Ocena internautów miejscowości Złotów
Średnia ocena: 3.2
liczba ocen: 19
Ilość ulic: 145
Ilość kodów pocztowych: 1
Współrzedne geograficzne N: 53.360279
Współrzedne geograficzne E: 17.040831
Strefa numeracyjna: Kierunkowy 67
Liczba ludności: 18255
Gęstość ludności: 1576 os./km²
Powierzchnia: 11,58 km²
Wysokośc npm: 110 m n.p.m.
Rodzaj gminy: miejska
TERC: 4303831011
Tablice rejestracyjne: PZL
Złotów (łac. Zlotovia, niem. do XVIII wieku Flatau, potem do 1945 Flatow, kasz. Złotowò) – miasto w województwie wielkopolskim, siedziba władz powiatu złotowskiego oraz gminy Złotów, leżące nad rzeką Głomią i w sąsiedztwie pięciu jezior polodowcowych (Złotowskiego/Miejskiego, Zaleskiego, Baba, Proboszczowskiego i Burmistrzowskiego), jedno z największych miast Krajny.
Według danych z 10 sierpnia 2011 miasto liczyło 18 303 mieszkańców.
Według danych z roku 2002 Złotów ma obszar 11,58 km², w tym:
Według danych z 1 stycznia 2011 r. powierzchnia miasta wynosiła 11,58 km². Miasto stanowi 0,7% powierzchni powiatu.
W pierwszych latach powojennych znajdował się kolejno w województwie szczecińskim i bydgoskim. W latach 1975-1998 Złotów administracyjnie przynależał do województwa pilskiego, a poprzednio do województwa koszalińskiego.
Struktura demograficzna mieszkańców Złotowa według danych z dnia 31 grudnia 2010:
Opis | Ogółem | Mężczyźni | Kobiety | |||
---|---|---|---|---|---|---|
jednostka | osób | % | osób | % | osób | % |
populacja | 18303 | 100 | 8723 | 47,66 | 9580 | 52,34 |
gęstość zaludnienia (mieszk./km²) | 1580,57 | 753,28 | 827,29 |
Złotów jest ośrodkiem przemysłowym i lokalnym ośrodkiem handlowo-usługowym obsługującym teren powiatu złotowskiego. Dominującym przemysłem w mieście jest przemysł metalowy, spożywczy, drukarski, odzieżowy. W Złotowie działa Cech Rzemiosł Różnych, skupiający właścicieli zakładów rzemieślniczych, zlokalizowane są także hurtownie, sklepy, punkty usługowo-handlowe (w tym dyskonty).
Złotów leży przy linii kolejowej Tczew – Küstrin Kietz i zamkniętej Świecie – Złotów. Można więc dojechać pociągiem do Chojnic czy Piły, a z nich do innych większych miast w Polsce.
Dworzec kolejowy w Złotowie jest czynny dla ruchu pasażerskiego i towarowego tylko na trasie Tczew – Küstrin Kietz, do 2000 roku ruch towarowy czynny był także na trasie do Świecia nad Wisłą i Laskowic Pomorskich (ważnego niegdyś węzła kolejowego).
Przez Złotów biegną także trasy:
Złotów posiada połączenie autobusowe z większymi miastami północnej Polski. Połączenia realizują PKS-y: Toruń, Warszawa, Poznań, Bydgoszcz, Płock, Słupsk, Człuchów, Wałcz. Złotów posiada także połączenie prywatnymi autobusami z Piłą, Jastrowiem oraz Okonkiem. W Złotowie nie ma komunikacji miejskiej. Funkcjonuje kilka taksówek.
Pierwsze ślady obecności człowieka na terenie Złotowa pochodzą z epoki neolitu. W epoce żelaza w obszarze miasta znajdowało się wczesnohistoryczne grodzisko. W VIII wieku istniała tu osada wczesnych Słowian, odkryta podczas prac archeologicznych w latach 1974-1976. Późniejsze kroniki średniowieczne wzmiankują gród Wielatowo umiejscowiony na ziemi krajeńskiej.
