Łęgonice

Łęgonice – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie grójeckim, w gminie Nowe Miasto nad Pilicą.

Leżą po lewej stronie Pilicy na wysokim brzegu naprzeciw wsi Łęgonice Małe.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa radomskiego.

Zobacz też: Łęgonice Małe

Historia

Łęgonice leżały w województwie rawskim. Pierwszy kościół powstał tu w 1521 r., erygowany przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Jana Łaskiego. Były własnością biskupów gnieźnieńskich. Doszły do biskupiego klucza łęgonickiego przed rokiem 1512, a w 1540 r. podzielono klucz łęgonicki na klucz konarski oraz Dobra Łęgonice.

Łęgonice w 1512 r. miały 39 włók, w roku 1603 - 40 włók, a w roku 1786 było już tylko 32 włóki ziemi uprawnej. Prowadzono rybołówstwo na Pilicy i 3 wielkich jeziorach: Wielkim, Za Kowalem, Na Borku.

W odległości 2 km od Łęgonic jest Przeprośna Górka - miejsce gdzie w 1666 r. nastąpiło pojednanie rokoszan pod przywództwem Jerzego Lubomirskiego z królem Janem Kazimierzem. W miejscu tego wydarzenia stoi kościółek św. Rocha.

W XVII w. Dobra Łęgonice pokrywały rozległe lasy, głównie sosnowe około 1000 ha. Las graniczył na wschodzie z Rosochą i Olszową Wolą na południu z Łęgonicami, na zachodzie z Jarochowicami a na północy z Rokitnicą.

Łegonice należały do kapituły gnieźnieńskiej do końca XVIII w. W końcu XVIII w. dzierżawił je gen. Madaliński. W dokumentach nie ma informacji o ich sprzedaży. Ale jest uchwała sejmowa z 1775 r. o ich sprzedaży, która być może formalne zatwierdzała wcześniejszą sprzedaż - niewykluczona zamiana za sprzedaż (dalej położonych) Łęgonic na zakupienie wsi położonych bliżej Gniezna.

W II połowie XVIII w. powstaje z gruntów pustych i odebranych gromadzie obok dotychczasowego folwarku w Łęgonicach nowy folwark Zagórze położony 2 km od Łęgonic.

W roku 1912 właścicielami majątku Łęgonice są Zdziarscy (zob. np. Maria Zaleska) Istniejący kościół drewniany pochodzi z XVIII w.