Ocena internautów miejscowości Widawa
Średnia ocena: 4.3
liczba ocen: 22
Ilość ulic: 34
Ilość kodów pocztowych: 1
Współrzedne geograficzne N: 51.437222
Współrzedne geograficzne E: 18.939171
Strefa numeracyjna: Kierunkowy 43
Liczba ludności: 1300
Tablice rejestracyjne: ELA
Dzielnica: Kuziówek
Widawa – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie łaskim, w gminie Widawa. Leży nad rzeką Niecieczą, przy drogach wojewódzkich 481 i 480 do Sieradza, Łasku, Wielunia i Szczercowa.
W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa sieradzkiego. Jest siedzibą gminy Widawa.
Miejscowość istniała już w XII wieku, ale pierwsza wzmianka o niej pochodzi z 1370 roku i dotyczy podkomorzego sieradzkiego Jakuba z Widawy. Przebiegał tędy średniowieczny szlak handlowy z Piotrkowa Tryb. do Sieradza. Korzystne położenie było podstawą rozwoju Widawy, która otrzymała prawa miejskie w 1388 r. od króla Władysława Jagiełły. Było to prywatne miasto początkowo Widawskich h. Abdank (Habdank), a od ok. 1500 r. Wężyków. Należało do najznamienitszych w woj. sieradzkim. Od pocz. XV w. istniała w Widawie szkoła ściśle powiązana od XVI w. z Akademią Krakowską. W 1656 r. w pobliżu Widawy odbyła się bitwa ze Szwedami, w której po stronie polskiej dowodził król Jan Kazimierz, miasto doszczętnie spłonęło. W 1713 r. - ponowny najazd Szwedów. Podczas trwania konfederacji barskiej doszło w czerwcu 1771 r. do bitwy pod Widawą pomiędzy wojskami królewskimi a konfederatami, zakończonej rozbiciem wojsk królewskich. Miasto zostało zrujnowane w wyniku licznych wojen, epidemii i pożarów. Ostateczny cios zadał miastu pożar w 1802 r., spłonął też wtedy budynek szkoły, który stał obok kościoła św. Marcina. Widawa utraciła prawa miejskie.
Z Widawy pochodził Piotr Wężyk Widawski (ur. przed 1550 r., a zmarł po 1600 r.), poeta satyryk, tłumacz, który w 1569 r. był posłem na sejm unijny w Lublinie. Jego syn Piotr Młodszy Wężyk Widawski (1563 - zm. po 1605 r.) pozostawił po sobie poemat liczący 286 wersów pt. "Tryumf szczęśliwej porażki", poświęcony zwycięstwu hetmana Jana Karola Chodkiewicza pod Kircholmem w 1605 r.
Z Widawy pochodził także Walenty Widawski (1537-1601), profesor i rektor Akademii Krakowskiej, doktor filozofii i teologii, zajmujący się również działalnością literacką. Parafię erygowano w XIV w.
Cennym zabytkiem jest kościół Podwyższenia Krzyża Św. fundacji Wojciecha Wężyka Widawskiego i jego żony Anny. Obecne budynki kościoła i klasztoru wzniesiono w latach 1678-1709. Kościół jest jednonawowy, z dachem dwuspadowym i wieżyczką na sygnaturkę. W szczycie fasady ogromnych rozmiarów herb fundatorów - Wężyków Widawskich. Ołtarze pochodzą z XVIII w. Nad barokowymi organami rzadki przykład kunsztu staropolskiego rzemiosła - ręcznie wykuwany mechanizm zegarowy. Chrzcielnica miedziana, późnorenesansowa z 1600 r., fundacji Walentego Widawczyka. Cenne naczynia liturgiczne i krucyfiksy z XVII i XVIII w. W zakrystii zachował się komplet mebli intarsjowanych w stylu rokoko, z 1700 r. W podziemiach kościoła mieszczą się dwie duże krypty sklepione kolebkowo, w których spoczywają zwłoki fundatorów i zakonników. Na ścianach są widoczne ślady zamurowanych wejść do podziemnych tuneli.
