Ocena internautów miejscowości Świeradów-Zdrój
Średnia ocena: 4.4
liczba ocen: 27
Ilość ulic: 123
Ilość kodów pocztowych: 1
Współrzedne geograficzne N: 50.908329
Współrzedne geograficzne E: 15.333330
Strefa numeracyjna: Kierunkowy 75
Liczba ludności: 4460
Gęstość ludności: 217 os./km²
Powierzchnia: 20,72 km²
Wysokośc npm: 450-710 m n.p.m.
Rodzaj gminy: miejska
TERC: 5020110021
Tablice rejestracyjne: DLB
Dzielnica: Czerniawa-Zdrój
Dzielnica: Góreczno
Dzielnica: Kamieniec
Dzielnica: Ulicko
Dzielnica: Łęczyna
Świeradów-Zdrój (niem. Bad Flinsberg) – miasto i gmina uzdrowiskowa w województwie dolnośląskim, w powiecie lubańskim.
Według danych z 31 grudnia 2010 r. miasto miało 4448 mieszkańców.
Świeradów-Zdrój jest położony w południowo-zachodniej części województwa dolnośląskiego, w południowej części powiatu lubańskiego, w Sudetach, niedaleko Jeleniej Góry.
Położony jest na wysokości 450-710 m n.p.m. w Górach Izerskich, w dolinie rzeki Kwisy (w tzw. Obniżeniu Świeradowskim), oddzielającym Wysoki Grzbiet na południu od Kamienickiego Grzbietu na północy.
Według danych z 1 stycznia 2011 r. powierzchnia miasta wynosiła 20,72 km². Miasto stanowi 4,85% powierzchni powiatu.
Według danych z roku 2002 Świeradów-Zdrój ma obszar 20,77 km², w tym: użytki rolne 41%, użytki leśne 40%
Miasto sąsiaduje z gminami: Mirsk i Leśna oraz z Czechami (kraj liberecki, powiat Liberec).
Świeradów-Zdrój historycznie leży na Dolnym Śląsku. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa jeleniogórskiego.
System TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowy Podziału Terytorialnego Kraju) wyróżnia tylko 5 części miasta, tj. Czerniawa-Zdrój, Góreczno, Kamieniec, Łęczyna i Ulicko.
Okolice Świeradowa zbudowane są ze skał metamorficznych – gnejsów i granitognejsów, z wkładkami amfibolitów należących do bloku karkonosko-izerskiego, a ściślej metamorfiku izerskiego. Na północnych zboczach Kamienickiego Grzbietu (Zajęcznika), w rejonie Czerniawy występują łupki łyszczykowe, leptynity i leukogranity. W łupkach w XX w. poszukiwano złóż rud cyny.
Świeradów-Zdrój jest 72. miastem w województwie dolnośląskim, pod względem liczby mieszkańców (na całkowitą liczbę 91 miast). Szczegółowe dane z 30 czerwca 2004 r.:
Opis | Ogółem | Kobiety | Mężczyźni | |||
---|---|---|---|---|---|---|
jednostka | osób | % | osób | % | osób | % |
populacja | 4577 | 100 | 2469 | 53,9 | 2108 | 46,1 |
gęstość zaludnienia (mieszk./km²) | 220,4 | 118,9 | 101,5 |
rok | mieszk. |
---|---|
1786 | 1294 |
1825 | 1542 |
1905 | 1910 |
1939 | 2803 |
1961 | 3085 |
1970 | 2982 |
2004 | 4577 |
2005 | 4575 |
2008 | 4499 |
Pierwsza wzmianka o Świeradowie pochodzi z 1524 roku jako Fegebeutel. Odkryte już wtedy wody mineralne zostały wzmiankowane po raz pierwszy w 1572 roku, w książce Leonarda Thurneyssera – berlińskiego lekarza. Dopiero ponad sto pięćdziesiąt lat później zostały zbadane i uznane za lecznicze. Uzdrowiskowe moce przyczyniły się do budowy Domu Zdrojowego w 1899 roku w otaczającym go Parku Zdrojowym. Świeradów był trzykrotnie plądrowany w latach 1634-1639. Jednym z powodów było przywiązanie mieszkańców ówczesnego Świeradowa do wiary protestanckiej. Również w 1642 roku Świeradów został ograbiony. W 1645 roku stacjonowały tu wojska rotmistrza Hermanna podczas szturmu zamku Gryf przez Szwedów.