Miejsce lokowania Złotowa odgrywało w zamierzchłych czasach ważną rolę. Tędy biegł szlak handlowy z Nakła do Słupska i Kołobrzegu. Często toczone walki doprowadziły do zniszczenia ówczesnej osady. Na terenie wyspy Zamkowej utworzona została nowa osada, ok. XI wieku, utrzymująca się aż do XIV wieku. W pierwszych latach wieku XII Bolesław Krzywousty włączył Złotów do państwa polskiego. Prawdopodobnie w tych czasach na wyspie na jeziorze Miejskim istniał zamek obronny, wokół którego rozwinęła się osada.
Jako datę powstania wymienia się zapisek w kronice Janka z Czarnkowa. Zanotował on, że Kazimierz III Wielki dnia 3 listopada 1370 roku zapisał swojemu wnukowi Kazimierzowi Słupskiemu miasto Wielatow. Podczas wojny trzynastoletniej w 1455 miasto zostało spalone przez Krzyżaków. Na początku XVII wieku ówczesny właściciel miasta Jan Potulicki zbudował nowy zamek.
W połowie wieku XVII Złotów znalazł się w rękach rodziny Grudzińskich. Najbardziej znany jej członek, to Andrzej Karol Grudziński (zm. 1678), starosta nakielski oraz wojewoda kaliski i poznański. Wsławił się zdradą na rzecz wojsk szwedzkich podczas „potopu”. Potem ponownie przeszedł na stronę polską, prowadząc wojnę partyzancką przeciw najeźdźcy z północy. W odwecie Szwedzi spalili miasto i zamek (1657 r.). W 1674 roku miasto strawił wielki pożar, niszcząc niemal całą zabudowę. Pod koniec XVII wieku właścicielami Złotowa stał się ród Działyńskich. Niewiele lat później miasto stanęło w obliczu kompletnej ruiny, wyniszczone przemarszami wojsk polskich, saskich, szwedzkich i rosyjskich w trakcie III wojny północnej, kontrybucjami i licznymi epidemiami. Niekorzystną sytuację przyniosła wojna sukcesyjna 1733-1735. Także w wojnie siedmioletniej 1756-1763 przemaszerowali Rosjanie i wojska pruskie.
W wyniku I rozbioru Rzeczypospolitej w 1772 roku miasto znalazło się w granicach Królestwa Prus. W roku 1820 dobra złotowskie zostały zakupione przez króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III Hohenzollerna i pozostały w rękach jego rodu do 1922 r., kiedy to zostały upaństwowione. W 1818 Złotów po raz pierwszy został stolicą powiatu (Kreis Flatow). W 1871 roku uruchomiono linię kolejową na trasie Piła – Chojnice, stanowiącej część tzw. kolei wschodniej, łączącej Berlin z Królewcem, co przyczyniło się do rozwoju gospodarczego miasta. W 1907 r. wybudowano linie kolejową łącząca Złotów z Więcborkiem, natomiast w latach 1910-1914 z Wałczem i Czaplinkiem. Linie kolejowe wiodące przez Złotów zostały jednak w większości zniszczone po II wojnie światowej, do dziś czynna jest jedynie linia z Piły do Chojnic, zdegradowana do jednotorowej linii kolejowej. Pod koniec XIX wieku Złotów szybko się rozwijał, powstał browar „Welsch”, wytwórnia winiaków i likierów przy ulicy Kościelnej, cztery tartaki, wytwórnia brykietów i cegielnia na Międzybłociu. W mieście wydawano gazetę lokalną.
