Średnia ocena: 4.2
liczba ocen: 10
Ilość kodów pocztowych: 1
Współrzedne geograficzne N: 53.934719
Współrzedne geograficzne E: 15.825830
Strefa numeracyjna: Kierunkowy 94
Liczba ludności: 232
Wysokośc npm: 57 m n.p.m.
SIMC: 0303031
Tablice rejestracyjne: ZBI
Podwilcze (niem. Podewils) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie białogardzkim, w gminie Białogard. W latach 1975-1998 wieś należała do województwa koszalińskiego. W roku 2007 wieś liczyła 232 mieszkańców.
Wieś leży ok. 14 km na południowy zachód od Białogardu, pomiędzy Białogardem a miejscowością Sławoborze, przy trasie byłej linii wąskotorowej Białogard – Lepino. Podwilcze było w przeszłości wsią rezydencjonalno-folwarczną. Zabudowania chłopskie reprezentują typ wsi skupionej przy zespole dróg tzw. widlicy. Gospodarstwa skoncentrowane są przy czterech ulicach, które łącząc się przy kościele, folwarku i dawnej szkole, tworzą centrum wsi. Założenie parkowo–pałacowe zlokalizowane jest w południowo-zachodniej części wsi. Pałac wraz z przyległym parkiem oddalony jest od części folwarcznej o ok. 250 m na południe. Rezydencja ogrodzona jest, od strony drogi i folwarku, murem z głazów. Główny wjazd, stanowiący łącznik pomiędzy wsią a pałacem, prowadzi przez okazałą bramę i wiedzie na podjazd. Droga łącząca centrum z rezydencją prowadzi na cmentarz, a dalej na pola uprawne. W okolicy występują torfowiska niskie.
Podwilcze było rodzinnym gniazdem znanej pomorskiej linii rodu von Podewils na pewno już w 2. połowie XIV wieku. Jest to jedyna informacja, jaką posiadamy o właścicielach majątku aż do 1720 roku. W tym samym roku Franciszek Wilhelm Podewils, radca rządowy, odziedziczył Podwilcze wraz z Rychówkiem po majorze Georgu Joachimie Podewilsie. Dobra te zostały sprzedane 28 kwietnia 1746 roku na okres 24 lat wdowie po Franciszku Hoyer. Ta z kolei już 10 kwietnia 1747 roku przekazała majątek swoim dwóm braciom: Bogislavowi Georgowi Friedrichowi von Podewils i Heinrichowi Wilhelmowi von Podewils. Kolejna zmiana właściciela nastąpiła na mocy decyzji, jakie podjęła w dniu 2 września 1748 i 18 kwietnia 1749 roku owdowiała Maria Helena von Podewils z domu von Münchow, pełniąca funkcję wysokiego urzędnika władzy terenowej. W wyniku postanowień dotychczasowej właścicielki nastąpił podział dóbr pomiędzy jej dwóch synów. Starszy, porucznik Bogislav Georg Friedrich, otrzymał dobra Łoźnica, natomiast młodszy, kapitan Heinrich Wilhelm, otrzymał Podwilcze. Na mocy jego testamentu, z 9 stycznia 1758 roku, cały majątek Podwilcze otrzymał jego najmłodszy brat, porucznik Adrian von Podewils. Rozporządzeniem z dnia 2 września 1760 roku Adrian przekazał dobra swojej młodszej siostrze Sophii Dorothei von Podewils, wdowie po majorze von Wrede. Kolejna zmiana właściciela dóbr nastąpiła 24 marca 1762 roku. W tym dniu dobra otrzymała najmłodsza siostra Sophii Dorothei, Maria Louise von Podewils. Maria Louisa była żoną najwyższego urzędnika kameralnego Carla Friedricha Wendlanda. Następnie majątek Podwilcze odziedziczył w 1781 roku Bogislav Georg Friedrich Wendland, ich jedyny syn.
Męska linia rodu von Podewils, w 1804 roku, reprezentowana jest przez Samuela Christiana von Podewils. Wykupił on rodzinne gniazdo za sumę 26.000 talarów. Następnie przekazał majątek swojemu drugiemu synowi Emilowi Melchiorowi Friedrichowi. Po śmierci Emila Melchiora Friedricha dobrami zarządzała jego żona. Jest to ostatnia informacja, z początku XIX wieku, dotycząca właścicieli majątku. Kolejne wiadomości o dziejach majątku i jego właścicieli dotyczą wydarzeń z końca XIX wieku. Na obecnym etapie stanu badań nie są znane dzieje majątku pomiędzy 1804 a 1890 rokiem.