W roku 1840 Świeradów liczył 1687 mieszkańców. W 1909 roku z inicjatywy prywatnego inwestora doprowadzono z Mirska linię kolejową. W 1935 r. utworzono związek, czego konsekwencją było m.in. wybudowanie drogi do Szklarskiej Poręby.
Po kapitulacji III Rzeszy w maju 1945 r. uzdrowisko zostało zajęte przez wojska radzieckie, a następnie przekazane polskiej administracji. Jego dotychczasowi mieszkańcy zostali wysiedleni do Niemiec.
Wobec braku historycznej nazwy polskiej, miejscowość nazywano początkowo Wieniec-Zdrój. W 1946 roku wprowadzono urzędowo nazwę Świeradów Zdrój, zastępując poprzednią niemiecką nazwę Bad Flinsberg. W 1946 r. osada uzyskała prawa miejskie. 1 stycznia 1973 roku do miasta włączono sąsiednie sołectwo – Czerniawę Zdrój.
Unikalny, podgórski klimat, sieć szlaków turystycznych i rowerowych, zasoby naturalnych surowców leczniczych: wody mineralne, wody radonowe, złoża borowiny umożliwiające leczenie chorób reumatycznych i narządów ruchu, przyciągają turystów i kuracjuszy od XVII wieku. Nazywane jest perłą uzdrowisk dolnośląskich.
O wyjątkowości tych miejsc stanowią: najdłuższa na Dolnym Śląsku hala spacerowa, egzotyczna roślinność, promenada spacerowa, tarasy, sztuczna grota oraz galeria widokowa na wieży z zegarem.
Tutejsze wody lecznicze – radoczynne szczawy, o różnym stopniu zmineralizowania, używane zarówno do picia, jak i do kąpieli oraz okłady borowinowe, leczą przede wszystkim choroby reumatyczne, narządów ruchu, układu krążenia oraz choroby ginekologiczne.
Obiekty uzdrowiskowe:
Pierwsza wzmianka o wodach leczniczych w Świeradowie pochodzi z książki berlińskiego lekarza Leonarda Thurneyssera z 1572 roku. Również jest wzmianka o o kwaśnych wodach mineralnych, której biją ze źródła przy wsi Fegebeutel pod wysokim lasem, pochodząca z 1600 roku z naukowej publikacji Kaspera Schwenckfeldta. W roku 1777 opublikowano we Wrocławiu w wydawnictwie Wilhelma Bogumiła Korna broszurę pt. "Publiczne Uwiadomienie Zdroiów Zdrowych lub wód mineralnych leczących na Śląsku w Kodowie, Reynercu, Altwasser, Szarlotenbrun, Salcbrun i Flinsbergu się znaydujących". Był to dokonany przez Dawida Vogla przekład niemieckiej książeczki wrocławskiego lekarza i chemika Johanna Gotfrieda Morgenbessera, wydanej w 1774 r. nakładem Jana Fryderyka Korna, brata przyrodniego Wilhelma Bogumiła. Publikacja zawierała wyniki przeprowadzonych analiz oraz informacje dotyczące składu chemicznego wód i ich medycznego zastosowania. Z badań przeprowadzonych w roku 1783 potwierdzono to, że wody świeradowskie skutecznie leczą wiele schorzeń. W 1754 roku okryto dachem górne źródło, a w 1768 roku przebudowano górne źródło i wybudowano dom mieszkalny z 14 pokojami. W latach 1920-1930 znajdowało już się kilka zakładów uzdrowiskowych (m.in. Dom Zdrojowy i Łazienki Leopolda).
Świeradów-Zdrój jest typowo turystyczną miejscowością nastawioną głównie na kuracjuszy i narciarzy. Jest tu dobrze rozwinięta baza noclegowo-hotelowa. W mieście znajduje się bogata oferta organizowanych corocznie imprez kulturalno-rozrywkowych. Dodatkowo można wypełniać czas wolny pobytem na jednym z basenów, kortach tenisowych, terenach do jazdy konnej, itp. Natomiast zimą są do dyspozycji dwa tory saneczkowe, oraz sześć wyciągów narciarskich, a także całoroczna kolej gondolowa na Stóg Izerski.