W tym czasie nasiliła się polityka germanizacyjna władz pruskich. Polacy, stanowiąc w mieście mniejszość, zakładali instytucje i powoływali organizacje mające na celu utrzymanie narodowej tożsamości. Powołano do życia bractwo kurkowe i istniejące do dzisiaj: chór „Cecylia” (zał. 1884), Bank Ludowy (1902) i Spółdzielnię Rolniczo-Handlową „Rolnik” (1906). Pomimo utworzenia Powiatowej Rady Ludowej, zabiegającej o przywrócenie Złotowa w granice Polski, w 1920 traktat wersalski pozostawił miasto w granicach Rzeszy ze względu na przewagę ludności niemieckiej. Złotów wszedł w skład prowincji poznańsko-zachodniopruskiej. Do Polski trafiła część wschodnia powiatu z miastami Więcbork i Sępólno Krajeńskie. Od 1923 działał tu Związek Polaków w Niemczech. Polacy na ziemi złotowskiej stanowili prężne środowisko nawet w czasie III Rzeszy. Landrat złotowski, dr Ackmann jeszcze w 1941 roku stwierdził w raporcie do Goebellsa: „Mniejszość polska na Ziemi Złotowskiej wykazuje jeszcze teraz świadomą i pewną siebie postawę”.
W 1945 miasto znalazło się w granicach Polski. Jego niemieckich mieszkańców wysiedlono do Niemiec.
Po wojnie miasto rozwijało się dość prężnie, zbudowano tu wiele osiedli bloków mieszkalnych. Obecnie Złotów jest niewielkim ośrodkiem przemysłowym, posiadającym kilka większych zakładów, w tym największy „Metalplast”, produkujący okucia do okien.
Rok | Liczba mieszkańców |
---|---|
1580 | 19 |
1673 | 575 |
1766 | 890 |
1800 | 2233 |
1820 | 1714 |
1885 | 3880 |
1919 | 4957 |
1939 | 7494 |
1945 | ok. 600 |
1946 | ok. 5000 |
1973 | 11 000 |
1995 | 18 456 |
2005 | 18 442 |
2008 | 18 265 |
2011 | 18 303 |
Wczesna nazwa Złotowa – Wielatowo wywodzi się od nazwy pomorskiego plemienia Wieletów, założycieli średniowiecznego grodu (pochodzi od niej również niemieckie Flatow). Późniejsze nazwy, w zależności od interpretacji, nawiązują do złotych rzymskich monet, które miałyby być tu odnajdywane, bądź też do słowa „słota”, a więc do tutejszych warunków klimatycznych oraz sąsiedztwa jezior i bagien. Większość poniższych nazw pochodzi ze średniowiecznych dokumentów i stanowi wersje zlatynizowane:
Wczesnobarokowy kościół farny zbudowany w latach 1661-1664 z fundacji wojewody poznańskiego Andrzeja Karola Grudzińskiego najprawdopodobniej przez pochodzącego z Lombardii architekta manierystycznego Krzysztofa Bonadurę Starszego (wg innych teorii przez gdańskiego architekta miejskiego Petera Willera bądź też szwajcarskiego architekta Georgio Catenazziego). Kościół wzniesiono w miejsce zniszczonego w 1657 r. przez Szwedów drewnianego kościoła z 1619 r. oraz jeszcze wcześniejszego, pierwotnie stanowiącego własność rycerskiego Zakonu Kanoników Regularnych Stróżów Świętego Grobu Jerozolimskiego, XII-wiecznego kościoła św. Anny (symbol Zakonu, podwójny krzyż patriarchalny wieńczy również szczyty obecnego kościoła – jednego z najcenniejszych zabytków północnej Wielkopolski). Kościół znajduje się przy ulicy Panny Marii. Jednonawowa świątynia wzniesiona została na planie krzyża łacińskiego, którego ramiona tworzą dwie kaplice – św. Anny i Matki Boskiej Różańcowej. Kościół nie posiada wieży, a jedynie wolno stojącą dzwonnicę z 1850 r. Zwraca uwagę bardzo bogate, wysokiej klasy artystycznej, zabytkowe, wyposażenie – pięć ołtarzy (w tym ołtarz główny, zawierający obraz Paulusa Hacka z Antwerpii pt. Koronacja Najśw. Marii Panny), ambona, grupa ukrzyżowania na belce tęczowej, chrzcielnica, trzy feretrony (z których jeden – św. Anna Samotrzecia – wystawiony jest na widok publiczny). Wykonanie dekoracji snycerskich przypisuje się pochodzącemu z Turyngii złotowskiemu rzeźbiarzowi Johannowi Danielowi Danzerowi. Obecne organy zbudowane zostały w 