W 1890 roku Podwilcze nabył gospodarz wiejski, Max von Hewald. Był on znany z działalności dobroczynnej na rzecz domu sierot w Lipsku (Leipzig). Tytuł barona otrzymał za zasługi dla tegoż domu. Nowy właściciel, w celu pozyskania funduszy na zakup majątku, sprzedał krótko przed 1890 rokiem grunty na peryferiach Berlina. Max von Hewald był inicjatorem przebudowy pałacu, i z jego osobą należy wiązać nową neogotycką szatę. Świadczą o tym inicjały "MvH" znajdujące się na fasadzie pałacu. Ponadto wybudował on w 1900 roku dwuklasową szkołę wraz z mieszkaniem służbowym dla nauczyciela, w 1904 roku wzniósł gorzelnię oraz urząd podatkowy a także wiele zabudowań gospodarskich. Zmarł 15 czerwca 1908 roku, a majątkiem do 1 listopada 1908 roku zarządzał administrator.
Następnie Podwilcze stało się własnością rodziny Gustava von Holtzendorffa. Baron Max von Hewald, w czasie swego gospodarowania w Podwilczu, powiększył majątek o Rychowo, i Zagórze dlatego przeszły one również na własność von Holtzendorffów. Gospodarowali oni na majątku do 1945 roku.
Spokojne życie mieszkańców wsi przerwała II wojna światowa. Podczas działań wojennych, na początku 1945 roku, lotnictwo radzieckie zrzuciło na Podwilcze kilka bomb zapalających. W wyniku bombardowania zniszczeniu uległy trzy zabudowania gospodarskie należące do Franciszka Lehnhardta i Gerharda Ollermanna. Armia Czerwona wkroczyła do wsi 3 marca 1945 roku. Żołnierze radzieccy dopuścili się wobec miejscowej ludności wielu okrucieństw. Z siedemnastu osób, jakie uprowadzono ze wsi przeżyła tylko jedna.
Zabytki chronione prawem:
Przylegający do pałacu park o pow. 21,77 ha pochodzi z początku XIX wieku. Jest to największy i najciekawszy park gminy. Park tworzy rozległe założenie obejmujące między innymi stawy, wzgórze widokowe, cmentarz rodowy oraz zabudowania pałacu, wozowni, domu służby, lodowni i przylegającej do parku gorzelni. Drzewostan parku tworzą głównie buki, graby, oraz dęby szypułkowe (jeden o obw. 454 cm), daglezje oraz młodsze olsze, jesiony i klony zwyczajne. W części północnej rośnie grupa dębów czerwonych. W sąsiedztwie pałacu rosną jodły pospolite, cyprysiki groszkowe. W parku stwierdzono trzy drzewa pomniki przyrody – dwa buki o obw. 370 oraz 445 cm i jedną jodłę o obw. 335 cm, dodatkowo rośnie tutaj również kasztan jadalny, buk czerwonolistny, jesion wyniosły. Przeciętna wysokość drzew to 21 m, najwyższym natomiast drzewem w parku jest daglezja (42 m). W runie natomiast występują między innymi bluszcz pospolity i przytulia wonna.
We wsi występują dwa cmentarze:
Ze wsi do Rarwina po obu stronach drogi rosną dęby szypułkowe i kasztany tworzące aleję o długości 2000 m o obw. 178 – 320 cm.
Przez miejscowość prowadzą trzy lokalne szlaki turystyczne:
Około 1 km na wschód od Podwilcza w lesie można spotkać nie tylko bogatą roślinność jak np. borówkę bagienną, żurawinę, rosiczkę, czermień błotną, wełniankę, kosaciec żółty ale również głaz narzutowy o obwodzie 14,2 m i wysokości 1,8 m. Zbudowany jest on z granitognejsu szaro-różowego, nie jest objęty ochroną prawną,
We wsi znajduje się jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej.
Rolnicy specjalizują się w hodowli trzody chlewnej.
Miejscowa gorzelnia wytwarza spirytus surowy i wywar.
We wsi jest filia Gminnej Biblioteki Publicznej w Stanominie.
W miejscowości znajduje się przystanek komunikacji autobusowej.
Ostatnia data aktualizacji: 2012-03-17 07:17:46