738, o barokowym wystroju. Kościół stoi na miejscu wcześniejszego kościoła drewnianego. Prawdopodobnie kościół był częścią kompleksu zamkowego zbudowanego w tym miejscu przez Krzyżaków w XV w. Wewnątrz kościoła znajdują się zabytkowe organy z XVIII wieku, płyty nagrobne miejscowych rodów szlacheckich z XVI i XVII wieku oraz obraz Ukrzyżowanie wykazujący wpływy szkoły Albrechta Dürera. Pierwotnie kościół był świątynią katolicką. Po sekularyzacji zakonu krzyżackiego stał się świątynią protestancką. Po II wojnie światowej kościół został zamieniony na rzymskokatolicki (od 1946 r.). Po wojnie pierwszym proboszczem parafii był ks. Józef Kącki. Parafia w Stradunach prowadzona jest przez zakon księży kanoników regularnych laterańskich. Początkowo kościół pw. św. Leonarda, obecnie Matki Boskiej Królowej Polski. Na ścianie kościoła znajduje się reper, pochodzący z okresu Królestwa Prus.
• Stary młyn wodny malowniczo położony nad sztucznym spiętrzeniem rzeki Ełk przy ulicy Nadrzecznej.
• Zabudowania XIX-wiecznego folwarku położonego nad rzeką przy ulicy Nadrzecznej oraz pozostałości parku krajobrazowego.
• Dawny budynek szkoły polskiej położony przy ulicy Kajki.
• Pozostałości 3 cmentarzy położonych na początku i końcu wsi przy trasie Ełk – Olecko.