1995 r. w miejsce wcześniejszych, dziewiętnastowiecznych. Wnętrze kościoła pokrywa wysokiej klasy polichromia wykonana w połowie lat 60. XX wieku przez Annę i Leonarda Torwirtów. W kryptach, pod kaplicą Matki Boskiej Różańcowej złożone zostały zmumifikowane zwłoki rodziców fundatora – wojewody kaliskiego Zygmunta Grudzińskiego i Elżbiety z Opalińskich. Spoczywa tu również syn Andrzeja Karola Grudzińskiego, Zygmunt, zmarły ok. trzeciego roku życia, prawdopodobnie w 1661 wskutek choroby zakaźnej, którego metalowa trumna ozdobiona jest unikatowym na skalę ogólnopolską dziecięcym portretem trumiennym (podczas prac konserwatorskich jego trumna okazała się pusta). Krypta udostępniona jest dla zwiedzających. Opiekunami kościoła są obecnie ks. Misjonarze św. Rodziny.
Klasycystyczny kościół poewangelicki przy pl. Kościuszki, wzniesiony w latach 1829-1830 z fundacji ówczesnego właściciela dóbr złotowskich, króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III według projektu pruskiego architekta, Karla Friedricha Schinkla. W miejscu zajmowanym przez kościół, pośrodku dawnego Rynku Głównego aż do zniszczenia przez Szwedów w 1657 znajdował się średniowieczny złotowski ratusz. Trzynawowy, halowy kościół dominuje nad starą częścią Złotowa swoją wysoką, smukłą wieżą. Jego cechą charakterystyczną jest również zdobiące elewację boniowanie. W 1922 roku na placu przed kościołem odsłonięto rozebrany po wojnie monument ku czci ofiar I wojny światowej. Świątynia przeszła na własność Kościoła katolickiego w 1945 r. Do dnia dzisiejszego z pierwotnego wyposażenia nie zachowało się prawie nic, wyburzono również piętrową galerię ciągnącą się wzdłuż naw bocznych likwidując w ten sposób cechy charakterystyczne dla świątyni protestanckiej. Organy, poważnie uszkodzone w 1945 roku zostały wyremontowane w latach 70. W prezbiterium znajduje się współczesny ołtarz z posągiem św. Stanisława Kostki. Świątynia należy do parafii Wnieb. NMP, jednakże w 1998 roku została ona przekazana w użytkowanie nowo powstałej parafii śś. ap. Piotra i Pawła do czasu zakończenia budowy własnej świątyni.
Neogotycki kościół znajdujący się przy ulicy Pasterskiej, zbudowany w latach 1903-1904 z inicjatywy ks. dr Bolesława Domańskiego, który w tym czasie sprawował funkcję wikariusza parafii pw. Wnieb. Najśw. Marii Panny. Kościół pełnił początkowo funkcję kaplicy cmentarnej. Budowlę wzniesiono w miejscu wcześniejszej, drewnianej kaplicy z 1710 roku, mającej stanowić wotum przebłagania gniewu bożego podczas trwającej w latach 1709-1711 epidemii, która pochłonęła większość mieszkańców miasta. Jednonawowa niewielka świątynia, posiada niewysoką wieżę wraz z dwoma dzwonami, jeden z dzwonów pochodzi jeszcze z drewnianej kaplicy z ok. 1710 r. Na wyposażenie składają się trzy neogotyckie ołtarze, organy, zdobione ławki i balustrada, witraże, głównie z motywami geometrycznymi oraz umieszczony na belce tęczowej krucyfiks dębowy wraz z pasyjką. Ściany kościoła zdobi neogotycka polichromia z boniowaniem (nawa), ornamentyką roślinną (nawa, prezbiterium) oraz astronomiczną (sklepienie w prezbiterium), ponownie odsłonięta i odnowiona w latach 2006-2007 przez pracownię konserwatorską z Torunia. W 1975 r. dotychczasowa kaplica cmentarna została ustanowiona kościołem parafialnym. Pierwszym proboszczem parafii św. Rocha był ks. kanonik Jan Wicha. W bezpośrednim sąsiedztwie świątyni znajdują się nieczynne już cmentarze: katolicki, ewangelicki (po wojnie uległ dewastacji, obecnie znajduje się tam pomnik poświęcony pamięci pochowanych osób) oraz wojenny, na którym spoczywają żołnierze Wojska Polskiego oraz Armii Radzieckiej polegli w okolicach Złotowa podczas II wojny światowej.
