Stare Załucze

Stare Załucze – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie włodawskim, w gminie Urszulin.

Nazwa wsi wiąże się z położeniem wsi w okolicach jeziora Łukie, położonego na północ od zabudowań wsi (dla mieszkańców wsi położonych na północnym brzegu jeziora obszar położony za jeziorem Łukie).

Legenda o zatopionej żydowskiej karczmie położonej między Załuczem a Zawadówką w wyniku klątwy miejscowej kobiety.

Od XVI w. własność Wereszczyńskich, a następnie Załuskich. Od 1803 r. osiedlenie 15 rodzin niemieckich – głównie smolarzy. Po upadku powstania styczniowego rozpoczęto intensywną akcję kolonizacyjną (1866). Według danych statystycznych w okresie międzywojennym mieszkało 17 rodzin niemieckich. W 1942 r. ludność pochodzenia niemieckiego wyjechała do Rzeszy. Od połowy XIX wieku wieś była znanym ośrodkiem produkcji powozów i bryczek węgierskich.

22 lutego 1944 r. miała miejsce zasadzka na komendanta obwodu włodawskiego AK kpt. Józefa Milerta "Sęp", którego zastrzelono wraz z jego adiutantem i żołnierzem strzałem w usta w domu Państwa Ośków. Wyrok został wykonany przez radziecki oddział dywersyjny Włodimira Mojsenki "Wołodia".

5 lutego 1945 r. miała miejsce akcja oddziałów KBW (Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego) przeciwko grupom bojowym WiN.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa chełmskiego. Od 1999 r. wieś należy do powiatu włodawskiego wchodzącego w skład dużego województwa lubelskiego. Obecnie jest to rejon intensywnego rozwoju agroturystyki.

Od 1992 r. znajduje się Ośrodek Dydaktyczno-Muzealny Poleskiego Parku Narodowego z działami: ogólnym, etnograficznym i przyrodniczym. We wsi ma początek ścieżka dydaktyczna "Spławy".

Zabytki

• okaz dębu szypułkowego (400 lat) o nazwie "Wieszatiel" o obwodzie 416 cm- powstanie nazwy związane z represjami władz carskich wobec ludności wyznania rzymskokatolickiego i greckokatolickiego
• nie zachowane ślady XIX-wiecznych wiatraków-koźlaków
• nie zachowane ślady zboru i cmentarza ewangelickiego
• chałupa poleska (nr 48) – zbudowana ok. 200 lat temu z drewnianych bali o konstrukcji zrębowej, stromy dach czterospadowy kryty strzechą, charakterystyczne rozplanowanie pomieszczeń i trójwylotowy komin zbiorczy