Budowa kolei gondolowej na Stóg Izerski rozpoczęła się w marcu 2007 roku, a ukończono ją w listopadzie 2008 r. Kolej ma długość 2172 m, stacja dolna jest na wysokości 620 m n.p.m., a górna 1060 m n.p.m.. Kolej ma 71 ośmioosobowych wagoników. Między stacją górną a dolną jest oświetlona nartostrada o długości 2500 metrów. Kolej gondolowa została oddana do użytku 17 grudnia 2008 r., ale oficjalne otwarcie odbyło się 10 stycznia 2009 r.
Tu zaczyna się, ciągnący się przez całe Sudety – Główny Szlak Sudecki im. Mieczysława Orłowicza. Stąd też wychodzą trasy w stronę: Szklarskiej Poręby i Karkonoszy; Karłowa i Gór Stołowych. Turyści preferujący krótkie górskie wypady, z przyjemnością wybiorą się trasami spacerowymi, w stronę górujących nad Świeradowem Stogu Izerskiego lub Sępiej Góry, na której wg legend znajdować się miała pogańska świątynia. Ciekawymi miejscami turystycznymi, w których notabene również znajdować się miały pogańskie świątynie, są Babia Przełęcz, zwana inaczej Polaną Czarownic oraz (znajdujące się bliżej wsi Kopaniec) Ciemny Wądół i Sowi Kamień na zachodnim zboczu Ciemniaka.
Lista szlaków turystycznych:
Obecnie Świeradów-Zdrój opiera się głównie na turystyce Szczególnie obecnie jest dużo turystów z Niemiec (głownie emerytów) stąd też w mieście można spotkać się zarówno z polskimi szyldami jak i niemieckimi. O nastawieniu na turystykę świadczy o tym duża liczba hoteli, lokalizacja miasta i funkcja uzdrowiskowa miasta. W mieście głównie na obrzeżach działają również niewielkie zakłady przemysłowe (m.in. tartak). W centrum znajduje się duża liczba sklepów, salonów SPA jak MedicSPA, instytucji usługowych i gastronomicznych.
Przez miasto prowadzą dwie drogi wojewódzkie:
W mieście znajduje się przystanek PKS, z którego można dojechać głównie do pobliskich miast, ale również są połączenia dalekobieżne (np. do Wrocławia).
Do miasta prowadzi nieczynna przez wiele lat linia kolejowa. Znajduje się również budynek dawnej stacji kolejowej, przystosowany obecnie głównie do celów mieszkalnych. 31 października 1909 roku została uruchomiona linia kolejowa Mirsk – Świeradów Zdrój (linia D29-336). 12 lutego 1996 r. o godzinie 17.00 wyjechał ze stacji ostatni pociąg osobowy w kierunku Gryfowa Śląskiego. Do 1 stycznia 1997 do miasta kursowały pociągi towarowe.
Imprezy cykliczne:
Świeradów jest nazwą wywodzącą się od imienia słowackiego świętego Świerada, która została nadana miastu po II wojnie światowej w 1946 (krótko po wojnie funkcjonowała nazwa Włyńsk).
Nazwy miejscowości i ich części ustalane są przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, który, po zasięgnięciu opinii Komisji Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych, publikuje wykazy nazw oraz ogłasza ich zmiany w Dzienniku Ustaw. Tak ustalone nazwy są oficjalnymi nazwami urzędowymi. Wszystkie inne formy nazw są nazwami potocznymi.
Nazwa miejscowości Świeradów-Zdrój pisana z łącznikiem (dywizem) jest właśnie formą zatwierdzoną urzędowo. Forma nazwy pisana bez łącznika, tzn. Świeradów Zdrój, jest natomiast formą potoczną. Do niedawna forma Świeradów Zdrój była jednak podawana jako poprawna przez słowniki języka polskiego (np. przez „Nowy słownik ortograficzny PWN”). Powstawał przez to rozdźwięk pomiędzy formą urzędową nazwy tego miasta a formą słownikową. Jednak te różnice przestały istnieć w 2004 roku. Wtedy to Rada Języka Polskiego uchwaliła, że dwuczłonowe nazwy wszystkich miejscowości z członem „Zdrój” występującym na drugim miejscu należy pisać z łącznikiem, co znaczy, że również z językowego punktu widzenia obecnie jedynie poprawną formą jest Świeradów-Zdrój.
Miasta i gminy partnerskie:
Ostatnia data aktualizacji: 2012-03-16 22:31:54