Mapa miejscowości Bończa

Informacje o Bończa:

Ilość kodów pocztowych: 1

Współrzedne geograficzne N: 50.929527

Współrzedne geograficzne E: 23.426779

Strefa numeracyjna: Kierunkowy 82

Dzielnice, Bończa

Dzielnica: Wólka Boniecka

Bończa (województwo lubelskie)

Bończa – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie krasnostawskim, w gminie Kraśniczyn, w dolinie rzeki Wojsławki, dopływu Wieprza.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa chełmskiego.

Historia

Pierwotna nazwa Bończy brzmiała Pustotew. Pierwsze wzmianki o wiosce pochodzą z XV w. W 1455 r. miejscowość należała do Wańka Kierdejowicza z Kwasiłowa. Więcej informacji dostarczają nam źródła związane z rodem Siennickich herbu Bończa, których to własnością była wieś od XVI w. Prawdopodobnie właśnie od ich herbu miejscowość w 1596 r. przyjęła dzisiejszą nazwę. Mikołaj Siennicki, najsłynniejszy mieszkaniec Bończy, ufundował we wsi w 1577 r. zbór kalwiński. Ten wychowanek Akademii Krakowskiej, zwany polskim Demostenesem, opracował pełny zbiór polskich aktów prawnych. Był współtwórcą artykułów henrykowskich i autorem projektu utworzenia Trybunału Koronnego. W latach 1555-1575, jako marszałek, przewodniczył izbie poselskiej. Po śmierci Mikołaja posiadłość przechodziła w ręce jego następców. W 1636 r. wnuczka Mikołaja, Zofia Borkowska, przekazała kalwiński zbór katolikom. W późniejszych latach majątek zmieniał właścicieli. Należał do Suchodolskich, Poletyłłów. Ostatnimi dziedzicami tych włości, do końca II wojny światowej, byli Andrzej i Jerzy Potoccy. Po wojnie majątek objęła reforma rolna. Wtedy też powstała wieś Bończa-Kolonia.

Zabytki architektury

Dwór z początku XIX wieku, klasycystyczny, murowany, piętrowy. Kryty dachem dwuspadowym. Wzniesiony na rzucie wydłużonego prostokąta, z silnie wysuniętymi ryzalitami bocznymi. Dwór otoczony jest przepięknym parkiem krajobrazowym z początku XIX wieku. Obecnie mieści się tutaj Dom Opieki Społecznej.
Kościół parafialny p.w. św. Stanisława - pierwotnie zbór kalwiński wzniesiony przez Mikołaja Siennickiego około 1577 roku, późnorenesansowy, jednonawowy. Obok dzwonnica bramna z XIX wieku.
Cerkiew prawosławna pw. Opieki Matki Bożej - wzniesiona w drugiej połowie XIX wieku. Murowana, jednonawowa, na rzucie prostokąta. Wewnątrz zachowany ikonostas i wyposażenie z XVIII i XIX wieku. Siedziba miejscowej parafii.
Kapliczka - z początku XIX wieku z rzeźbą ludową św. Jana Nepomucena, murowana, otwarta z trzech stron łukami arkadowymi i przykryta dachem namiotowym.