Menu
Home» » » » »

Mapa miejscowości Rarwino


Informacje o Rarwino:

Ilość kodów pocztowych: 1

Współrzedne geograficzne N: 53.953060

Współrzedne geograficzne E: 15.794720

Strefa numeracyjna: Kierunkowy 94

Liczba ludności: 213

Wysokośc npm: 31 m n.p.m.

SIMC: 0303048

Tablice rejestracyjne: ZBI

Rarwino (powiat białogardzki)

Rarwino (niem. Rarfin) – wieś sołecka w Polsce, położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie białogardzkim, w gminie Białogard. W latach 1975-1998 wieś należała do województwa koszalińskiego. W roku 2007 wieś liczyła 213 mieszkańców. Jest najbardziej na zachód położoną miejscowością w gminie.

Geografia

Wieś leży ok. 15 km na południowy zachód od Białogardu, przy trasie byłej linii wąskotorowej BiałogardLepino. W niewielkiej odległości przepływa rzeka Pokrzywnica. Wieś w układzie owalnicy, w terenie pagórkowatym. Otoczona przez pola, łąki oraz lasy.

Historia

Rarwino to wieś o metryce średniowiecznej. W 1299 r. był wzmiankowany Gustlavusde Rarvyn. Wieś pojawia się w dokumentach po raz pierwszy w 1380 r. Miejsce należało do najstarszych posiadłości rodziny von Flemming. W 1491 roku wzmiankowana jako lenno rodziny von Podewils. W 1729 r. Grzegorz Henryk v. Podelwis sprzedał majątek generałowi Janowi Fryderkowi von Platen. W 1775 r. następuje alodyfikacja majątku przez von Platen. W 1784 r. wieś stanowiła własność szlachecką. Król Fryderyk II w 1780 r. dał środki na melioracje i postawienie folwarku, wśród pól, nosił nazwę Friderichshofe. W 1. poł. XIX wieku majątek przechodzi w ręce rodziny Guse. Na początku XX wieku właścicielem był Hans Henryk Guse. W rękach tej rodziny majątek pozostawał aż do końca II wojny światowej.

Zabytki i ciekawe miejsca

Zabytki chronione prawem:

  • kościół pw. Narodzenia NMP barokowy, wybudowany w 1572 r., przebudowany w 1751 i 1834 r., nr rej. 198 z 1 lipca 1959 r. Kościół filialny, rzymskokatolicki należący do parafii pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Stanominie, dekanatu Białogard, diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej, metropolii szczecińsko-kamieńskiej. Usytuowany w centrum wsi na terenie płaskim, otoczony owalnym placem o prostej podłodze urbanistycznej w całości wypełnionej trawiastą polaną, z drzewami rosnącymi wzdłuż parceli (jesion, lipa, klon (roślina)). Pierwotnie wokół kościoła rozciągał się cmentarz, obecnie zlikwidowany. Po stronie północno-zachodniej kościoła ustawiony jest współczesny misyjny krzyż. Teren przykościelny wyznaczony jest kamiennym cyklopowym murem o nieobrobionych ciosach górą we fragmentach ze współczesną metalową siatką na metalowych prostych słupach. Z 1532 r. zachował się ogólny zarys budynku oraz informacje o fundacji kościoła przez generała J. F. von Platen. Następna rozbudowa miała miejsce w 1751 r. W ich wyniku kościół otrzymał wystrój barokowy nadany poprzez formę i detal wieży oraz wewnątrz z ołtarzem głównym i emporami bocznymi. Dość nietypową i stanowiącą zagadkę stanowi sposób rozwiązania zachodniej części kościoła, z dwoma bardzo masywnymi, murowanymi słupami, przechodzącymi poprzez całą wysokość kościoła i wyznaczającymi wschodnią ścianę wieży. Po pożarze w 1803 r. został odbudowany. W kościele zachowały się tablice remontowe rzemieślników z 1884, 1897, 1892, 1919 oraz 1926 roku. W 1942 r. dzwon z kościoła odlany w 1576 r. został przeznaczony na przetopienie dla celów wojennych, ale uniknął tego losu i obecnie jest na cmentarzu w miejscowości Leichlingen (Rheinland) w Niemczech.
  • park dworski z 2. poł. XIX wieku, nr rej. 1042 z 24 czerwca 1978. Powierzchnia 4,00 ha, zlokalizowany w północnej części wsi, ładne okazy modrzewia europejskiego, jodły pospolitej i grupa platanów klonolistnych. Wzdłuż granicy parku przy drodze do Domacyna rośnie rząd kasztanowców pospolitych.

Dwór z 2. poł. XIX wieku, pierwotnie składający się z korpusu i dwóch bocznych oficyn, które pełniły najprawdopodobniej rolę zabudowań gospodarczych. Taki układ został zaznaczony na mapie z 1889 r. Po przebudowie w latach 60. XX wieku pierwotny wygląd uległ zatarciu. Obecnie budynek jest bezstylowy.

Grodzisko nizinne datowane na IX–X wiek. Położona na wzniesieniu wśród podmokłych łąk w odległości 550 m na północ od Rawina i 850 m na wschód od rzeki Pokrzywnicy. Jest to przykład osiedla obronnego Słowian z okresu wczesnego średniowiecza. Zabytkowy obszar ma wymiar 130 m na 180 m.

W Rarwinie znajdują się dwa nieczynne cmentarze:

  • przykościelny o pow 0,32 ha, rośnie klon srebrzysty
  • ewangelicki o pow. 0,23 ha. w runie rośnie bluszcz i konwalia majowa.

Gospodarka

We wsi znajduje się kotłownia węglowa, funkcjonuje zbiorczy system odprowadzania ścieków.

Przyroda

Ze wsi do Podwilcza po obu stronach drogi rosną dęby szypułkowe i kasztany tworzące aleję o długości 2000 m o obw. 178–320 cm.

Turystyka

Przez miejscowość wiodą dwa lokalne szlaki turystyczne:

  • Szlakiem torami byłej kolejki wąskotorowej – rowerowo-pieszy, nieoznaczony
  • Szlakiem parków, dworów i pałaców – motorowy, nieoznaczony.

Osoby urodzone w Rarwinie

  • Franz Woken (ur. 1685, zm. 1734) – niemiecki pedagog, historyk, teolog luterański

Kultura i sport

W miejscowości jest świetlica wiejska.

Komunikacja

W Rarwinie znajduje się przystanek komunikacji autobusowej.

Zobacz też

  • Rarwino

Kody pocztowe, Rarwino (wyświetlono 1/1)

Ocena internautów miejscowości Rarwino
Średnia ocena: 4.4
liczba ocen: 19

Wtyczki społecznościowe

Lubisz miejscowość Rarwino, kliknij Google +1 , lub Lubię to!

Komentarze o miejscowości Rarwino

Ostatnia data aktualizacji: 2012-03-17 07:41:25

Szybka zmiana regionu Polski