Menu
Home» » » » »

Mapa miejscowości Wojnowo


Informacje o Wojnowo:

Ilość kodów pocztowych: 1

Współrzedne geograficzne N: 53.664700

Współrzedne geograficzne E: 21.472500

Strefa numeracyjna: Kierunkowy 87

Liczba ludności: 230

Tablice rejestracyjne: NPI

Oficjalna strona miejscowości

Dzielnice, Wojnowo

  • Dzielnica: Majdan

Wojnowo (województwo warmińsko-mazurskie)

Wojnowo (niem. Eckertsdorf) – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie piskim, w gminie Ruciane-Nida.

W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa suwalskiego.

Historia

Powstanie osady

Wieś została założona przez rosyjskich staroobrzędowców, którzy rozpoczęli osiedlanie się w Prusach od 1831 (osiedlili się we wsiach Onufryjewo, Ukta, Zameczek, Iwanowo, Piaski). Pierwszego zakupu ziem nad rzeką Krutynią w pobliżu jeziora Duś dokonano 2 grudnia 1831 i było to 1504 morgów pruskich lasu. Głównym nabywcą tych terenów był brat słynnego Jefima Borysowa, Sidor Borysow (Sławikow), mieszkający przed przyjazdem do Prus w Posejance w Suwalskiem. Po stłumieniu powstania w Polsce, zjawił się on tam z pozostałymi współtowarzyszami i przystąpił do zakładania wsi, która od nazwiska ówczesnego pruskiego nadleśniczego otrzymała oficjalną nazwę Eckertsdorf. Jednak Sidor Borysow na pamiątkę wsi w powiecie rzeżyckim (Rosja), w której w 1778 się urodził, nazwał ją Wojnowem.

Rozwój w latach 1831–1842

W grudniu 1831 staroobrzędowcy zakupili również grunty na lewym brzegu Krutyni na północ od Wojnowa, gdzie powstały z czasem następujące wsie: Gałkowo (od staroruskiego słowa galiat – radować się, niem. Galkowen), Mościszki (zwane też Nikołajewo, Nikolaihorst) od imienia jednego z czterech osadników, Zameczek (Schlößchen) i w 1840 Iwanow (Iwanowen).

Na północny wschód od Wojnowa 13 staroobrzędowców przyjechało ze wsi Jury, Wilczego, Poliszewo i Ignacego. Osiedli oni na 722 morgach 27 prętach ziemi dając zgodnie z aktem kupna – sprzedaży z 1 kwietnia 1832 początek wsi Ładne Pole (Schoenfeld), nazwanej później Śwignajno. Wieś ta powstała na północny wschód od Wojnowa.

Niejaki Fiodor Iwanow (Czujow) z Białej Góry (w pow. Suwalskim) nabywając 230 morgów 20 prętów ziemi założył wieś Kadzidłowo (Kadzidlowen). Na podstawie podobnej transakcji w 1832 powstała wieś Piaski (Piasken), położona nad jeziorem Bełdany w odległości 1,5 km od Onufryjewa. Głównymi nabywcami byli Onufry Jakowlew i Sawaszej Osipow (Piaskowski). Staroobrzędowcy byli też założycielami wsi Piotrowo (Peterhain) i Osiniak (Fedorwalde). Ta ostatnia otrzymała od założyciela urzędową nazwę Fedorwalde.

Staroobrzędowcy nabyli w różnym czasie łącznie 5047 morgów leśnego gruntu za sumę 24 084 talarów. W sumie wyznawcy starej wiary prawosławnej założyli jedenaście wsi w powiecie mrągowskim. Starowiercy mieszkali jeszcze w rozproszeniu w innych powiatach. W 1837 roku w powiecie węgorzewskim było ich 3, w gołdapskim – 4, w piskim – 36, w giżyckim -3, w ełckim – 19 i w oleckim – 8 . Wszyscy pełnoprawni osiedleńcy w liczbie 275 emigrowali na Mazury w latach 1829–1832 z 29 wsi guberni augustowskiej i suwalskiej: Biała Góra, Buda Ruska, Głęboki Rów, Huta, Ignacego, Jury, Kolno, Leszczewo, Linówek, Lipina, Lipniak, Malinowo, Olszynka, Pijawne Ruskie, Pokralewo, Pogorzelec, Politewo, Posejanka, Rykowizna, Sejny, Smolewizna, Sołomianki, Szczury, Wiernie, Wilczego, Wodziłki, Wysoka Góra, Zaleszczewo i Zdrojszczyki. Pozostali przybywali do 1842 również z tych ziem, ale także z guberni witebskiej i wileńskiej. Od jednej do kilku rodzin przybyło z guberni czernihowskiej, nowogródzkiej, mińskiej, pskowskiej, smoleńskiej, twerskiej, moskiewskiej, woroneskiej, żytomierskiej i niżnonowogrodzkiej. Z Warszawy i Modlina, przyjechało 10 osób (9 do Wojnowa, 1 do Onufryjewa), z Rygi – 16, po 5 z Dyneburga i Moskwy, po 3 z Petersburga i Miławy i po 1 z Rajgrodu w królestwie polskim oraz Kijowa, Jarosławia, Orłowa i bliżej nieznanych z Podola. Osadników zwalniano od opłaty podatków w ciągu pierwszych sześciu lat, ale nie przyznano im przywileju wolnego wyrębu lasów. Nie uzyskali też zwolnienia od obowiązku służby wojskowej aż do trzeciego pokolenia. Jedynie staroobrzędowcy z pierwszego pokolenia, którzy nabyli ziemię na swoje imię, byli wolni od poboru do wojska. Ponieważ przeważnie grunty formalnie kupował jeden delegowany staroobrzędowiec, więc ci wszyscy, którzy od niego otrzymywali swoje parcele, tracili prawo do zwolnienia ze służby wojskowej. W 1842 roku w wieku poborowym było 142 starowierców, we wsiach Wojnowo – 61, Osiniak – 11, Gałkowo – 8, Nikołajewo -5, Onufryjewo -16, Piotrowo -7, Piaski – 5, Zameczek – 12, i Ładne Pole – 17 mężczyzn. Jedynym ustępstwem wobec ich była zgoda na nie strzyżenie bród. Mimo tych ograniczeń 8 stycznia 1834 roku przybysze zdołali wybudować dla siebie domy i w większości wykarczować las na zakupionym terenie. Z miejscową administracją osadnicy porozumiewali się w języku polskim, który opanowali w czasie pobytu w Królestwie Polskim. Przy zawieraniu umów towarzyszył im polski tłumacz przysięgły – Skopnik. Starowiercy na Mazurach, zanim pobudowali molenny, modlili się w wybranych domach odpowiednio przystosowanych do tego celu.