W Złotowie, przy ul. Leśnej, dnia 23 sierpnia 2001 roku rozpoczęła się budowa kościoła – czwartego w mieście. W chwili obecnej, w ciepłe letnie niedzielne dni, odprawiana jest w jego budujących się murach jedna Msza Święta. Po wybudowaniu, będzie świątynią parafialną parafii pw. św. Ap. Piotra i Pawła w Złotowie
Siedziba władz miejskich przy alei Piasta wzniesiona w 1913 roku wg projektu ówczesnego architekta miejskiego, Adolfa Behra. W budynku pierwotnie znajdowały się cztery wysokiej klasy artystycznej witraże (ufundowane m.in. przez organizacje cechowe), z których do dnia dzisiejszego zachowały się dwa – w obecnym gabinecie burmistrza oraz w gabinecie jego zastępcy. Budowlę wieńczy zdobiona chorągiewką niewielka sygnaturka, z której codziennie w południe odtwarzany jest hejnał miejski. Współcześnie do gmachu Ratusza dobudowano nowe skrzydło w którym znajduje się sala sesyjna rady miejskiej. W 2002 budynek przeszedł gruntowny remont połączony z częściową przebudową pomieszczeń.
Pomnik przedstawiający jelenia – godło heraldyczne miasta – znajdujący się przed budynkiem Ratusza, na pl. 31 stycznia, pośrodku wysepki ronda. Tradycja wystawiania w Złotowie pomnika jelenia sięga przynajmniej czasów przedwojennych, pierwotnie jednak monument umiejscowiony był w sąsiedztwie Pałacu Działyńskich, następnie zaś na skwerze przy budynku Domu Polskiego. Stojący obecnie spiżowy posąg powstał w 1993 roku, jednak w swym dzisiejszym miejscu i formie umieszczono go w grudniu 2005 roku. Codziennie w południe, bezpośrednio po hejnale miejskim oraz odpowiednim sygnale myśliwskim, przy odtwarzanych dźwiękach porykiwań godowych jelenia umieszczony na specjalnej platformie posąg wykonuje obrót dokoła własnej osi.
Monumentalny budynek przy alei Piasta wybudowany w latach 1910-1912 w stylu neorenesansowym, jako siedziba władz powiatowych. W budynku znajduje się kolekcja unikatowych, zabytkowych witraży secesyjnych, z których trzy, umieszczone w oknach auli rady powiatu, uznawane są za szczególnie cenne. Po zakończeniu II wojny światowej budynek mieścił cały szereg różnych instytucji m.in. – Prezydium Powiatowej Rady Narodowej, Pilskie Przedsiębiorstwo Przemysłu Drzewnego, Urząd Skarbowy. W tym też okresie, podczas prac remontowych gmach pozbawiony został kilku oryginalnych elementów architektonicznych – wykończeń szczytów oraz balkonów. W 2005 roku budynek ponownie przeszedł na własność starostwa powiatowego i w 2006 poddany został gruntownej renowacji, nie zdecydowano się jednak na odtworzenie zniszczonych elementów. Remonty wnętrz budynku nie zostały w chwili obecnej jeszcze ukończone. W sąsiedztwie starostwa znajduje się Park Miejski o pow. 1,44 ha z ciekawym, zabytkowym drzewostanem stanowiący część dawnych ogrodów otaczających gmach starostwa.
