Ośno Lubuskie

Ośno Lubuskie (niem. Drossen, dawn. Ośno) – miasto w woj. lubuskim, w powiecie słubickim, położone nad rzeką Łęcza i jeziorem Reczynek. Siedziba gminy miejsko-wiejskiej Ośno Lubuskie. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. gorzowskiego.

Miasto o charakterze turystyczno-wypoczynkowym, położone wśród wzgórz morenowych Wysoczyzny Lubuskiej.

Według danych z 31 grudnia 2010 r. miasto miało 3886 mieszkańców.

Historia

W okresie wczesnopiastowskim istniał tu gród obronny. Wzmiankowane po raz pierwszy w 1252 r. jako "civitas forensi Osna". Przywilej miasta uzyskało w roku 1282 od biskupów lubuskich, do których należało. Pierwszym wójtem został Dzierżko z Chyciny.Ośno stanowiło własność biskupów lubuskich, a od 1258 roku właścicielami miejscowości byli margrabiowie brandenburscy. Formalnie biskup lubuski przekazał miasto na własność Brandenburgii w 1401 roku. Przed 1347 r. Ośno Lubuskie otrzymało pełne prawa miejskie. W 1369 roku Ośno otrzymało prawo bicia własnej monety. Początkowo była to osada targowa, gród obronny z podgrodziem, z czasem przekształciły się w miasto. W okresie średniowiecza Ośno stało się głównym ośrodkiem ziemi torzymskiej, a od 1447 roku, kiedy ustanowiono tu starostwo krajowe – stolicą ziemi torzymskiej. Było to także miasto dekanalne. Dekanat zorganizowano tu przed 1249 rokiem. Obejmował on 42 kościoły i był największy w całej diecezji.

Wiele razy miasto płonęło, nie omijały go wojny i zarazy. Miasto słynęło z piwa ośnieńskiego, uprawy kwiatów (plantacje konwalii, stąd nazwa niem. Maiblumenstadt), szparagów i porzeczek. W 1565 roku w Ośnie było 857 warzelni piwa, a w XVIII wieku istniało 157 warsztatów tkackich. W 1584 roku nadano mu prawo urządzania dwóch jarmarków rocznie.

Od roku 1810 miasto było stolicą tzw. Ziemi Torzymskiej.

W 1945 r. zniszczone w 70% miasto zostało włączone do Polski. Dotychczasowych mieszkańców wysiedlono do Niemiec.

W miejscowości działało Państwowe Gospodarstwo Rolne.

Zabytki

• gotycki kościół pw. św. Jakuba (1298-1380) – najstarsza budowla miasta; kościół posiada wysoką masywną wieżę ozdobioną blendami, wewnątrz m.in. późnorenesansowy polichromowany ołtarz z 1627 roku, ambona z 1619 roku, kamienna chrzcielnica z 1667 roku;
• mury miejskie (XIV-XV w.) – średniowieczne mury miejski wzniesione w 1477 roku, w których umieszczono 12 baszt; mury otaczają miasto na długości 1350 metrów, są zbudowane z głazów narzutowych, nadbudowane i uzupełniane cegłami;
• ratusz XIX – neogotycki ratusz, który stoi na miejscu gotyckiego (architekt Emil Flaminius);
• późnogotycka kaplica pw. św. Gertrudy z XV wieku na cmentarzu;
• liczne kamienice z XVIII i XIX wieku.

Demografia

Źródło:

Sport i rekreacja

W Ośnie Lubuskim istnieje hala sportowa przy Zespole Szkół Publicznych, wyposażona w boiska, sanitariaty oraz widownię na 200 miejsc. Znajduje się tu także Stadion Miejski o pojemności 500 widzów.

Istnieje tu także Miejski Klub Sportowy Spójnia Ośno Lubuskie, założony w roku 1948 pod nazwą "Chrobry", grający obecnie w IV lidze. Charakterystyczne barwy zespołu: biało-czerwono-żółte.

W mieście znajdują się zespoły zieleni miejskiej takie jak Park "Stary Rynek" oraz Park "Słowackiego".

Transport

Miasto znajduje się przy drodze wojewódzkiej nr 137 Słubice-Kowalów-Ośno Lubuskie-Międzyrzecz-Trzciel oraz przy drodze wojewódzkiej nr 134 Urad-Rzepin-Ośno Lubuskie-Radachów.

W Ośnie Lubuskim znajduje się stacja kolejowa Ośno Lubuskie, która znajdują się na linii kolejowej nr 364 łączącej Rzepin z Wierzbnem.

Współpraca międzynarodowa

Miasta i gminy partnerskie: Eichwalde

Zobacz też

• Synagoga w Ośnie Lubuskim
• Stara Synagoga w Ośnie Lubuskim
• Cmentarz żydowski w Ośnie Lubuskim