Budowle religijne

W 1837 mieli już świątynię w Ładnym Polu. Zbudowali ją mieszkańcy wsi Ładne Pole, Osiniak i Piotrowo. Została wzniesiona z surowych okrąglaków i pokryta słomą. Przed wejściem dostawiono dzwonnicę z ośmiokońcowym krzyżem, do której wchodziło się z przedsionka świątyni. Pod dwuspadowym daszkiem zawieszone były początkowo biła – drewniane i metalowe, a potem dzwony . Ostatnie nabożeństwo odbyło się w niej w 1915. W 1935 molennę rozebrano.

W 1846 wybudowano w Wojnowie większy kościół z dzwonnicą o wymiarach: 10 m długości, 6 m szerokości, i 5 m wysokości. Daszek na dzwonnicy był czterospadowy i wchodziło się do niej z zewnątrz po specjalnej drabinie, żeby uruchomić trzy dzwony. Na tylnej części dachu molenny, na kwadratowej podstawie umieszczona została kopulasta wieżyczka z ośmiokońcowym krzyżem wysokości 12 m. Po pożarze w 1921 wybudowano z czerwonej cegły nową świątynię, zewnątrz przypominającą kościół ewangelicki, ale wnętrze jej, istniejące do dziś, jest typowe dla kościołów wyznawców starej wiary prawosławnej. Istnieje również do dzisiaj zespół budynków klasztornych z XIX wieku.

Zabytki

  • Cerkiew drewniana z lat 1921–1923, wybudowana według projektu ks. Aleksandra Awajewa z Tweru. pierwotnie przeznaczona była dla jedinowierców (tych, którzy uznali kościół prawosławny przy zachowaniu dawnych obrzędów) później parafialna cerkiew prawosławna, obecnie cerkiew klasztorna. Architektura świątyni zawiera liczne elementy budownictwa staroruskiego. Przy cerkwi funkcjonuje obecnie prawosławny klasztor żeński Zaśnięcia Matki Bożej. Cerkiew służy też miejscowej parafii Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego.
  • Klasztor filiponów wybudowany w 1847, pierwotnie monaster męski, rozbudowany w latach 1852–1857 przez Piotra Ledniewa, zwanego Pawłem Pruskim. W 1885 przybyła tu z Moskwy zakonnica (Jewpraksija), wykupiła klasztor wraz z folwarkiem, założyła zgromadzenie żeńskie i sprowadziła mniszki ze spalonego klasztoru w Spychowie. We wnętrzu klasztornej molenny muzeum: wystrój staroobrzędowego domu modlitwy, ikony z XIX w., krzyże, księgi, srebrny żyrandol. W zespole klasztornym znajdują się także: dom zakonnych, dwa domy furtialne, brama, budynki gospodarcze.
  • Neogotycka molenna wybudowana w latach 1923–1927 (świątynia miejscowej parafii Staroprawosławnej Pomorskiej Cerkwi RP).
  • Cmentarz prawosławny
  • Chałupy drewniane z końca XIX i początku XX w.

Zobacz też: Wojnowo, Wojnów

Bibliografia

  • Darmochwał T., Rumiński M. J., 1996. Warmia Mazury, przewodnik. Agencja TD, Białystok

Kody pocztowe, Wojnowo (wyświetlono 1/1)

Ocena internautów miejscowości Wojnowo
Średnia ocena: 3.5
liczba ocen: 14

Wtyczki społecznościowe

Lubisz miejscowość Wojnowo, kliknij Google +1 , lub Lubię to!

Komentarze o miejscowości Wojnowo

Ostatnia data aktualizacji: 2012-03-17 07:22:22

Szybka zmiana regionu Polski