Znajdujący się przed gmachem Starostwa jedyny w Polsce pomnik Piasta Kołodzieja. Monument wg projektu W. Tomkiewicza i G. Aleksiewicza powstał w 1957 r. z inicjatywy byłego już wówczas burmistrza Złotowa Jana Kocika. Początkowo planowano uczcić w tym miejscu jednego z najbardziej zasłużonych przedwojennych działaczy polonijnych, ks. dra Bolesława Domańskiego, jednakże decyzją komitetu wojewódzkiego PZPR w Koszalinie z przyczyn politycznych i propagandowych ostatecznie wzniesiono pomnik legendarnego protoplasty dynastii piastowskiej. Odsłonięcia dokonano z okazji zjazdu byłych działaczy V Dzielnicy Związku Polaków w Niemczech. Na cokole pomnika umieszczone zostały dwie brązowe płaskorzeźby (piastowscy wojowie strzegący zachodniej granicy, powitanie żołnierzy Wojska Polskiego), tablica z wypisanymi Prawdami Polaków w Niemczech oraz inskrypcja: Bojownikom o wolność i polskość ziem piastowskich.
Zbudowana na przełomie XVIII i XIX wieku, znajdująca się przy ul. Zamkowej niewielka rezydencja myśliwska rodu Działyńskich, ówczesnych właścicieli dóbr złotowskich. Po zakupie dóbr złotowskich przez Hohenzollernów, przebudowana w latach 30. XIX wieku przez pruskiego architekta Karla Friedricha Schinkla w stylu klasycystycznym z elementami neogotyku. Rezydencja przez wiele lat stanowiła siedzibę szkoły rolniczej, później zaś, po przeniesieniu szkoły do nowego obiektu, stanowiła siedzibę złotowskiego nadleśnictwa. Obecnie część gmachu wykorzystywana jest jako budynek mieszkalny. W sąsiedztwie pałacu znajduje się cenny park, dawniej stanowiący jedno założenie z niedalekim parkiem Zwierzyniec.
Wzniesiony w latach 40. XVII wieku, najstarszy zachowany budynek Złotowa. Ten niepozorny obiekt znajduje się przy parkingu domu handlowego „Centrum”, w sąsiedztwie pl. Paderewskiego. Pierwotnie stanowił on bożnicę złotowskiej gminy żydowskiej, nim na obecnym pl. Paderewskiego powstała nowa synagoga, na miejscu której w latach 1878-1879 wzniesiono okazały dom modlitwy (zniszczony przez Niemców w 1938 roku jeszcze przed nocą kryształową – miejsce w którym znajdowała się ona upamiętnia obecnie tablica oraz obrys obszaru zajmowanego przez budynek wykonany z odmiennej kolorystycznie kostki brukowej). Pierwotna bożnica pełni dziś funkcje budynku magazynowego.
Muzeum gromadzące zbiory archeologiczne, etnograficzne, historyczne oraz inne dokumentujące dzieje Ziemi Złotowskiej. Siedzibą Muzeum jest zabytkowa, szachulcowa, osiemnastowieczna kamienica mieszczańska przy ul. Wojska Polskiego.
Zabytkowa kamienica zbudowana w 1905 roku w stylu secesyjnym, znajdująca się przy ul. Domańskiego. Budynek wyróżnia się niezwykle dekoracyjnymi, zabytkowymi zdobieniami elewacji zewnętrznej. W latach 1935-1939 znajdowała się tu siedziba V Dzielnicy Związku Polaków w Niemczech oraz innych ówczesnych instytucji polonijnych: Zarządu Polskokatolickiego Towarzystwa Szkolnego na regencję pilską, inspektoratu polskich szkół, Zarządu Związku Polskich Towarzystw Młodzieżowych, filii redakcji „Głosu Pogranicza i Kaszub”. Ówczesną działalność patriotyczną upamiętnia tablica. Obecnie w kamienicy mieszczą się biura, szkoła języków obcych, niektóre wydziały urzędu miejskiego, restauracja i hotel.
