Mapa miejscowości Biecz

Informacje o Biecz:

Ilość kodów pocztowych: 1

Współrzedne geograficzne N: 51.799999

Współrzedne geograficzne E: 14.833000

Strefa numeracyjna: Kierunkowy 68

Liczba ludności: 252

Tablice rejestracyjne: FZA

Biecz (województwo lubuskie)

Biecz – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie żarskim, w gminie Brody, przy drodze wojewódzkiej nr 286 z Lubska do Gubina. Znajduje się tu zabytkowy pałac w stylu barokowym.

W latach 1945-54 siedziba gminy Biecz. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.

Pierwszy raz o wsi wspomniano w dokumentach z 1392 roku używając nazwy - Beychcz. Dawniej do wioski należał majątek rozciągający się na brzegu rzeczki Lubszy. W 1721 roku architekt Georg Bahr ukształtował bogato wyposażony kościół na wzór greckiego krzyża dodając absydę. Dworek z bocznymi budynkami i bramą z XVI wieku został zniszczony. W 1881 roku wieś została prawie doszczętnie zniszczona wskutek pożaru. Zabudowana jest luźno i złożona z budynków powstałych w końcu XIX wieku. Przez wieś przepływa rzeka Mielniczek

Kościół

Kościół ma odległą metrykę średniowieczną. Obecny zbudowany został w miejsce starszego około roku 1721 przez architekta Jerzego Bähra. Murowany z cegły, nieotynkowany. Założony na planie krzyża greckiego z półkolistą apsydą od strony wschodniej i prostokątną kruchtą od zachodu. Posiada elewacje gładkie, flankowe w narożach pilastrami, trzyosiowe. Okna są podwójne, w części dolnej małe prostokątne, górne wysokie, zamknięte półkoliście. Apsyda otynkowana z markowanymi na osi otworami okien. Dach jest wielospadowy z lukarnami, zwieńczony czworoboczną wieżyczką z latarnią i cebulastym hełmem z lukarnami.

Pałac

Posiadłość ta istniała już w średniowieczu. Była tu być może także gotycka siedziba o której nie ma jednak żadnych przekazów. Wiadomo tylko o renesansowym dworze obronnym z ostatniej ćwierci XVI wieku, którego mury tkwią w obecnym pałacu. Była to prostokątna, piętrowa budowla otoczona fosą. Dwór został rozbudowany w drugiej połowie XVII wieku w kierunku zachodnim do rozmiarów obecnego korpusu. Na przełomie XVIII - XIX wieku przeprowadzono dalszą rozbudowę i wówczas dostawiono skrzydła boczne. Remont wykonany w II połowie XIX wieku zmienił charakter budowli tzn. wprowadzono skromne neorokokowe elementy dekoracyjne w elewacji frontowej i obramieniach lukarn. Z tego okresu pochodzi również fontanna i żelazna brama. Po roku 1945 pałac był w posiadaniu PGR, a od końca lat 60 był nieużytkowany. W 1981 roku posiadłość została kupiona przez Bogusława Śmigielskiego i wyremontowana. Murowany z cegły i założony na planie prostokąta z parterowymi skrzydłami dobudowanymi od północy. Frontowa elewacja północna urozmaicona lekko zaznaczającym się ryzalitem zwieńczonym tralkową balustradą z figuralnymi rzeźbami. Dach jest wysoki czterospadowy z lukarnami i powiekami. Prostokątne skrzydła nakryte dachami naczółkowymi. Wmurowano również w szczycie skrzydła zachodniego herb założycieli rezydencji - Widebachów. Na dziedzińcu znajduje się fontanna w piaskowcowej obudowie, a od południa i zachodu pałacu zachowały się resztki fosy.