Świerzno (województwo zachodniopomorskie)

Świerzno (niem. Schwirsen) - wieś w Polsce położona w północnej części województwa zachodniopomorskiego, w powiecie kamieńskim, w gminie Świerzno. Świerzno znajduje się ok. 12 km na wschód od Kamienia Pomorskiego.

W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie szczecińskim. Miejscowość jest siedzibą gminy Świerzno.

Świerzno to średniej wielkości wieś o pierwotnym założeniu ulicowym, obecnie formą przestrzenną zbliżoną do wielodrożnicy.

Wieś jest siedzibą Leśnictwa Świerzno oraz Leśnictwa Chomino.

Historia

Świerzno wraz z okolicznymi terenami należało do pierwszej połowy XVIII wieku do rodu Flemmingów. Wieś należała podówczas do trzech członków tejże rodziny. W 1594 r. było tu 5 gospodarstw chłopskich (14 łanów) i 7 zagrodników. W 1716 r. wieś znalazła się w rękach Bogusława Bodo v. Flemminga. Od początku XIX w.. Świerzno przeszło na własność rodziny Wattensleben. W tym okresie wieś liczyła 35 budynków mieszkalnych. Było tu: 5 gospodarstw chłopskich, 4 zagrodników, 3 chałupników, działały także karczma, wiatrak i kuźnia. W 1871 r. na majątek szlachecki składało się 5170 mórg ziemi. Wszyscy mieszkańcy Świerzna byli w tym czasie wyznania ewangelickiego. Od 1916 r. właścicielem majątku był hrabia Hahn, a w latach 1936-1946 baron v. Ruxleben. Posiadał on 1325 ha ziemi. Przed II wojną światową wieś była filią parafii Tribisów (Trzebieszewo) synodu ewangelickiego w Trzebiatowie. Poświęcenie kościoła jako świątyni katolickiej miało miejsce 13 października 1946 r. Obecnie kościół pw. św. Trójcy stanowi parafię rzymskokatolicką.

Zabytki

• Kościół pw. Św. Trójcy – ryglowy wzniesiony w 1681 roku. Był dwukrotnie przebudowany. W 1708 r. przedłużono go od strony zachodniej, a w 1727 r. rozbudowano go od strony wschodniej.

• Dwór myśliwski – z inicjatywy hrabiego Bogusława Bodo Flemminga w latach 1718-1730 wybudowano myśliwski dwór magnacki. Całość zaprojektowano jako konstrukcję ryglową. Budowniczym był prawdopodobnie J. A. Hase ze Stargardu. Zabudowania dworskie mieszczą się na północ od drogi do Kamienia Pomorskiego. Od szosy do dworu prowadzi droga wysadzana kasztanowcami. Budynki dworskie rozplanowano wokół trzech boków prostokątnego dziedzińca. Czwarty bok miał być zamknięty okazałym pałacem. Około połowy XIX w. skrzydła, zachodnie i wschodnie otrzymały środkowy ryzalit. Zachodni budynek przebudowano w latach 20. XX w. Mury budynku są z ryglówki z drzewa dębowego, wypełnione cegłą. Fundamenty wykonano z polnego kamienia. Dachy wszystkich obiektów są mansardowe z naczółkami, kryte dachówką-karpiówką w koronkę. Stare dekorowane kominy zachowały się na budynku zachodnim i południowym. Malowidła w sali balowej znajdującej się w skrzydle południowym umieszczone są na drewnianym sklepieniu lustrzanym więźby dachowej. Malowane są farbą klejową na białym tle. W lustrze sklepienia, w prostokątnych ramach namalowano w tonacji różowo-niebieskiej zachmurzone niebo ze słońcem, księżycem i gwiazdami. Na spływach sklepienia znajduje się balustrada, a za nią postacie z balu kostiumowego. Nad emporą muzyczną widnieje tablica z herbem Flemingów trzymanym przez herosów. Poniżej jest umieszczone imię i tytuł Bogusława Bodo Fleminga oraz rok 1728. Całość otaczał symetrycznie rozplanowany, klasyczny ogród francuski. Kompleks budynków wraz z parkiem jest przykładem XVIII-wiecznej sztuki planowania zespołów pałacowych na Pomorzu Zachodnim.

Zobacz też

• Świerzno