Wzniesienie w pobliżu jeziora Baba i Proboszczowskiego, przy ul. Jerozolimskiej, gdzie od II połowy XVI wieku aż do końca lat 30. XX wieku czynny był cmentarz złotowskiej gminy żydowskiej. W miejscu tym spoczywają m.in. zmarły w 1696 rabbi Jakub Feiwil oraz rabbi Akiba Beth aisch, zwany Pogromcą Ognia. Zgodnie z przedwojennym przekazem znajdowały się tu liczne nagrobki drewniane i kamienne, z których z czasem wznoszono pewnego rodzaju piramidę umiejscowioną na szczycie wzgórza. Cmentarz od ok. 1935 roku ulegał dewastacji. W miejscu tym współcześnie utworzono lapidarium zbudowane z odkrytych w 1998 r. podczas prac budowlanych przy Hali Targowej w centrum miasta fragmentów 143 nagrobków. Na Górze Żydowskiej znajduje się również 18 dębów – pomników przyrody.
Monument z 1951 roku stojący w parku Mickiewicza przy pl. Wolności, powstały na bazie elementów przedwojennego, niemieckiego pomnika z inicjatywy nauczycielki Anny Borkowej. Bezpośrednią przyczyną budowy pomnika była niemożność usunięcia ogromnego głazu stanowiącego część poprzedniego monumentu ze względu na brak w ówczesnym Złotowie odpowiedniego sprzętu (większość poniemieckich pomników została przewrócona i zakopana, a jeden z nich, poświęcony Ottonowi von Bismarckowi odkopano podczas budowy ronda u zbiegu ulic Obr. Warszawy, Mickiewicza i Staszica). W 2006 r. poddany gruntownej renowacji.
Zabytek techniki z ok. 1910 roku znajdujący się przy ul. Wodociągowej, wieża ta spełnia swoje funkcje do dnia dzisiejszego.
Złotów oraz okolice miasta stanowią miejsce bardzo atrakcyjne dla turystów, co wynika głównie z dobrego położenia, korzystnych warunków przyrodniczych, dobrze rozwiniętej infrastruktury oraz zaplecza hotelowo-restauracyjnego. W Złotowie znajduje się również stale rozbudowywana sieć ścieżek rowerowych. Tereny zielone, leśne oraz wodne zajmują niemal 40% powierzchni miasta.
Miasto otoczone jest pięcioma jeziorami o bardzo bogatym środowisku przyrodniczym, stwarzającymi dobre warunki do uprawiania turystyki wodnej i wędkarstwa:
Przez Złotów przepływa rzeka Głomia, stanowiąca lewy dopływ Gwdy, oraz umiejscowiony w północno-wschodniej części miasta Kanał Śmiardowski, którego dolina obfituje w bogatą, rzadką szatę roślinną (skalnica ziarenkowata oraz morwa czarna i biała – z których dwie ostatnie wykorzystywano w przedwojennym Złotowie do hodowli jedwabników, a także liściasty drzewostan (m.in. olchy, brzozy, wierzby).
W granicach miasta znajduje się również kilka niezwykle cennych pod względem przyrodniczym obszarów:
W Złotowie znajduje się ponadto 5 parków miejskich:
Złotów jest przygotowany na przyjęcie turystów i zaspokojenie ich potrzeb w dziedzinie gastronomii i noclegu. W mieście istnieją trzy hotele: Dom Polski, Zacisze, Krajna, w których są restauracje.