Do kościoła przylega klasztor bernardynów z XVII wieku. Pierwszy drewniany klasztor powstał z fundacji Anny i Wojciecha Wężyków w 1638 r., lecz uległ spaleniu w 1657 r. podczas stoczonej pod Widawą bitwy ze Szwedami. Odbudowany ponownie z drewna, przetrwał do 1678 r., tj. do powstania obecnego klasztoru. Jest to budynek piętrowy, na planie czworoboku, z wirydarzem pośrodku. W większości pomieszczeń sklepienia kolebkowe z lunetami. W dniu 5 II 1863 r. przybył tu i przebywał ze swoim oddziałem Józef Oxiński zajmując klasztor, "w którego korytarzach pomieściła się wiara piesza, a na dziedzińcach kawaleria i zatrzymane podwody". Po kasacie klasztoru w 1864 r. bernardyni na prawach dożywocia użytkowali go jeszcze do 1900 r. Obecnie służy jako plebania. W części klasztoru mieści się założone przez ks. Jerzego Spychałę (obecnie proboszcza w Konstantynowie) muzeum parafialne, w którym można podziwiać wyroby miejscowego rzemiosła, przykłady sztuki sakralnej i zapoznać się z historią Widawy. Warto zaznaczyć, że bernardyn z Widawy o. Serafin Szulc był kapelanem w 1863 r. w oddziałach: Kurowskiego, a następnie Teodora Cieszkowskiego. W zewnętrzną ścianę klasztoru wmurowano płytę nagrobną z XVI w. z postacią nieznanego rycerza.
Za pn.-wsch. narożnikiem rynku stoi kościół św. Marcina, wybudowany z funduszów Wężyków w 1446 r., rozbudowany w XV-XVII w., spalony w 1802 r. Po odbudowaniu w 1846 r. służy jako kościół filialny.
Na cmentarzu neogotycka kaplica św. Rocha, zbudowana z cegły staraniem ks. Stanisława Maniewskiego w 1893 r. na miejscu poprzedniej kaplicy modrzewiowej.
Pod Widawą toczono bitwy powstańcze 17 II, 15 IV i w VII 1863 r. Na cmentarzu jest mogiła powstańcza, 5 mogił żołnierzy 72 pp. im. Dionizego Czachowskiego z Radomia, którzy polegli w walce z Niemcami 5-6 września 1939 r., 5 mogił poległych w 1945 r. oraz: grób Michała Płaczkowskiego - rektora Akademii Widawskiej zm. 17 IX 1769 r., grób Józefa Zaręby (1776-1820) - starosty powiatu sieradzkiego i grób o. Tadeusza Błeszczyńskiego (zm. 22 VII 1892 r.) - ostatniego gwardiana oo. bernardynów. W mogile Powstańców 1863 r. jest pochowany Jan Grabowski - felczer z oddziału Makarego Drohmireckiego, który zesłany na Sybir, potem osiedlenie w Tambowie, wrócił i zmarł w Widawie. W okolicy jest 6 polskich schronów bojowych z 1939 r. Na skraju terasy zalewowej Niecieczy, ok. 400 m na pd. od rynku jest częściowo zniwelowane wzniesienie, a w odl. 350 m od niego pagórek o wysokości 5-6 m. Badań archeologicznych tu nie prowadzono. Prawdopodobnie na tych kopcach były średniowieczne budowle właścicieli Widawy.
W Widawie rozpoczyna się niebieski turystyczny Szlak "Osady Braci Czeskich" (65 km): Widawa (PKS) - Ruda - Chrząstawa - Faustynów - Walewice - Pożdżenice - Zelów - Zelówek - Bocianicha - Grzeszyn - Gucin - Rokitnica - Talar - Barycz - Ostrów - Łask Kolumna (PKP, PKS).
Ostatnia data aktualizacji: 2012-03-17 00:40:03