Miernów

Miernów – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie pińczowskim, w gminie Złota.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.

W Miernowie znajduje się szkoła podstawowa, do której w roku szkolonym 2006/2007 uczęszczało 79 uczniów. Od 1946 r. funkcjonuje remiza Ochotniczej Straży Pożarnej.

Na terenie Miernowa znajdują się kurhany z czasów młodszego neolitu (2600-1800 p.n.e.), w których znaleziono, podczas wykopalisk archeologicznych, naczynia pochodzące z tzw. kultury z ceramiką sznurową. Wykopaliska przeprowadziła w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku ekspedycja Zespołu Badań nad Polskim Średniowieczem UW i PW, kierowana przez Andrzeja Kempistego, która badała przynależność kulturową kopców, znajdujących się w północno-wschodniej części lessów podkrakowskich, gdzie m.in. znajduje się Miernów.

Historia

Pochodzenie nazwy nie jest przez językoznawców dokładnie określone. Wywodzą ją od słowa mierny (słaby). Pierwsza wzmianka pochodzi z 1470 roku (Myernów). Przynajmniej od połowy XV wieku była to wieś królewska należąca do parafii Probołowice. Opisuje ją Jan Długosz. Zapisał on iż był tu folwark królewski i karczma.

Do 1795 roku była to wieś królewska. W związku z tym przeprowadzano lustracje, czyli przegląd stanu majątku króla na dany rok.

Z pierwszej lustracji z 1564 roku dowiadujemy się, że we wsi mieszkało jedenastu osiadłych kmieci na pięciu i pół łana ziemi. Płacili wtedy po dwa floreny podatku rocznie. Oddawano też dla władz królewskich podatek w formie: kur, sera i jaj. We wsi była też karczma z kawałkiem ziemi. Lustratorzy zapisali ponadto, że „na przejazd królewski dają owsa, jak insze wsi”.

W 1661 roku przeprowadzono kolejną lustrację. Według niej mieszkało w niej już tylko pięciu kmieci (był to czas po „potopie”szwedzkim) płacących po 6 florenów podatku. Płacili też podatek w owsie i po kopie jaj rocznie. We wsi już nie zanotowano karczmy ani młyna (który zapewne był na początku XVII wieku). Wieś dzierżawili Stanisław Rogowski i jego żona Elżbieta. Dzierżawa była ustanowiona przez przywilej królewski z 7 IV 1653 roku wydany przez królową Ludwikę Marię.

Kolejną lustrację przeprowadzono w 1789 roku. Lustratorzy zapisali „w tej wsi jest ról kmiecych 14, w których zastaliśmy gospodarzy siedemnastu”. Płacili oni czynszu po 3 złote od roli, po 8 sztuk jaj i 2 korce owsa rocznie. We wsi mieszkało też czterech zagrodników, jeden chałupnik i dwóch czynszowników. Zanotowano też, że ”we wsi jest karczma z drzewa na węgieł budowana, słomą poszyta w tej izba szykowna z komorą. Granice tej wsi z Stawiszycami szlachecką, Będziakami wsią królewską, Soboszowem, Probołowicami i Pełczyskami wsiami szlacheckimi. O granic tej wsi nie masz żadnych kontrowersyi.”

W 1827 roku była to już wieś rządowa licząca 25 domów i 106 mieszkańców. W XIX wieku była tu szkoła początkowa.

Podczas I wojny światowej przechodził tu front. Proboszcz z Probołowic zanotował takie wydarzenie z tamtych czasów. „25 I 1915 roku sąd austro-węgierski nakazał rozstrzelać w Miernowie miejscowego parafianina Wojciecha Piłata, melancholika nieszczęśliwego „osamotnionego, który nie mając gdzieby głowę skłonić tułał się po krewnych i sąsiadach. Bohaterzy austryjaccy rozstrzelali go na postrachy za to, że się kręcił.”