W Złotowie znajduje się 5 przedszkoli (w tym jedno niepubliczne), 4 szkoły podstawowe (w tym jedna niepubliczna), 3 gimnazja (w tym jedno niepubliczne), 4 szkoły ponadgimnazjalne i 1 wyższa:
Na terenie miasta działalność duszpasterską prowadzą następujące kościoły:
Złotów jest ośrodkiem kulturalnym o powiatowym zasięgu. Z instytucji kultury wyróżnić można Złotowski Dom Kultury (instytucja użyczająca: salę kinowo-koncertową i amfiteatr, bez własnej działalności), Kino Truskawka, Muzeum Ziemi Złotowskiej (posiadające liczne zbiory dokumentów, fotografii, organizujące wystawy archeologiczne, etnograficzne itd.). Istnieje Towarzystwo Śpiewacze św. Cecylii o ponad stuletniej tradycji, oraz amatorski Teatr Matysarek przy I Liceum Ogólnokształcącym, odnoszący ponadregionalne sukcesy. Funkcjonuje ponadto Chór Nauczycielski, Zespół Tańca Ludowego przy Szkole Podstawowej nr 1. Szeroką działalność kulturalną prowadzi Ognisko Pracy Pozaszkolnej. Światową renomę posiada grupa hardcore'owa „1125”. Bardzo często w Złotowie odbywają się koncerty tej odmiany muzyki.
Większość imprez kulturalnych jest realizowana na zlecenie lub w oparciu o projekty składane przez stowarzyszenia kulturalne do Urzędu Miasta. Najważniejsze stowarzyszenia to „Złototwórczość”, Złotowskie Stowarzyszenie Kulturalne oraz „Przyjazna Edukacja”. Od piętnastu lat w lipcu organizowany jest Euro Eco Meeting. W tym roku odbędzie się już szesnasta edycja złotowskiego „EEM”. W tym okresie na pl. Paderewskiego, jak i w całym mieście organizowane są sympozja, konkursy wiedzy ekologicznej, liczne koncerty, zabawy. Całość okraszona jest występami gwiazd polskiej estrady w miejskim amfiteatrze. W mieście funkcjonuje od kilku lat Bractwo rycerskie „Durandal” oraz Wolna Drużyna Piesza i późnośredniowieczna grupa Wojowie Gardu Welesa. W mieście ukazuje się od 1997 roku tygodnik „Aktualności Lokalne”, który jest ważnym ogniwem w życiu kulturalnym miasta.
Złotów jest dobrze wyposażony w urządzenia i obiekty sportowe, choć reprezentują one różny standard funkcjonalności. W 2005 otwarta została pływalnia Laguna z sauną, siłownią, kortami tenisowymi oraz boiskiem do koszykówki i siatkówki (tereny przyległe), w 2004 roku w sąsiedztwie Góry Wilhelma oddano do użytku strzelnicę na otwartym powietrzu. Dodatkową atrakcją dla mieszkańców Złotowa było otwarcie w 2009 sztucznego lodowiska (obok pływalni Laguna), boiska „Orlik” oraz Hali widowiskowo-sportowej. Istnieje tu także zabytkowa hala sportowa, korty tenisowe i dwa stadiony piłkarsko-lekkoatletyczne. Oddano do użytku nową salę gimnastyczną przy Liceum Ekonomicznym oraz dwa boiska piłkarskie. W chwili obecnej (czerwiec 2008) trwa budowa kolejnej, umiejscowionej w centrum miasta, nowoczesnej hali widowiskowo-sportowej oraz kompleksowa przebudowa jednego ze stadionów. Najważniejszym klubem sportowym jest MLKS Sparta Złotów (zał. 1928, sekcje: badminton, siatkówka, skat, tenis stołowy, lekkoatletyka, boks, piłka nożna oraz niezależne sekcja aikido). Ponadto działa klub kolarski „Drogowiec”, klub szachowy „Ziemowit”, Klub Sportów Walki „Spider” i sekcja brydża sportowego. Przy szkołach prężnie działają Uczniowskie Kluby Sportowe.
Miasta i gminy partnerskie:
Parlamentarzyści pilskiego okręgu wyborczego wywodzący się ze Złotowa:
Ostatnia data aktualizacji: 2012-03-16 21:14:01