Będargowo (powiat policki)

Będargowo (niem. Mandelkow) – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie polickim, w gminie Kołbaskowo, w odległości 8 km na południowy zachód od Szczecina.

W latach 1946-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa szczecińskiego.

Wieś jest sołectwem.

Historia

Pierwsze wzmianki o wsi pochodzą z dokumentu księżnej Anastazji z 1220, w którym poświadcza, że darowała wieś Będargowo kościołowi św. Jakuba w Szczecinie, i że biskup Zygwin poświęcił miejsce pod ołtarz i cmentarz. Wieś pozostawała własnością kościoła do czasów reformacji. W średniowieczu wieś miała kształt owalnicy, zatarty później przez wielokrotną przebudowę układu przestrzennego. Grunty wiejskie były gospodarowane przez lenników, wśród których wielu wywodziło sie z bogatych rodzin mieszczańskich. Pod koniec XV w. dochody ze wsi czerpała także żona ks. Bogusława X Anna Jagiellonka. W XVII w. wieś została zniszczona, a jej pełna odbudowa jako wsi chłopskiej datuje się od XIX w. W 1833 r. w Będargowie znajdowało się 14 pełnych gospodarstw chłopskich i 4 gospodarstwa osadnicze, a ponadto karczma i kuźnia. W 1862 r. we wsi w 57 rodzinach było 342 mieszkańców, gospodarowano na 3277 morgach ziemi. We wsi hodowano 50 koni, 150 sztuk bydła, 750 owiec i 110 świń. W 1925 r. Bedargowo liczyło 366, w 1933 r. 318, a w 1939 r. 325 mieszkańców .

Zabytki

Na terenie wsi znajduje się kościół pw. Matki Boskiej Wspomożycielki Wiernych z XIII wieku, posiadający charakterystyczną dla wiejskiego budownictwa sakralnego formę salową, opartą na planie prostokąta z wieżą od strony zachodniej. Wszystkie elewacje wykonane są z kwadr granitowych ułożonych we w miarę regularne rzędy. Kościół jak i znajdujący się dookoła cmentarz otoczony został kamiennym murem z bramami. Kolejne przebudowy w latach 1690, 1701, 1786, 1863 niemal całkowicie zatarły romańską architekturę kościoła. Rozebrano wieżę, której pozostałością są dwie ogromnych rozmiarów przypory zachodnie i zakrystię, której ślady widoczne są na elewacji północnej. Zniszczono romańskie okna, zamurowano portale południowy i północny. Ocalał jedynie ostrołukowy portal zachodni, ceglany, pięciokrotnie schodkowany. Szczyt wschodni blendowany i oskarpowany, również został przebudowany. Świątynia kryta jest dwuspadowym dachem ceramicznym. Na wyposażeniu kościoła znajdują się: XIX-wieczna chrzcielnica, ambona, ołtarz i prospekt organowy oraz dzwon z 1931 r. umieszczony na drewnianej dzwonnicy stojącej obok kościoła.