Średnia ocena: 4.6
liczba ocen: 25
Ilość ulic: 18
Ilość kodów pocztowych: 1
Współrzedne geograficzne N: 50.446388
Współrzedne geograficzne E: 19.363890
Strefa numeracyjna: Kierunkowy 32
Liczba ludności: 616
Tablice rejestracyjne: SZA
Dzielnica: Zacisze
Ciągowice – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie zawierciańskim, w gminie Łazy.
W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa katowickiego.
Wieś o zwartej zabudowie położona w południowej części gminy Łazy, blisko źródeł Czarnej Przemszy i jej lewego dopływu Mitręgi. Do dziś zachował się tutaj układ średniowiecznej zabudowy o charakterze miejskim, tj. z upadowym rynkiem i narożnymi wylotami. Przez miejscowość przebiega droga wojewódzka nr 796.
Po raz pierwszy Ciągowice wymieniane są w 1326 roku w wykazie świętopietrza, dokumencie znajdującym się w Muzeum Archidiecezji Krakowskiej, w którym parafia Ciągowice (Zanconicz), należąca do dekanatu sławkowskiego, wyceniona została na 6 grzywien.
W średniowieczu wieś stanowiła ośrodek hutniczy. Pod względem administracyjnym Ciągowice do końca XIV wieku należały do ziemi krakowskiej. Po utworzeniu województwa krakowskiego weszły w jego skład, ale z przynależnością do powiatu lelowskiego, aż do rozbiorów. Wieś była miejscowością graniczną – tuż za nią przebiegała granica między księstwem siewierskim a Rzecząpospolitą.
W 1789 roku Ciągowice wraz z Turzą i Zazdrością liczyły 50 zabudowań, w tym dwór, 2 karczmy, młyn i 2 browary. Ogółem było 272 mieszkańców, w tym 20 Żydów. W 1791 roku Ciągowice miały 41 zabudowań, w tym dwór, browar, dom dwornika, plebanię, dom organisty, szpital (dom dla ubogich żebraków) oraz szkółkę. W wiosce mieszkało 212 osób (109 mężczyzn i 103 kobiety), w tym 1 pleban, 3 wikarych, 7 osób pochodzenia szlacheckiego i 6 Żydów. W 1879 roku wybudowano murowany kościół w stylu romańskim, który stoi we wsi do dzisiaj.
W latach międzywojennych na terenie Ciągowic wydobywano węgiel brunatny metodą płytkich szybów. Ze względu na duży koszt wydobycia i cienkie pokłady węgla, po zakończeniu II wojny światowej zaniechano eksploatacji.
Drewniany kościół parafialny pw. św. Bartłomieja, pochodzący z XV wieku, spłonął w 1874 roku. Obecny kościół w stylu bazylikowo-romańskim wzniesiono w 1875 roku. Kościół jest kamienny, jednonawowy z wieżą, posiada trzy ołtarze: główny – Matki Bożej z Dzieciątkiem, boczny z prawej – św. Antoniego oraz boczny z lewej – św. Józefa. W prezbiterium wykonane jest belkowanie żebrowane i malatura z czterema ewangelistami, a na suficie w nawie znajdują się obrazy: Matki Bożej Niepokalanej, św. Piotra, św. Pawła i św. Bartłomieja. Zachowały się dwie renesansowe rzeźby z I połowy XVI wieku: św. Floriana i św. Wacława z tarczą. Do innych cennych elementów wyposażenia można zaliczyć: dwie barokowe figury św. Jana Nepomucena z XVIII wieku, rzeźbę barokowo-ludową Chrystusa Zmartwychwstałego, rzeźbę ludową Ecce Homo z XIX wieku, rzeźbę ludową Chrystusa Frasobliwego oraz monstrancję barokową z II połowy XVII wieku z figurkami aniołów.
Na plebanii znajduje się rękopis Hortus Rosarianus z 1779 roku w skórzanej oprawie i współczesnymi okuciami oraz super ekslibrisem z przedstawieniem Chrystusa Ukrzyżowanego, Matki Boskiej i św. Jana oraz literami XABPC odnoszącymi się do ks. Antoniego Biebielskiego, proboszcza w Ciągowicach. Karta tytułowa ma dekorację roślinną.
Na ciągowickim rynku znajduje się studnia z zabytkową kapliczką. Kapliczka pochodzi z I połowy XIX wieku. Ma dach namiotowy, wsparty na czterech kolumnach, kryty blachą. Wewnątrz stoi rzeźba św. Jana Nepomucena, pochodząca z przełomu XVIII i XIX wieku.
W zachodniej części wsi częściowo zachował się murowany dworek szlachecki wraz z zabudowaniami dworskimi i parkiem.
ul. Sienkiewicza 4
Ostatnia data aktualizacji: 2012-03-17 03:00:27